บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 16 หน้า 3
อาร์มรวบแขนสองข้างของมะลิ มาพูดใส่หน้า “เธอไม่เคยเจอคนที่ใช่ เธอไม่รู้หรอกว่าพี่รู้สึกยังไง”
มะลิกระทุ้งเข่าใส่เป้าของอาร์ม อาร์มปล่อยมือจากมะลิไปกุมเป้า..จุกเจ็บ มะลิเดินออกไป
เกล้ามาศฝันว่าถูกริ้วทองบีบคอในน้ำ เกล้ามาศดิ้นทุรนทุรายหายใจไม่ออก ผีริ้วทองจ้องมองเกล้ามาศด้วยแววตาเกลียดชัง เกล้ามาศสะดุ้งตื่น เกล้ามาศนิ่วหน้าเครียดกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง
วันต่อมา ที่บ้านพริม พริมนั่งวาดรูปด้วยดินสออยู่หน้าเฟรม เกล้ามาศยืนคอยบอกให้พริมวาดในสิ่งที่เธอเห็น พริมระบายดินสอลงบนกระดาษวาดรูปอีกนิดหน่อย “เสร็จแล้ว ไม่มั่นใจนะว่าเหมือนไหม ชั้นไม่ได้วาดรูปมานาน มือแข็ง” พริมหมุนเฟรมวาดรูปมาให้เกล้ามาศดู
รูปวาดผู้หญิงบนเฟรมหน้าตา ทรงผม ชุดเหมือนริ้วทอง
เกล้ามาศจ้องมองรูปวาดนิ่ง “เหมือนมาก ผู้หญิงคนนี้แหละที่จะฆ่าชั้น”
“สมมติถ้าผู้หญิงคนนี้คือคุณริ้วทองจริงๆ เธอก็เป็นผู้หญิงที่สวยมาก ถ้าท่านทวดรัมภาหน้าเหมือนแก ท่านทวดรัมภาก็สวยเหมือนกัน สวยไปคนละแบบ มิน่าท่านชายดิเรกถึงรักพี่เสียดายน้อง”
“ผู้ชายหลายใจ แต่ปัญหามาเกิดกับผู้หญิง ไม่ยุติธรรมเลย”
“เฮ้ยๆ เมื่อกี้ชั้นพูดเล่น แกอย่าเพิ่งด่วนสรุปว่าท่านชายดิเรก เพราะเราไม่รู้ว่าจริงๆ ในอดีตเกิดอะไรขึ้น บางทีปัญหาอาจจะไม่ใช่เกิดเพราะท่านชายดิเรกหลายใจ แต่เป็นเพราะผู้หญิงที่มีใจให้ท่านชายมีหลายคนก็ได้นะ”
เกล้ามาศพยักหน้ารับ แล้วหันไปมองรูปวาดริ้วทอง
ริ้วทองมีสีหน้าหวั่นใจกำลังเดินเกาะแขนหม่อมเจ้าดิเรกเข้ามาที่เรือนพักคณะนายรวย หม่อมเจ้าดิเรกถือพานวางธูปเทียนแพมาด้วย นายรวย นางรื่น ปรุงกำลังช่วยกันขนหีบเสื้อผ้าออกมาจากในเรือน ทุกคนมีสีหน้านิ่งเครียด ไม่สบายใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่
“พ่อจ๋า แม่จ๋า”
ครอบครัวริ้วทองหันไป
“ชั้นมากราบขอขมาพ่อรวยกับแม่รื่น” หม่อมเจ้าดิเรกถือพานเข้าไปคุกเข่าลงตรงหน้านายรวย
นางรื่นรีบย่อตัวห้าม “แค่ท่านชายยกย่องเชิดชูลูกสาวของหม่อมชั้น ไม่ปล่อยทิ้งปล่อยขวางเพราะเห็นว่าเราเป็นเพียงคนบ้านนอกไม่มีหัวนอนปลายเท้า ก็เป็นพระคุณกับพวกเราแล้วเพคะ ใช่ไหมพี่รวย” นายรวยมองไปทางอื่น ยังทำใจไม่ได้ นางรื่นเสียงเข้ม “ พี่รวย !”
นายรวยอึดอัด ริ้วทองมองนายรวยด้วยแววตาเว้าวอน “พ่อจ๋า...” นายรวยจำใจรับพานมาจากท่านชายดิเรก ริ้วทองยิ้มดีใจและโผไปกอดพ่อ...พูดด้วยแววตาเป็นประกายถึงความสุขความสบายที่ครอบครัวกำลังจะได้รับ ไม่ใช่การที่รู้สึกว่าตัวเองชนะหม่อมเจ้าหญิงรัมภา “พ่อให้อภัยชั้นกับท่านชายแล้ว! ทุกคนย้ายไปอยู่กับชั้นที่วังศุภมาศนะจ๊ะ ท่านชายจะสร้างเรือนให้ใหม่ เอาให้ใหญ่กว่าที่เรือนนี้”