บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 14
กลางคืน ตรีประดับเดินใจลอยคิดอยู่ริมทะเล พลันเริ่มรู้สึกหนาวเพราะลมแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่ทันไรก็มีผ้าคลุมไหล่ผืนบางเลื่อนเข้ามาคลุมให้
“ลมมันแรง เรากลัวตรีจะหนาว”
“ขอบใจนะเทศ”
“ที่จริงมันก็ดึกแล้ว ตรีน่าจะเข้านอนได้แล้วนะ”
“ตรียังไม่ง่วง เทศไปนอนก่อนเถอะ”
“ไม่ล่ะ ถ้าตรียังไม่นอน เราจะนอนหลับได้ยังไง” ตรีประดับยิ้มขอบใจเทศราช เทศราชพยายามเก็บสายตาตัวเองกลัวว่าจะแสดงความรักออกไป โชคดีที่โทรศัพท์ดังขึ้น “เดี๋ยวเราออกมาเดินเล่นเป็นเพื่อนนะ” เทศราชเดินเลี่ยงไป
ตรีประดับมองตาม แล้วถอนสายตากลับไปมองทะเลต่อ
มุมไกลๆ จากริมหาด เทศราชคุยโทรศัพท์กับพยางค์ ท่าทางหงุดหงิด “รู้แล้วน่าอา เร่งเช้าเร่งเย็นแบบนี้ อาโทรไปคุยกับพัดชาเองเลยไหม เดี๋ยวผมให้เบอร์!” เทศราชนิ่งฟัง “ก็บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวผมกลับไปคุยกับพัดชาให้ ตอนนี้ผมอยู่ไหนน่ะเหรอ” เทศราชลังเล “อาอย่าเพิ่งรู้เลย แค่นี้ก่อนนะครับ” เทศราชรำคาญ ปิดมือถือ แล้วหันไปทางหน้าหาด เห็นตรีประดับเดินลงไปในน้ำ “ตรี!” เทศราชวิ่งถลันออกไปด้วยความตกใจ ตรีประดับเดินลิ่วๆ ลงทะเล เทศราชวิ่งตามหลังมา ตะโกนลั่น “ตรี ! จะทำอะไร หยุดก่อน”
ตรีประดับไม่ได้ยินเสียงเพราะคลื่นซัดแรง เดินลึกลงมาเรื่อยๆ เทศราชแทบจะกระโจนเข้าใส่ แล้วคว้าตัวรวบไว้จนล้มลงน้ำไปด้วยกัน
“ว้าย!”
“อย่าทำอะไรบ้าๆ นะตรี ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย”
ตรีประดับดิ้นๆ แต่เทศราชกอดไว้ไม่ยอมปล่อย “อะไรเนี่ยเทศ ปล่อยตรี”
เทศราชตะโกนลั่น บ้าไปแล้ว “ไม่ปล่อย ! เราจะไม่ยอมให้เป็นอะไรไป เรารู้ว่าตรีกำลังเสียใจ แต่อย่าเอาความรักมาทำร้ายตัวเองเลยนะ เราจะผ่านความเจ็บปวดนี้ไปด้วยกัน เราสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างตรีเอง อย่าคิดสั้นๆ สิตรี”
ตรีประดับชะงัก หันมองเทศอย่างงงๆ “คิดสั้น ? ตรีเปล่าซักหน่อย” เทศราชชะงักบ้าง มองตรีประดับงงๆ ปล่อยมือออก ตรีประดับเอื้อมมือไปควานผ้าคลุมที่จมอยู่ในน้ำขึ้นมา “เมื่อกี้ลมมันพัดผ้าคลุมปลิวตกน้ำ เราก็เลยลงมาเก็บแค่นั้นเอง”
เทศราชถอนใจเฮือก หงายหลังลงทะเลอย่างโล่งใจ ตรีประดับมองแล้วเผลอยิ้มออกมาเบาๆ เมื่อรู้ว่าเทศราชตื่นตูมแค่ไหน