บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 11 หน้า 4

“ตรีไปทำงานก่อนนะคะ เชิญยสตามสบาย” ตรีประดับเลี่ยงไป

พยสหงุดหงิดเพราะไม่ได้ดั่งใจ เคลียร์ก็ไม่ได้ เลยพาล “แยกเข้าห้องทำงาน จะได้โทรหาไอ้เทศโดยที่ไม่มีผมคอยขวางใช่ไหม”

ตรีประดับชะงักเท้า อดไมได้มองหน้าพยส  “ถ้าคุณยังไม่รู้ตัวว่าคุณกำลังไม่มีเหตุผล ก็เสียเวลาที่เราจะคุยกัน” ตรีประดับเดินออกไป

พยสโมโหสุดขีด “คุณจะบอกว่าคุณมีเหตุผลงั้นสิ งั้นอธิบาย....บอกสิ บอก”

ตรีประดับปิดประตูห้องทำงานลง หมดแรง ยืนพิงห้องอยู่ตรงนั้น โครม! เสียงของตก ดังจนตรีประดับสะดุ้ง พร้อมๆกับน้ำตาที่ก่อตัว หยดลงตามแรงดึงดูดโลกและแรงโศกเศร้าชีวิตคู่ ตรีประดับยืนร้องไห้เงียบๆ พิงประตูห้อง เห็นรูปถ่ายคู่แต่งงาน และกรอบรูปเพื่อน 3 คน (ตรีประดับ เทศราช พยส)

เหยือกน้ำตกลงพื้นแตกกระจาย พยสยืนอยู่ใกล้กัน พยสมองซากอารมณ์ตัวเอง ได้แต่ทอดถอนใจอย่างหงุดหงิด  พัดชาเข้ามาเงียบๆ ย่อตัวลงข้างๆพยส ไม่พูดอะไร ก้มหน้าเก็บกวาดเศษแก้วด้วยมือ

“ไม่ต้องทำหรอกพัดชา ปล่อยมันไว้อย่างนี้แหละ”

“ถ้าปล่อยไว้ พัดกลัวมันจะทำให้คุณพยสเจ็บ” พัดชาเงยหน้า ส่งสายตาให้กำลังใจและเข้าใจแก่พยส

พยสมองสบตา ณ จังงังไปชั่วแว่บ อดรู้สึกไม่ได้ว่าตอนโหวงสุด พัดชาอยู่ตรงนี้ไม่ใช่ตรีประดับคนเป็นภรรยา พัดชาชม้ายตาทิ้งเสน่ห์เรียบร้อยแล้ว ก้มหน้าเก็บเศษแก้วด้วยมือเปล่าทีละชิ้น

“ขอบใจเธอมากนะพัดชา คงตกใจล่ะสิ ชีวิตคู่ก็คงอย่างนี้มั้ง รสหวานไม่ช้าก็เร็วมันคงจืดลงบ้าง”

“พัดไม่อยากให้คุณพยสคิดอย่างนั้นค่ะ คุณยังรักกันและกัน พัดจะเป็นกำลังใจให้นะคะ” พัดชาหย่อนไว้อีกลูก พยสรู้สึกซาบซึ้งพัดชาขึ้นมา สีหน้าพัดชาที่ก้มหน้าเก็บเศษแก้ว รู้ในทีว่าพยสซาบซึ้งตนอยู่บ้าง “อุ๊ย”

พยสมอง เห็นพัดชาเอามือจับนิ้วอยู่  “พัดชา ! ไหน ให้ฉันดูสิ”

“ไม่เป็นไรค่ะ นิดเดียว” พัดชากดนิ้วให้เลือดซึมออกมาเร็วๆ แผลเล็กมาก ถ้าไม่กดเร่งเลือดจะไม่ออก

พยสดึงมือพัดชามาดู เห็นเลือดแม้จะน้อยก็เป็นห่วง “นิดหน่อย แต่ยังไงก็ต้องใส่ยา”

พยสเดินไปทางหนึ่ง เพื่อหยิบยาจากตู้ยา พัดชามองตาม แววตาไหวระริก แต่สีหน้านิ่ง

พัดชาวางไม้กวาดไว้ทางหนึ่ง กวาดเศษแก้วหมดแล้ว

พยสถือกล่องยาเข้ามา “มาสิ ผมจะทำแผลให้” พยสพันแผลให้พัดชา

จังหวะพยสจับมือพัดชา พัดชาไหวหวั่น สายตาเริ่มแสดงออก พยสพันแผลแล้ว มือยังจับนิ้วพัดชาอยู่ สายตามองพัดชา ต่างคนต่างนิ่งงันกันไป

“คุณพยสก็เป็นแผลนี่คะ ขอโทษนะคะ” พัดชาเอื้อมมือแตะมุมปากล่างที่พยสโดนเทศราชต่อย มีรอยฟกช้ำ

พยสหายใจไม่ทั่วท้อง เพราะสัมผัสของพัดชา “ผม...ผมไม่ได้เจ็บมากหรอก”