บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 16 หน้า 4

นางรื่นยิ้มตื่นเต้น แต่นายรวยกับปรุงเฉยๆ

“พ่อไม่ไปอยู่ไหนทั้งนั้น พ่อจะกลับนครสวรรค์ ถ้าเอ็งอยากจะอยู่ที่นี่ก็สุดแล้วแต่เอ็งเถิด พ่อจะไม่ห้าม เพราะพ่อรู้แล้วว่าพ่อห้ามเอ็งไม่ได้” นายรวยเดินเลี่ยงออกไปอีกทาง    

ริ้วทองจะตาม “พ่อ! เดี๋ยวสิจ๊ะ !”  

ปรุงคว้าข้อมือของริ้วทอง “พี่พูดกับพ่อเอง” ปรุงเดินออกตามพ่อรวยไป 

ริ้วทอง หม่อมเจ้าดิเรก นางรื่นมองตามไม่สบายใจ

นายรวยเดินเข้ามาเก็บของที่เวทีหุ่นกระบอก ปรุงตามเข้ามาช่วยพูดกับพ่อ “พ่อจะปล่อยริ้วทองเอาไว้ที่นี่คนเดียวจริงๆ หรือจ๊ะ พ่อไม่เป็นห่วงริ้วทองหรือ”    

“คนเป็นพ่อแม่ ต่อให้ลูกโตยังไงก็เลิกเป็นห่วงไม่ได้ แต่พ่อไม่อยากไปเป็นกาฝากให้ใครอีกแล้ว”  

“ถ้าพ่อไม่อยากไปอยู่ที่วังศุภมาศ เราก็อยู่ที่นี่เหมือนเดิมเถิด อย่างน้อยเราก็ยังได้อยู่ใกล้ริ้วทอง”  

“ริ้วทองแย่งคนรักของลูกสาวเจ้าของวัง เอ็งยังจะกล้าสู้หน้าพวกเขาได้อีกหรือ” 

“แต่ก็ยังไม่มีใครมาไล่เราไปนี่จ๊ะ”  

“และจะไม่มีใครไล่ด้วย” เสียงหม่อมเจ้าหญิงภรณีดังขึ้น นายรวยกับปรุงคุกเข่าลงแสดงความเคารพ “ชั้นคุยกับท่านพ่อมาแล้ว  ท่านพ่อยังยึดมั่นในพระประสงค์ที่อยากจะสืบสานหุ่นกระบอกเอาไว้ ส่วนเรื่องริ้วทอง ไม่มีใครถือโทษโกรธเคือง เพราะทุกคนรู้แก่ใจดีว่าเรื่องเจ้าพี่ดิเรกกับน้องหญิงรัมภาเป็นเพียงความประสงค์ของผู้ใหญ่เท่านั้น   เจ้าพี่ดิเรกมีสิทธิ์ที่จะรักกับใครก็ได้ นายรวยอยู่ที่นี่ต่อเถิดนะ ถือเสียว่าอยู่เพื่อความสุขของท่านพ่อ...และชั้น” คำพูดท้าย หม่อมเจ้าหญิงภรณีหันไปสบตากับปรุงอย่างมีความหมาย ปรุงอึดอัดอยู่บ้าง เพราะไม่ได้รักหม่อมเจ้าหญิงภรณี และรู้ว่าการได้เสียกันของเขากับเธอเป็นสิ่งที่ไม่สมควร  “นะจ๊ะรวย อยู่ที่นี่ต่อเถิดนะ” 

“เสด็จกับท่านหญิงมีพระเมตตากับกระหม่อมเช่นนี้ กระหม่อมก็คงจะมิอาจขัดพระประสงค์ได้ กระหม่อมจะอยู่ที่นี่ต่อไป”

หม่อมเจ้าหญิงภรณียิ้มกว้างและมองปรุงด้วยแววตาดีใจ ปรุงไม่มอง ได้แต่ก้มหน้า หม่อมเจ้าหญิงภรณีนิ่วหน้าแปลกใจกับอาการของปรุง      

ปรุงเดินเข้ามาที่เรือนพัก หม่อมเจ้าหญิงภรณีวิ่งตามหลังมาดึงแขนปรุง “ปรุง ปรุงเป็นอะไร ทำไมปรุงทำเหมือนว่าไม่อยากมองหน้าชั้น ชั้นทำสิ่งใดให้ปรุงขุ่นเคือง” 

“ท่านหญิงไม่ได้ทำสิ่งใดดอกกระหม่อม แต่กระหม่อมเกลียดตัวเอง กระหม่อมเคยโกรธเคืองท่านชายดิเรกที่ล่วงเกินริ้วทอง แต่กระหม่อมกลับทำสิ่งนั้นเสียเอง กระหม่อมมันเลว!” 

หม่อมเจ้าหญิงภรณีจับมือปรุงมาวางบนแก้ม “โถ...ปรุงคนดีของชั้น อย่าคิดมากไปเลย เรื่องเมื่อคืนอาจจะผิดในสายตาของคนอื่น แต่มันถูกต้องสำหรับหัวใจของเราไม่ใช่หรือจ๊ะ” หม่อมเจ้าหญิงภรณีกอดปรุงและยิ้มมีความสุขมากเหลือเกิน ปรุงหนักใจ