บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ กำไลมาศ ตอนที่ 30 หน้า 4
“ท่านพ่อรับสั่งให้ไปตามลูก ท่านพ่อมีธุระอะไรกับลูกหรือเพคะ”
“ลูกชายของกรมพระยาเดโชเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก หญิงเอาของขวัญต้อนรับที่พ่อเตรียมไว้ให้ไปมอบให้เขาแทนพ่อที”
“ตอนนี้เลยเหรอค่ะ”
“ใช่”
“รอให้น้องหญิงรัมภาเอาไปให้แทนดีกว่า น้องหญิงเข้าสังคมเก่งกว่าลูก ลูกไปอาจจะไปสร้างเรื่องทำให้ท่านพ่ออับอายขายขี้หน้าได้”
“พ่อสั่งให้แกไป แกก็ต้องไป และถ้ากลัวพ่ออับอายขายขี้หน้านักล่ะก็ ก็หัดรู้จักวางตัวสำรวมกาย วาจา ใจให้เป็น”
หม่อมเจ้าหญิงภรณีก้มหน้า น้ำตาตกใน รู้ว่าพ่อด่าเหน็บเรื่องปรุง “เพคะ”
“แล้วก็หัดทำความรู้จักมักคุ้นพวกเขาไว้ด้วยนะ เพราะพ่อจะจับแกใส่ตะกร้าล้างน้ำยกให้แกไปเป็นสะใภ้ของพวกเขา”
“แต่...”
“ถ้าแกไม่อยากเห็นพ่อตรอมใจตาย แกต้องทำตามที่พ่อสั่ง”
หม่อมเจ้าหญิงภรณีก้มหน้ายอมจำนน
หม่อมเจ้าหญิงถมยาวางโทรศัพท์ลงบนเครื่อง หม่อมเจ้าหญิงรัมภาเดินหน้าเศร้าลงมาจากชั้นสองพอดี
“จะกลับแล้วหรือ”
“เพคะ”
“เมื่อสักครู่น้าโทรศัพท์ไปที่วังติณชาติ ให้คนไปบอกริ้วทองว่าพรุ่งนี้น้าจะส่งคนไปรับกลับมา น้าไม่ได้วานหญิงไปบอก เพราะเกรงใจหญิง”
“หญิงกราบขอบคุณเพคะที่ท่านน้าเป็นห่วงความรู้สึกของหญิง แต่เรื่องของริ้วทองกับเจ้าพี่...หญิงทำใจได้แล้ว ว่าแต่ท่านน้าคิดอย่างไรเพคะถึงจะให้ริ้วทองกลับมา”
“ดิเรกละเมอเพ้อถึงริ้วทองตลอดเวลา น้ารู้แล้วว่าดิเรกรักริ้วทองมากจริงๆ หาใช่เป็นแค่เพียงความเสน่หาชั่วครั้งชั่วคราว น้าจึงคิดว่าถ้าดิเรกหายดี น้าจะจัดงานแต่งให้เขาสองคนเป็นเรื่องเป็นราว ริ้วทองจะได้เป็นสะใภ้ศุภมาศอย่างสมเกียรติ”
หม่อมเจ้าหญิงรัมภาฟังนิ่ง
ริ้วทองเก็บข้าวของในเรือนใส่ลงหีบ หุ่นกระบอกนางยี่สุ่นและพระลักษณวงศ์ตั้งอยู่บนตู้ ริ้วทองหยิบหุ่นกระบอกพระลักษณวงศ์มาดู “ป่านนี้พี่ปรุงจะเป็นยังไงบ้าง”
บัวเปิดประตูเข้ามา ริ้วทองหันไปมอง “ริ้วทอง...ท่านถมยาทรงโทรศัพท์มาจากวังศุภมาศ ท่านรับสั่งให้มาบอกเธอว่าให้เก็บข้าวของไว้ พรุ่งนี้เช้าจะให้คนที่วังศุภมาศมารับกลับ”
ริ้วทองยิ้มกว้างดีใจ