บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 15 หน้า 3
“ขอบพระคุณค่ะ”
“ฉันดีใจนะที่เจอหนู เพราะว่ามีธุระจะคุยด้วยพอดีเลย ไอ้เทศมันโทรหาหรือยัง”
พัดชาเริ่มนั่งไม่ติด เมื่อพยางค์พูดถึงเทศราช กลัวอีกฝ่ายรู้เรื่องที่ทำไว้ “เอ้อ ยังค่ะ”
“คืองี้ ที่โรงพิมพ์กำลังขาดเจ้าหน้าที่ฝ่ายกองบรรณาธิการ ผมจำได้ว่าหนูเคยอยากมาฝึกงานด้านนี้ ก็เลยจะชวนมาร่วมงานกัน ไม่ต้องฝึกฝนอะไรทั้งนั้น มาทำงานรับเงินเดือนเลย” พยางค์ยิ้มเจ้าชู้ พัดชาฝืนยิ้มตอบ ไม่อยากทำหรอก เพราะกลัวเจอตรีประดับกับเทศราช “ว่าไงล่ะ สนใจไหม หรือว่าต้องขออนุญาตหนูตรีก่อน ผมช่วยพูดให้ได้นะ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ คือพัดก็ไม่ได้ทำงานกับพี่ตรีแล้วล่ะค่ะ”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
พัดชาทำเป็นหลบตา “มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยน่ะค่ะ”
“โธ่ แต่ก็ดีเหมือนกัน จะได้มาทำงานกับผม หนูเคยได้เงินเดือนเท่าไร ผมจะให้มากกว่าเดิมด้วย ตกลงไหม” พยางค์ทำเป็นยื่นมือแตะมือพัดชาแบบปลอบประโลม
พัดชาชะงักเล็กน้อยที่ถูกพยางค์แต๊ะอั๋ง เหลือบมองมือที่กุมอยู่ แต่ก็ไม่ดึงมือออก สบตากับพยางค์ “พัดรู้สึกว่าตัวเองไม่ถนัดงานสายนี้เท่าไรค่ะ คุณอาพอจะมีงานด้านอื่นให้พัดทำไหมคะ เพราะจริงๆ พัดเองก็อยากได้งาน”
พัดชาส่งสายตาอ้อนๆ นิดๆ
พยางค์พอรู้ว่าพัดชาเล่นไม่ยาก ก็ยิ้มให้แบบสู้ตาย
บ้านสวน เทศราชนั่งคุยกับตรีประดับในมุมสงบเงียบๆ “กลับมาอยู่บ้านแล้วรู้สึกดีขึ้นไหม”
“ก็นิดหน่อย แต่ตรีคงอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน ไม่อยากให้พ่อกับแม่กลุ้มไปมากกว่านี้”
“งั้นตรีก็กลับบ้านไปซะ”
“ไม่!” ตรีประดับร้องขึ้นอย่างรวดเร็ว จับมือเทศราช “ตรีพยายามที่จะกลับไปแล้วนะเทศ แต่ตรียังทำใจไม่ได้ ตรียังเห็น...ภาพนั้นติดตาอยู่เลย”
“แล้วตรีจะทำยังไง”
“ตรีคงจะต้องหาที่อยู่ใหม่”
“ที่ไหน ตรีมีแล้วเหรอ”
“ยังน่ะ แต่ก็น่าจะหาไม่ยากหรอก”
เทศราชคิดแล้วพูด “ถ้าตรีไว้ใจเรา เรามีที่ที่จะให้ตรีอยู่แล้วปลอดภัย”
“ที่ไหน”
“เอาน่า ไว้พาไป ไม่ใหญ่มากแต่ก็สบายหายห่วง”
“ขอบใจนะเทศ”
เทศราชเห็นรอยยิ้มตรีประดับ ก็รู้สึกดี เพราะเป็นห่วงตรีประดับมาก