บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 4 หน้า 5

แววกับภูมิแอบมองตรีประดับ เห็นส่งไลน์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แววยิ้มที่ลูกมีความสุข แต่ภูมิยังกังวล

“เวลารักมากๆ มันจะเห็นโลกด้านเดียว ไม่มีมุมอื่น”

“พ่อล่ะก็ พูดอะไรไม่รู้ เมื่อกี๊ก็ทีแล้วนะ พูดถึงนายเทศทำไม ลูกเรารักกับนายพยส ไม่ต้องพูดถึงบุคคลที่สาม”

“ก็เห็นลูกเราสนิทกับนายเทศจะตาย ก็นึกว่าสองคนนั้น....”

ตรีประดับได้ยินพ่อกับแม่คุยกัน เลยพลอยคิดถึงเทศราชด้วย

“ฮึ นายเทศราช ลูกเศรษฐี ดีแต่ลอยไปลอยมา ป่านนี้เป็นผู้เป็นคนหรือยังก็ไม่รู้”

ตรีประดับกดโทรศัพท์ เปิดไลน์เทศราช ข้อความถูกอ่านหมดแล้วแต่เทศราชไม่ตอบกลับเลย ตรีประดับกดส่งไปอีก

“เราถึงบ้านแล้ว เทศอยู่ไหน ทำอะไรอยู่” ที่หน้าจอ ข้อความถูกอ่าน แต่ไม่มีข้อความตอบ “เทศเป็นอะไรหรือเปล่า / เที่ยวอยู่ ? / กินข้าว? / ยุ่งเหรอ? / นี่ อ่านแต่ไม่ตอบ / หมายความว่ายังไง” ตรีประดับพิมพ์ส่งรัวๆ แต่เทศราชก็ยังไม่ตอบ ตรีประดับชักเอะใจ คิดว่าเทศราชแปลกไป

อพาร์ทเมนท์ญี่ปุ่น บะหมี่ถ้วยเปิดกินแล้ว ตะเกียบยังวางคาอยู่ ขวดน้ำพร่องไปบ้าง แก้วเหล้าอยู่บนโต๊ะกินทิ้งไว้ไม่เก็บ เทศราชนั่งมองโทรศัพท์หน้าจอไลน์ตรีประดับ เทศราชเลือกสติ๊กเกอร์หัวใจ ก่อนส่ง แต่ยังไม่ส่ง แล้วก็ไม่กดส่ง ปิดหน้าจอ โยนมือถือห่างตัว กลัวใจ เทศราชเหลือบไปทางห้องที่ตรีประดับเคยนอน เดินไปที่ประตูที่ปิดอยู่

ในห้อง พัดชานอนอยู่ คิ้วขมวดราวกับฝันร้าย มีเสียงเคาะประตู พัดชาสะดุ้งตื่นด้วยความสะพรึงกลัว “อย่าเข้ามา”

“พัดชา” พัดชามองรอบตัว เบาใจไปหน่อยหนึ่งไม่มีเดฟเข้ามาในห้อง แสดงว่าฝัน เสียงเคาะประตูอีกครั้งทำให้พัดชาผ่อนลมหายใจ รู้สึกปลอดภัยขึ้น ที่นอกห้อง เทศราชเคาะประตู “พัดชา โอเคนะ”

“ค่ะ”

“อาบน้ำอุ่นๆแล้วนอน อย่าคิดมาก ชุดนอนถ้าไม่รังเกียจว่าเป็นของเก่าตรีเค้า ก็ใช้ไปก่อนแล้วกัน” พัดชามองไปทางราวแขวนเสื้อ มีเสื้อคลุมสีขาวทำด้วยไหมอย่างดีพาดอยู่ “อย่าลืมโทรบอกพ่อแม่เธอด้วยนะ ว่ามาค้างที่นี่ เขาจะได้ไม่เป็นห่วง”

“เอ้อ ค่ะ” พัดชาเครียด ยิ่งพูดถึงที่บ้านยิ่งกล้ำกลืน

ในกระจกกว้างของห้องน้ำ พัดชาส่องกระจก เสื้อเปิดไหล่ออก ยิ่งเลื่อนลงยิ่งเห็นรอยช้ำมากขึ้น พัดชาจับเนื้อตัว เจ็บปวดร่างกายแต่ไม่เท่าเจ็บปวดใจ พัดชาค่อยๆเปิดเสื้อออก เห็นแผ่นหลังเปลือย มีรอยขย้ำเป็นจ้ำ ที่ใต้ราวนมคล้ายมีรอยฟัน พัดชาน้ำตาร่วง พัดชานึกถึงพ่อเลี้ยงกระทำ

พัดชาหนี พัดชาต่อสู้ เตะถีบ แต่แล้วโดนต่อยท้อง เอาผ้าอุดปาก พัดชาคลานหนี โดนดึงเสื้อกระชากออก เสื้อฉีกขาด เห็นเนื้อสาว พัดชา กลัว หนีสุดแรง แต่แล้วเห็นเงามืดๆ ก้มลงบนหลังพัดชา

พัดชาแช่น้ำ พัดชามองร่างตัวเองที่รอยเขียวม่วง เป็นจ้ำ น้ำตาร่วงเผาะๆ พัดชาใช้ฟองน้ำถูตามตัวสุดแรง หวังว่าจะล้างคราบความเจ็บปวดนั้นออกให้หมด ถูไปเจ็บไป อาบน้ำเหมือนอาบน้ำตา