บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 15 หน้า 2
อพาร์ทเมนท์อรณา อรณาเปิดประตู แล้วช่วยพัดชาถือของบางส่วนเข้ามา “เข้ามาสิ ห้องรกหน่อยนะ”พัดชาเดินเข้ามา สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงว่า มีข้าวของผู้ชายอยู่ด้วย “ตอนนี้เธออยู่กับแฟนเหรอ”
อรณาทำเสียงเซ็ง “ถ้าใช่ก็ดีสิ พี่ชายฉันต่างหากล่ะ” พัดชาแปลกใจ งง ทีแรกนึกถึงพยส แต่อรณาเห็นสีหน้างงเลยเล่าเอง “ไม่ใช่คนที่รวยๆ หรอก คนนี้ทั้งจนทั้งกระจอก เขาเพิ่งได้งานใหม่ ก็เลยมาขออยู่ด้วย ทนอึดอัดหน่อยก็แล้วกันนะ เธอคงอยู่ไม่นานไม่ใช่เหรอ”
“เดี๋ยวหาที่อยู่ใหม่ได้ก็ไปแล้ว”
“ฉันจะช่วยหา ว่าแต่คิดให้ดีนะ เรื่องที่จะใช้เป็นรังกกผัวชาวบ้าน มันบาปนะเธอ”
พัดชาตอบยิ้มๆ “ฉันก็ไม่อยากปีนต้นงิ้วเหมือนกันแหละ”
อรณาดีใจ “แสดงว่า...”
“เขากำลังจะเลิกกับเมียมาหาฉัน”
อรณายิ้มค้าง เซ็งกว่าเดิมที่พัดชาไม่สำนึกเลย
บ้านพยส พยสเปิดประตูเข้ามาในบ้าน เห็นแต่ความมืดสนิท ก็พอรู้ว่าพัดชาคงจะไปแล้ว เลยเปิดไฟเดินไปดูที่ห้อง ก็เห็นสภาพห้องเต็มไปด้วยความว่างเปล่า ก็ยิ่งโล่งใจ “จบสิ้นกันซักทีนะพัดชา” พยสปิดประตู
พยสเข้ามาในห้องทำงานของตรีประดับ นั่งลงที่โต๊ะทำงาน แล้วลูบข้าวของเครื่องใช้ตรีประดับด้วยความคิดถึง
พยสนึกขึ้นได้ รีบโทรหาตรีประดับ อยากจะบอกข่าวดี ได้ยินแต่สัญญาณแจ้งว่าปิดเครื่อง ก็หงุดหงิด เลยฝากข้อความไว้ “ตรี โทรหาผมนะครับ ผมมีเรื่องจะคุยด้วย ได้โปรดเถอะ” พยสวางสายเศร้าๆ แล้วนั่งทอดถอนใจต่อ จนสายตาเหลือบไปปะทะรูปภาพที่วางอยู่ เป็นภาพถ่ายสามคนของตรีประดับ พยส เทศราช พยสหยิบมาดูอย่างเจ็บใจ “ทำไมต้องมีแกเข้ามาเป็นส่วนเกินในชีวิตฉันด้วย ไอ้เทศ”
พัดชาออกมาเดินเล่นใจลอยที่หน้าคอนโด กำลังจะข้ามถนน แต่มีรถคันหนึ่งแล่นเข้ามาอย่างเร็ว เสียงรถบีบแตรดังลั่น พัดชาตกใจ หันมองแต่รถคันนั้นไม่แล่นผ่านไป กลับเปิดกระจก
พยางค์ดีใจ “หนู...หนูพัดชาใช่ไหม” พัดชาชะงักมองหน้าพยางค์อีกที “ผมพยางค์ไง อาของเจ้าเทศ เราเคยเจอกันที่โรงพิมพ์”
พัดชาเริ่มจำได้ “อ๋อ สวัสดีค่ะ”
“หนูมาทำธุระอะไรแถวนี้ แล้วหนูตรีมาด้วยหรือเปล่า”
พัดชาสีหน้าเศร้าลง พยางค์สงสัย
พัดชานั่งอยู่ในร้านอาหาร บรรยากาศดูดี
พยางค์นั่งตรงข้าม “อยากทานอะไรก็สั่งเลยหนู”