บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 12
รุ่งเช้าพัดชาจัดอาหารให้ตรีประดับกับพยสที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ ด้วยอาการมีพิรุธ ไม่กล้าสบสายตากับพยส พอหันมาที่ชิงฉัตรที่นั่งจ้องอยู่ พัดชาก็ยิ่งประหม่าจนมือที่ถือเหยือกนมสั่น เกือบทำหก
ตรีประดับเป็นห่วง “น้องพัดเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ ไม่สบายเหรอ”
“เอ้อ เปล่าค่ะ”
“ท่าทางแบบนี้เหมือนคนไม่ได้นอนนะผมว่า”
พัดชาจ้องหน้าชิงฉัตร ชิงฉัตรยิ้มตอบแบบเย้ยๆ มีความนัย
ย้อนไปเมื่อเช้ามืด พัดชารุนหลังชิงฉัตรกำลังใส่เสื้อให้ออกไปจากห้อง “ออกไปได้แล้ว”
ชิงฉัตรหัวเราะ “นี่กลัวคนอื่นมาเห็น หรือกลัวใจตัวเองอยากต่ออีกรอบ”
พัดชาโกรธ อาย “หุบปากนะ”
“ผมไม่บอกใครหรอกน่า พี่เองอย่าทำพิรุธจนคนอื่นจับได้ก็แล้วกัน” ชิงฉัตรแกล้งเอามือจุ๊บปากตัวเองแล้วแตะปากพัดชาก่อนจะรีบออกไป
ชิงฉัตรยังคงมองหน้าพัดชาแบบยิ้มๆ ท้าทาย พัดชารีบเสหันหน้าหนี ทำเอาเหยือกนมไปเก็บ
“แกเองก็เถอะ ได้นอนมั่งหรือเปล่า ฉันกลับเข้าบ้านตอนเช้ามืด ยังเห็นไฟในห้องเปิดอยู่เลย”
“ไม่ได้นอนเหมือนกันครับ มัวแต่อ่านหนังสือ” ชิงฉัตรพูดยั่วๆ แบบให้รู้ว่าโกหก
“หนังสือเรียนหรือหนังสือโป๊วะ”
“โอ๊ย เด็กสมัยนี้ไม่ซื้อหนังสือโป๊เหมือนคนรุ่นอาหรอกครับ ทั้งแผ่นทั้งคลิปมีเยอะแยะไป หรือไม่อีกทีก็ลงสนามซ้อมเลย”
“แกจะไปซ้อมที่ไหนก็เชิญ แต่อย่ามาใช้บ้านฉันเป็นสนามซ้อมก็แล้วกัน”
พัดชาสะดุ้ง เกือบทำของหลุดมือ แต่ชิงฉัตรยังสบายๆ “งั้นอาก็คงต้องติดกล้องไว้คอยมอนิเตอร์ผมแล้วล่ะ ของแบบนี้มันห้ามอารมณ์กันยาก” ชิงฉัตรพูดพลางมองพัดชาอย่างมีความหมาย
ตรีประดับกลัวอาหลานทะเลาะกันอีก เลยจับแยก “ฉัตรไปเรียนได้แล้วมั้ง เดี๋ยวจะสายนะ”
ชิงฉัตรรับคำยิ้มๆ ไหว้อาทั้งสองแล้วลุกออกไป
พัดชาใจเต้นไม่เป็นส่ำ ไม่อยากอยู่ต่อหน้าทั้งสองต่อเหมือนกัน กลัวพิรุธหลุด “เอ่อ พี่ตรีคะ เดี๋ยวพัดว่าจะออกไปธุระที่ธนาคารเลยนะคะ”
“ตามสบายจ้ะ”