บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 23 หน้า 4
โรงพิมพ์พยางค์ เทศราชนั่งทำงานอยู่ที่โรงพิมพ์ มีโทรศัพท์ดังเข้ามา
“ว่าไง หายไปเลยนะซาโต้ ที่ร้านยุ่งหรือไง ได้ข่าวเรื่องพัดชาแล้วเหรอ..”
เทศราชฟังข่าวพัดชาจากซาโต้ เทศราชถึงกับอึ้ง
หน้าคอนโดพยางค์ พัดชาสวมแว่นกันแดด ใส่หมวกพรางหน้าลงมจากห้อง นักข่าวกำลังจับกลุ่มกันที่หน้าคอนโด พอเห็นพัดชาก็ชี้ชวนกัน แล้วตรงเข้ามาหา พัดชาตกใจ รีบวิ่งหนี
“น้องพัดชา ขอสัมภาษณ์หน่อยค่ะ”
“น้องพัดชาเห็นคลิปที่ขึ้นคอนโดเสี่ยจิวหรือยังครับ”
“น้องพัดชามีอะไรจะพูดไหมคะ”
นักข่าววิ่งตามแย่งกันถามฟังไม่ได้ศัพท์ พัดชาทั้งอาย ทั้งกลัวรีบวิ่งหนี ตรงไปเรียกแท๊กซี่แล้วขึ้นรถไป
พัดชานั่งแท๊กซี่ แท็กซี่หมุนข่าววิทยุ
“สำหรับความคืบหน้าข่าวฆาตกรรมเสี่ยจิว นักธุรกิจบันเทิงที่พัวพันกับดาราสาวถึงสองคน ตอนนี้ตำรวจได้หลักฐานจากกล้องวงจรปิดที่ยืนยันได้ว่านางสาวพัดชา เวชกร ดาราสาวหน้าใหม่ได้มีความสัมพันธ์ลับๆ กับผู้ตาย จนเป็นต้นเหตุนางสาวชินานาง อรุณกร นางเอกชื่อดังอีกคนเกิดความหึงหวงและนำมาสู่การบุกยิงอย่างอุกอาจดังกล่าว..”
แท๊กซี่ถอนใจ ปิดวิทยุ “ผู้หญิงสมัยนี้เห็นแก่เงินกันจริงๆ ผู้ชายคนไหนรวยก็เข้าไปยื้อแย่งกัน ฆ่ากันตายเพราะตัวเดียวอันเดียว สุดท้ายอนาคตก็ดับวูบ”
พัดชาไม่ตอบ ได้แต่สะอึก เห็นแท๊กซี่มองมาพอดี รีบก้มหน้าหลบสายตา เอาแว่นบังๆ ใบหน้าไว้ แท๊กซี่แปลกใจ แต่ก็ไม่ได้สะกิดใจ เพราะยังไม่รู้จักพัดชาอยู่ดี แท๊กซี่จอดรถที่ริมถนน เห็นพัดชาลงจากรถมา ไม่อยากนั่งต่อ รู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ละอายกับข่าวที่เกิดขึ้น พัดชายอมลงเดินไปตามถนน ยังไม่รุ้ว่าจะไปไหน แต่รู้สึกแย่มากๆ
คอนโดเทศราช เทศราชกำลังเก็บของใส่กล่อง ได้ยินเสียงเคาะประตู เลยเดินไปเปิด พอเห็นเป็นพี่สาวก็เซ็ง
“ฉันโทรหาแกเป็นสิบสาย ทำไมไม่รับ”
“เพราะผมรู้ว่าพี่ภิจะโทรมาพูดเรื่องเดิมๆ ที่มันไร้สาระ ผมไม่อยากฟัง” เทศราชเดินหนีไปจัดของต่อ
ภิรตีตามไปจับตัวให้หันมา “แต่แกต้องฟัง! วันนี้ฉันไปหาหมอมา”
“คุณหมอบอกว่าพี่เข้าสู่วัยทองแล้วใช่ไหม ผมก็ว่าแล้ว”
ภิรตีทุบอั้ก “ไอ้บ้า ! ฉันซีเรียสนะ ฟังก่อนสิ” เทศราชยอมหยุดฟังอย่างรำคาญ “ฉันไปเจอเมียแกที่นั่น รู้ไหมว่าเขาไปเยี่ยมใคร ผู้ชายชื่อพยส!” เทศราชอึ้งไป ภิรตีสอดขึ้นมาอีกอย่างรู้ดี “แล้วฉันก็ไปสืบมาแล้วโดยไม่ต้องรอคำตอบจากแกว่านายพยสอะไรเนี่ย ก็คือสามีเก่าของตรีประดับ!”
ภิรตีเห็นเทศราชเงียบก็สะใจ “เป็นไงล่ะ อึ้งไปเลยใช่ไหม ผู้หญิงที่แกคิดว่าดีเลิศประเสริฐนักหนา ที่แท้ก็ยังเหยียบเรือสองแคม อยากเก็บเอาไว้ทั้งสองคน”