บทละครโทรทัศน์ Kiss Me รักล้นใจ นายแกล้งจุ๊บ ตอนที่ 2 หน้า 5
ขาประจำของร้านมองห่าน มองกล้องอย่างเครียดๆ จริงจัง ชะโงกตัวมาแทบจะบังหน้ากล้องจน นักข่าวขัดไม่ได้ ยื่นไมค์ให้ขาประจำ “พี่ มีความคิดเห็นเรื่องนี้ยังไงคะ”
"เรื่องไหน" ขาประจำทำหน้ามึนๆ
“พี่คิดว่าเค้ามีคู่แข่งทางการค้ามั้ยคะ เลยสร้างสถานการณ์แบบนี้ขึ้น”
“คือเรื่องฝีมืออาหาร มันน่ากลัวครับ อร่อย อร่อยจริงๆ แต่ถ้าเรื่องช้า ก็ไม่มีหรอกครับ ใครจะไปช้าเท่ามัน ตัดเรื่องคู่แข่งไปเถอะแก๊สระเบิดนั่นแหล่ะ ง่ายๆ เพราะมันมีทั้งเตาถ่านเตาแก๊ส ..”
นักข่าวอึ้งๆ ช่างภาพเก็บภาพห่านที่พยักหน้าเข้าใจแบบดราม่านิดๆ โดยมีขาประจำสองสามคน ตบหลังตบไหล่ปลอบใจ ก่อนที่ช่างภาพจัตัดกลับมาที่ตะหลิว ที่ยืนเหวอๆอายๆ งงๆ ... กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
เช้าวันใหม่ ตะหลิวเดินก้มหน้างุดๆ มาโรงเรียนแต่เช้า เพราะไม่อยากเจอใคร อายสุดๆ กับเรื่องออกทีวีเมื่อคืน ทันใดนั้นได้ยินเสียงเด็กๆ ในโรงเรียนเอะอะ ตะหลิวชะงักหาที่กำบัง ชะโงกหน้าออกมาไม่เห็นคน ตะหลิวจึงเดินต่อ ตะหลิวเดินหลบๆ จนเข้าโรงเรียน
ตะหลิวนั่งก้มหน้างุดๆ เข้ามาในห้องเรียน ที่ยังไม่มีใครมาเท่าไหร่ ครูแห้งเดินผ่านมา เห็นตะหลิว รีบเดินเข้ามาเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “ตะหลิว เป็นไงบ้าง โอเคมั้ย ครูเห็นข่าวเมื่อคืน”
ตะหลิวยิ้มกร่อย “ก็ค่ะ ...ดี ที่ไม่มีใครเป็นอะไร”
“อืม ดีๆ ถือว่าฟาดเคราะห์” ครูแห้งได้ยินก็โล่งใจ ตะหลิวก้มหน้านิ่ง ครูแห้งยืนมองก่อนจะเดินมาตบไหล่ “เอาน่า ข้อดีของเรื่องนี้ ก็มีนะ” ตะหลิวเงยหน้ามอง ครูแห้งยิ้มปลอบใจ “มันจะทำให้คนในโรงเรียนลืมเรื่องจดหมายเมื่อวานไปไงล่ะ...อดทนเอานะ มันไม่ใช่ทั้งหมด ของชีวิตเราหรอก มันก็แค่วันแย่ๆ อีกวันแหละ”
ตะหลิวน้ำตาคลอ ยกมือไหว้ “ค่ะ ขอบคุณค่ะ ครูแห้ง”
ช่วงพักกลางวัน เด็กๆ ในโรงเรียนต่างชี้ชวนกันดูตะหลิวในทุกที่ที่เธอเดินไปพลางซุบซิบเรื่องระเบิดมั่ง เรื่องจดหมายมั่ง ตะหลิวอยากหายตัวไปจากโลกใบนี้จริงๆ เธอรู้สึกเหนื่อยกับการอับอายอย่างเหลือเกิน
ตกกลางคืน ตะหลิวกลับมาบ้านป้าดาว ป้าข้างบ้านที่ใจดีให้สองพ่อลูกอาศัยอยู่ไปก่อน ตะหลิวเดิน ไปหาพ่อที่กำลังนั่งคอตกอยู่ ตะหลิวรู้ว่าพ่อกลุ้มใจมาก แต่ไม่แสดงออกเมื่อเธออยู่ด้วย ห่านกำลังนั่งข้างๆ กล่องเสื้อผ้าสองสามกล่อง ตะหลิวเดินไปนั่งเงียบๆ ข้างๆ พ่อ
“ดูสิ เพื่อนบ้านน่ารักนะ เอาเสื้อผ้ามาให้เต็มเลย” ห่านเอ่ยกับลูกสาว
ตะหลิวชะโงกหน้ามามอง “ไหนคะ”
ห่านชูยกทรงสีแดงอันเท่าฝาชี “เนี่ย แบบเนี๊ยะ มีเต็มเลย มันก็ช่างให้มาได๊...” ตะหลิวหัวเราะกร่อยๆ ห่านปลอบใจ “ไม่เป็นไรนะ เราจะค่อยๆ หาค่อยทำให้มันมามีเหมือนเดิม”