บทละครโทรทัศน์ Kiss Me รักล้นใจ นายแกล้งจุ๊บ ตอนที่ 7 หน้า 2
เท็นเท็นได้ยินเสียงคนขึ้นบันไดก็ตกใจรีบพรวดเข้าไปแอบในตู้เสื้อผ้า เป็นจังหวะเดียวกับที่แก้ว เปิดประตูเข้ามาพอดี เท็นเท็นที่แอบซ่อนอยู่ภายในตู้มองอย่างลุ้นๆ ก่อนจะเหลือบไปเห็น ยกทรงสีแดงอันเท่าฝาชี เท็นเท็นอุทาน โอ๊ะ!! ... อย่างตื่นเต้นตกใจ เท็นเท็นหยิบยกทรงขึ้นบนอากาศ มองงงๆ ก่อนจะเริ่มคำนวณว่าใบหน้าของตะหลิว และรูปทรงเล็กๆ แบนๆ ของตะหลิว มันแมตช์กับยกทรงนี่ตรงไหน เท็นเท็นนึกในใจเมื่อคำนวณว่ามันน่าจะขนาด เท่า กับศีรษะของตะหลิว เท็นเท็นตกใจ..แปลว่านี่คือหมวก!!!! เท็นเท็นเอายกทรงขึ้นสวมบนหัวอย่างงงๆ ก่อนจะส่ายหน้า แล้วก็เอามาทาบหน้าอกตัวเองคิดๆ ว่านมตะหลิวมันอันเท่านี้จริงเหรอวะ...จังหวะนั้นเองที่ตู้เสื้อผ้าถูกเปิดออกโดยแก้ว...แม่เห็นลูก ลูกเห็นแม่ ร้องจ๊ากกกกกพอๆ กัน ก่อนจะผงะหงาย
“เท็นเท็น” แก้วตกใจ เท็นเท็นอึ้ง “ทำอะไรเนี่ยลูก โธ่ ...” แก้วตกใจเริ่มประมวลผลไปอีกทาง
“ไม่แม่ ไม่ ฟังก่อน คือ..” เท็นเท็นพยายามโบกมือ แบบไม่ๆๆ ไม่ใช่แบบที่แม่คิด
แก้วคร่ำครวญ ใส่ไม่ยั้ง “โธ่ ลูก บอกแล้วอย่าอ่านหนังสือเยอะเกินไป มันจะเก็บกด ทำไม ทำไม เรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้น ลูกมีอะไร อยากพูด อยากระบาย ก็บอกกันสิลูก โธ่...แล้วทำไมถึงมีใจไปทางนั้นได้ .. แม่ขอโทษ แม่ผิดเอง แม่ผิดเองที่เอาเสื้อผ้าผู้หญิงใส่ให้ลูก แม่ผิดเอง”
เท็นเท็นหาจังหวะแก้ตัวไม่ได้ ทำท่าจะคลั่งก่อนตะโกน “แม่ ! หยุด! นี่แม่คิดว่าผมเป็นอะไร”
แก้วสะอึกสะอื้น พึมพำ...เบะๆ “ตุ๊ด ในตู้ ...”
เท็นเท็นร้องเสียงดังลั่น “แม่ !!!! แม่เพี้ยนแล้วเหรอ นี่เพี้ยนติดยัยซื่อบื้อนั่นมาแน่”
“ก็แล้วลูกทำไรอ่ะ” แก้วย้อนถาม
“ผม ผม ...” เท็นเท็นอึกอัก
“บอกมาเถอะ แม่รับได้”
เท็นเท็นตะโกนอย่างเหลืออด “ผมจะมาหารูปบ้าๆ ที่แม่ให้ยัยนั่นเก็บไว้ต่างหาก”
“ห๊ะ..........” แก้วงง คิดๆ
เท็นเท็นโวยวาย “ไม่ต้องมาห๊ะ.. เลยนะ ไหนพูดแล้ว ก็ขอหน่อยเหอะ แม่เป็นแม่ผมนะ เอารูปพวกนั้นไปให้ยัย ซิ้มโบ๊ะนั่นเอากลับมาขู่ผมได้ยังไง ไหนแม่บอกว่าแม่ทำลายมันหมดไปแล้ว เค้าบังคับขู่เข็ญผมทุกอย่าง เลยนะ”
“เอ่อ..หมายถึงรูปพวกไหนนะ..”
“แม่” เท็นเท็นจ้องหน้าดุๆ
แก้วทำหน้าจ๋อยๆ “..อ่อ...รูปพวกนั้น แม่เก็บไว้เป็นที่ระลึกอ่ะ ไว้ดูตอนแก่ๆ”
“แล้วตะหลิวจะเก็บไว้ดูตอนแก่ๆด้วยรึไง” เท็นเท็นย้อนถาม
“ไม่ช่ายยยยงั้น คือ วันนั้นน้องร้องไห้เยอะ ก็เลยเอาให้ดูแบบปลอบใจจะได้ขำๆ” แก้วพยายามแก้ตัว
“แต่ผมไม่ขำ"
“ก็ได้จ้ะ เดี๋ยวแม่เอาคืนให้นะ ที่จริง รูปอยู่ห้องแม่เองแหละ"
“แล้วรูปที่ให้ตะหลิวล่ะ"
“โอ๊ะ อันนั้นแม่ไม่รู้เรื่องนะ ไม่รู้เรื่องจริงๆ ไม่รู้ว่าตะหลิวเก็บไว้ที่ไหน"