บทละครโทรทัศน์ Kiss Me รักล้นใจ นายแกล้งจุ๊บ ตอนที่ 1 หน้า 4
เวลาต่อมา ตะหลิวเดินอุ้มแมวมาตามทาง บ่นนั่นนี่เรื่องเรียนให้แมวฟังไปเรื่อย “เห็นมั้ยเนี่ยว่าโดนดุเพราะเธอเนี่ย...ที่จริงก็เบื่อนะ...เอะอะอะไรก็หัวช้า ห้องบ๊วย เรียนแย่ เฮ้ออออ ไม่มีดีเล้ยยยย” ตะหลิวชะงักเมื่อเห็นเท็นเท็น ยืนรอตรงต้นไม้ เธอวิ่งไปหาอย่างดีใจ “ดีจังเลยนะ ที่ได้อยู่ห้องเดียวกัน มีไอคิวตั้งสองร้อย” ตะหลิวทำท่าเสียดาย “มีไปได๊.... เยอะแยะ สมองฉันมีได้สักยี่สิบ ก็ดีใจแล้ว...เมื่อกี้ครูเล่าเรื่องเธอให้ฉันฟังยาวเหยียดเลยเรื่องเธอเรียนเก่งๆ อ่ะ ...ฉันก็อยากบอกครูนะว่า เธอไม่ได้เก่งเรื่องเรียนอย่างเดียว ยังเก่งเรื่องแมวอีกด้วย แต่ก็ไม่ได้บอก เดี๋ยวโดนดุ...”
เท็นเท็นมองตะหลิวอย่างสำรวจ “นี่ยอมผิดเวลาเพราะช่วยแมวเหรอ”
ตะหลิวหน้าเสียหน่อยๆ “ไม่ได้เรื่องเลยใช่ป่ะ ..”
เท็นเท็นมองสำรวจไปเรื่อยๆ ก่อนส่ายหน้า “เปล่าๆ ฉันไม่ได้สนใจเรื่องนั้น ก็แค่ถาม”
“ถามว่าอะไรนะ” ตะหลิวย้อนถามงงๆ
เท็นเท็นเหลือบมองแบบไหวมั้ย “ช่างเถอะ”
ตะหลิวพยักหน้าแบบว่าง่าย“อ้อ โอเค” แล้วหันไปเล่นแมวต่อ
เท็นเท็นหันไปมองแบบสนใจ “โอเคเลยเหรอ”
“อ้าว ก็เธอบอกช่างเถอะแล้วไง...”
เท็นเท็นมองทึ่งๆ เกือบๆ ยิ้ม แล้วพึมพำ “อื้ม ... ดี ดี”
ตะหลิวยิ้มปลื้ม นึกได้ “เออ แล้วเรื่องแมวของเราอ่ะ จะเอาไงดี”
“แมวของใครนะ” เท็นเท็นย้อนถาม
“ก็แมว ของ ของ…” ตะหลิวคิดๆ “ก็...คือ ว่าฉันเลี้ยงแมวไม่ได้หรอก” เท็นเท็นทำหน้าแบบแล้วไง... “คือ...เธอคงเลี้ยงได้ใช่มั้ย ดูมันชอบเธอ แล้วก็ดูเธอชอบมัน” เท็นเท็นทำหน้าแบบเฮ้ย อะไร มั่วจัง ตะหลิวยัดแมวใส่มือเท็นเท็น แมวร้องอ้อนๆ เท็นเท็นจึงเกาคางแมวน้อยเบาๆ “นั่นไงเหมือนที่ครูแห้งบอกเปี๊ยบ มันจะชอบให้คนที่มันชอบเกาคางมัน มันชอบให้เธอเกาคาง ตอนฉันเกามันไม่ชอบ..มันดูชอบเธอจริงๆนะ” เท็นเท็นยังนิ่ง ตะหลิวเริ่มเสียงเศร้า
“นะ... มันตัวเล็กอ่ะ พ่อแม่ก็ไม่มี อยู่แถวนี้ไม่โดนหมากัดตาย ก็ติดต้นไม้ตาย...” เท็นเท็นยังคงเกาคางแมวไปเรื่อยๆ ครู่ใหญ่จึงพยักหน้าตกลง “ฉันจะเลี้ยงมันไว้ แล้ววันไหนเธออยากเจอมัน ฉันจะพามาหา”
“จริงเหรอ” ตะหลิวดีใจ
เท็นเท็นหน้านิ่ง เอ่ยเสียงเครียด “ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยพูดเรื่องไม่จริง”
ตะหลิวตาโต เสียงดัง “จริงเหรอ”
เท็นเท็นปรายตามองนิ่งๆ ก่อนจะถอนใจแล้วเดินหนีไปเลย...ตะหลิวมองตามแบบชื่นชมสุดๆ เรื่องไม่เคยพูดไม่จริงของเท็นเท็น ยืนยิ้มไปมาจนเท็นเท็นขึ้นรถแท็กซี่ไป นึกได้รีบโบกมือตะโกนบอกอีกฝ่าย “...ขอบใจนะ...”