บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 11 หน้า 5
หม่อมเจ้าหญิงรัมภาชมจากใจจริง “พวกเจ๊กหัวดีเช่นนี้ซินะ ถึงได้มี "เกลื่อนบ้านเกลื่อนเมือง"..”
แต่ล้อมเพชรหน้าตึง...คิดว่าหม่อมเจ้าหญิงรัมภาจิกด่าดูถูก กลบเกลื่อนด้วยการก้มหน้า
หม่อมเจ้าหญิงรัมภาบอกกับหม่อมเจ้าอรรถรัตน์ “ชิ้นนี้ก็ดีค่ะท่านพี่ เวลาริ้วทองใส่คงจะขึ้นน่าดู”
หม่อมเจ้าอรรถรัตน์ดูปิ่นปักในมือน้องสาว “น้องหญิงคอยดูเถิด พี่จะทำให้ริ้วทองรักพี่” หม่อมเจ้าอรรถรัตน์หน้าตามุ่งมั่น
หม่อมเจ้าหญิงภรณีมองหม่อมเจ้าหญิงรัมภาและล้อมเพชรอย่างไม่สบายใจ
ที่วังติณชาติ หม่อมเจ้าหญิงรัมภาดูปิ่นปักผมที่จะให้ริ้วทองอยู่กับหม่อมเจ้าอรรถรัตน์
หม่อมเจ้าหญิงภรณีมีสีหน้าไม่สบายใจแล้วตัดสินใจพูดกับหม่อมเจ้าหญิงรัมภา “เวลานี้ร้านขายเครื่องประดับของคุณล้อมเพชรกำลังเป็นที่นิยม น้องหญิงไม่ควรพูดดูถูกคุณล้อมเพชร เพราะถ้าเธอเอาไปพูดให้ใครฟัง คนอื่นจะว่าน้องหญิงได้”
หม่อมเจ้าหญิงรัมภาแปลกใจ “หญิงดูถูกอะไรคะ”
“น้องหญิงบอกว่า...พวกเจ๊กหัวดี ถึงได้มีเกลื่อนบ้านเกลื่อนเมือง”
“พี่หญิงเข้าใจผิดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นคนไทยหรือคนจีน ถ้าขยันทำมาหากินไม่งอมืองอเท้าขอใครกินเหมือนบางบ้าน หญิงไม่เคยคิดจะดูถูก กลับชื่นชมด้วยซ้ำ”
“เช่นนั้นน้องหญิงก็ควรจะปรับปรุงคำพูด เพราะคำพูดของน้องหญิง ทำให้คนฟังคิดตรงกันข้ามกับสิ่งที่น้องหญิงคิด”
“ใครจะคิดยังไงกับหญิงก็ช่าง หญิงไม่ใส่ใจ หญิงรู้ตัวดีว่าหญิงคิดอย่างไรก็เพียงพอ”
ที่เรือนพักคณะนายรวย ริ้วทองกำลังใช้แปรงผัดแป้งบนหน้าหุ่นกระบอกหันมาถามเจิม “ท่านชายอรรถเรียกพบชั้น !? เรียกพบทำไม”
“เอ็งมิไม่ได้มีหน้าที่ถาม แต่มีหน้าที่ทำตามอย่างเดียว อ่อ..แล้วก็ช่วยเอาแป้งงิ้วแป้งลิ้นจี่ที่ผัดหน้าให้หุ่นกระบอกผัดลงบนหน้าเอ็งเสียด้วย มิใช่ปล่อยให้หน้าดำมะเมื่อมขึ้นไปบนตึกใหญ่ เห็นแล้วไม่เจริญลูกตา”
ริ้วทองมองค้อนเจิมอย่างหมั่นไส้ แล้วมีสีหน้าไม่สบายใจ..ไม่รู้ว่าหม่อมเจ้าอรรถรัตน์เรียกไปพบทำไม
ริ้วทองเดินตามเจิมเข้าไปในตึก เจิมเดินหายเข้าไปในตึกแล้ว แต่ริ้วทองยังไม่ได้เข้า สวนกับล้อมเพชรที่เดินถือกระเป๋าใส่เครื่องประดับออกมาจากด้านใน ริ้วทองกับล้อมเพชรเจอหน้ากัน แล้วล้อมเพชรก็จำริ้วทองได้ “คุณ !?”
ริ้วทองยิ้ม จำล้อมเพชรได้....