บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 4
ตรีประดับยังอดชะเง้อมองหาเทศราชไม่ได้ แม้รู้ว่าเขาไม่มาแล้ว
“ตรียังคิดถึงที่ไปเที่ยวอยู่ล่ะสิ”
“ค่ะ มีแต่ช่วงเวลาดีๆ...แต่ตอนนี้ไม่รู้นายเทศจะอยู่ตรงไหน”
พยสงันไป ที่กำลังหัวใจฟูคิดว่าตรีประดับรำลึกแต่ความสุขระหว่างสองเรา กลายเป็นตรีประดับนึกถึงเทศราชอยู่ด้วย “อย่ามองหาเลยครับ มองไปก็ไม่เห็นเทศราชหรอก”
ตรีประดับยังไม่รู้ตัวว่าพยสหึง ใจคิดแต่เรื่องดีๆ “ที่ตรีได้เข้าใจ ได้รักกับยส เทศเค้าก็มีส่วนเหมือนกันนะคะ”
“ผมดีใจที่ตรีมองเทศเป็น “เพื่อน” ที่ยินดีกับความรักของเราสองคน ผมว่า เทศเค้าก็เห็นตรีเป็น “เพื่อน” เหมือนกัน”
“แน่สิคะ ไม่งั้นเค้าคงไม่ยอมมาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้ยสหรอก”
“ชื่นใจจัง ตรีพูดถึงเรื่องแต่งงานของเราแล้ว”
ตรีประดับเขิน “เอ้อ ก็ยังไม่คิดไกลขนาดนั้น”
“คิดเถอะครับ ต่อไปนี้ ขอให้คิดว่ามีแค่เราสองคน”
ตรีประดับเขินไป หัวใจอบอุ่นไปกับพยส จนไม่ทันสังเกตว่าในประโยคแสนหวานของพยสนั้น เจือความหึงไว้ด้วย
Sakura Noyama Park เทศราชอยู่ในสวนที่มองเห็นสนามบินนาริตะ เขาแหงนมองฟ้า เครื่องบินที่ตรีประดับนั่งอยู่ลำนั้นกำลังบินขึ้น กลับเมืองไทย เขานึกย้อนไปที่ไม่กล้าบอกรักตรีประดับ
เหตุการณ์ตอนถ่ายรูปพรีเวดดิ้งกัน ที่สถานีรถไฟสายอิสุมิ เทศราชกำลังปรับเช็ครูปพรีเวดดิ้งที่ถ่าย เขาซึมนิดๆ มองตรีประดับกับพยสแล้วถอนใจ พัดชาเอาเครื่องดื่มร้อนมาให้ตรีประดับและพยส พยสขอตัวเข้าห้องน้ำ
“อ๋อ ห้องน้ำทางโน้นค่ะ...ไปถูกมั้ยเอ่ย...พัดพาไปก็ได้ค่ะ”
พยสบอกตรีประดับ “คุณรอตรงนี้นะ หรือไปยืนตรงแดดๆ จะได้ไม่หนาวมาก”
“ยสไม่ต้องห่วงตรีหรอกค่ะ ไปเถอะ”
“งั้นเอางี้....” พยสถอดเสื้อนอกตัวเองห่มคลุมตรีประดับ ทั้งที่ตรีประดับมีผ้าพันคออยู่แล้ว
ตรีประดับยิ้มเขิน พัดชาอยู่ใกล้ๆ รู้สึกเหมือนไม่มีตัวตนตรงนั้น เพราะเธอและเขามีกันและกันในสายตาเพียงแค่สองคน พัดชาอดโหวงๆในใจไม่ได้ ยิ่งมองพยสดูแลตรีประดับ ยิ่งนึกเปรียบเทียบตัวเองที่ยืนหนาวอยู่ เทศราชเห็นแล้วก็เบือนหน้าหนีเช่นกัน พยสเดินไปห้องน้ำโดยมีพัดชานำทางไป
ตรีประดับเห็นเทศราชอยู่คนเดียว เลยเดินไปหา “เทศ” เทศราชหันมา รีบปรับสีหน้าร่าเริง ปิดความเศร้า“เป็นอะไร เห็นยืนพ่นลมหายใจ”
“เปล่า...เราไม่เป็นไร”
“หรือว่าหนาว บอกแล้วใช่ไหมให้ใส่เสื้อหนาๆ”
“มาละ แม่แววประทับร่างบ่น”