บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 11 หน้า 2
อินทวงศ์ไม่สบายใจ ไม่อยากให้สวิตาคิดลึกกับเขามากไปกว่านี้ แต่ก็ต้องรักษาน้ำใจ “คิดถึงขนาดนี้เชียว เราเพิ่งเจอกันเมื่อไปเองนะ”
“แต่ไม่ได้กอด อยากกอดให้หายคิดถึง”
“อยากกอดก็กอด แต่กอดแล้วต้องหยุดร้องไห้ ต้องเข้มแข็งเหมือนเดิมนะ” อินทวงศ์กอด "ร่างสวิตา" ตอบและลูบหัวเบาๆ เพื่อปลอบใจ โดยที่ไม่รู้ตัวว่าทำให้ "ริ้วทอง" ยิ่งดีใจ...ร้องไห้ซบกับบ่าของชายคนรักที่เฝ้ารอมานานหลายสิบปี
เกล้ามาศใส่แว่นสายตาพิมพ์เอกสารอยู่หน้าจอคอมพ์ หญิงสาวละสายตาจากหน้าจอคอมพ์ ทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างเพราะนึกถึงอินทวงศ์
“ไม่ต้องรีบหรอกครับคุณมาศ ไอ้ต๊ะมันอยากให้คุณมาศมาที่นี่บ่อยๆ จริงไหมต๊ะ”
“จริงครับ”
เกล้ามาศอมยิ้มกับตัวเอง...หัวใจเริ่มหวั่นไหวกับอินทวงศ์
อินทวงศ์กอดกับริ้วทอง ริ้วทองกระซิบข้างหูของอินทวงศ์ “เราเคยกอดกัน..กอดกันอยู่ทั้งคืน...จำได้บ้างไหม”
“คุณพูดอะไร”
สวิตาที่มีริ้วทองสิงมองลึกเข้าไปในดวงตาของอินทวงศ์ “จำเรื่องของเราได้บ้างไหมเพคะ”
อินทวงศ์จ้องตาสวิตากลับ ในดวงตาของสวิตา เกิดภาพรักหวานระหว่างหม่อมเจ้าดิเรกกับริ้วทองในอดีตชาติ อินทวงศ์นิ่วหน้าคิด แล้วเกิดภาพแว่บเข้ามาในหัว
ภาพตอนที่ดิเรกช่วยริ้วทองจากคนร้าย
ภาพตอนที่พบกันครั้งแรกในวังติณชาติ
ภาพตอนที่ได้เสียกัน
“กำไลมาศวงนี้พี่ให้น้อง แทนบ่วงคล้องใจรักสมัครสมาน”
อินทวงศ์กะพริบตาถี่ๆ ด้วยความมึนงง เสียงหม่อมเจ้าดิเรกยังดังก้องในหู
“ขอจงสวมติดกรไว้ไม่ห่างกาย ตราบชีพวายใจภักดิ์อยู่คู่กำไล”
อินทวงศ์กระตุกหนึ่งครั้งแล้วลืมตาขึ้น อินทวงศ์เห็น "ริ้วทอง" ซ้อนขึ้นมาจากร่างของสวิตา อินทวงศ์พูดออกมาคล้ายคนละเมอ “ ริ้วทอง...”
ริ้วทองดีใจ จับมือของอินทวงศ์มาแนบบนแก้ม “ท่านชาย...ท่านชายจำหม่อมชั้นได้แล้วหรือเพคะ หม่อมชั้นริ้วทองเมียรักของท่านชาย”
“เมียรัก”อินทวงศ์ยกมือเชยคางริ้วทอง แล้วเขาก็โน้มหน้าก้มประทับจูบริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบาและทะนุถนอม ริ้วทองหลับตาพริ้ม..ดื่มด่ำกับความรู้สึกอบอุ่นที่เธอโหยหา มือของอินทวงศ์บนแผ่นหลังของริ้วทองกระชับกอดเธอ ริ้วทองสนองตอบด้วยการขยับร่างชิดอินทวงศ์ หวังจะให้หัวใจของเขากับเธอได้กระซิบบอกรักกันภายใต้แสงดาวพราวระยิบอยู่บนท้องฟ้า...