บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ กำไลมาศ ตอนที่ 30 หน้า 5
ธูปในกระถางเหลือประมาณ 1 เซนติเมตร อินทวงศ์ พริม อาร์มเริ่มร้อนใจ
“ธูปจะหมดแล้ว ทำไมมาศยังไม่กลับมาอีกคะหลวงพี่”
“พวกเขายังไม่ยอมกลับมา จนกว่าจะได้เห็นเหตุการณ์ในคืนนั้น”
“เหตุการณ์คืนนั้น ?”
“คืนที่เป็นจุดเริ่มต้นของการผูกแค้นผูกพยาบาทของโยมริ้วทอง คืนที่นำพาทุกคนให้กลับมาพบกันในชาตินี้อีกครั้ง” พระปราบมองไปที่เกล้ามาศและริ้วทองที่ต่างหลับตาและมีสีหน้าเคร่งเครียด
หม่อมเจ้าดิเรกนอนหายใจหอบถี่ ตาค้าง มีเลือดไหลออกมาตลอดเวลา หม่อมเจ้าหญิงถมยาเข้ามาในห้อง คนใช้ที่เฝ้าอยู่ร้องไห้กันระงม “ดิเรก!” หม่อมเจ้าหญิงถมยาหันไปถามคนใช้ “มีใครไปตามหมอหรือยัง !”
“กำลังไปแล้วเพคะ”
หม่อมเจ้าหญิงถมยาหันไปกอดร่างหม่อมเจ้าดิเรกและร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ “ดิเรก...หมอกำลังจะมา...อดทนไว้นะลูก อย่าทิ้งแม่ไป”
“ท่านแม่...ลูก...ลูกขอโทษ” หม่อมเจ้าดิเรกกระตุกหนึ่งครั้งแล้วสิ้นใจตาย
“ดิเรก !!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ริ้วทองยกมืออีกข้างแตะกำไลมาศบนข้อมือตัวเอง...รอยยิ้มสุขใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าเมื่อนึกถึงผู้มอบกำไลวงนี้ให้...เสียงของหม่อมเจ้าดิเรก “เหมือนกำไลที่ริ้วทำให้หุ่นกระบอกนางยี่สุ่นเลยใช่ไหม”
หม่อมเจ้าดิเรกกำลังพูดกับริ้วทองอยู่บนเตียงนอน...กำไลมาศอยู่ในมือของเขา “ชั้นให้ริ้ว”
“แต่กำไลวงนี้เป็นของล้ำค่า หม่อมชั้นไม่คู่ควร”
“ทำไมจะไม่คู่ควร ในเมื่อชั้นตั้งใจทำให้ริ้วโดยเฉพาะ ถ้าริ้วไม่ยอมรับกำไลวงนี้ ชั้นจะถือว่าริ้วรังเกียจชั้น”
“ถ้าหัวใจของหม่อมชั้นมีความรังเกียจท่านชาย หม่อมชั้นจะมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไรเพคะ”
“จำไว้นะริ้วทอง...กำไลมาศวงนี้พี่ให้น้อง แทนบ่วงคล้องใจรักสมัครหมาย ขอจงสวมติดกรไว้ไม่ห่างกาย ตราบชีพวายใจภักดิ์อยู่คู่กำไล” หม่อมเจ้าดิเรกสวมกำไลให้ริ้วทองแล้วบรรจงจูบลงไปบนกำไลมาศ
ริ้วทองน้ำตารื้นด้วยความอิ่มเอมใจ “หม่อมชั้นขอสาบาน...สิ่งเดียวที่จะมาพรากกำไลวงนี้ไปจากหม่อมชั้นได้คือความตาย เท่านั้นเพคะ”
หม่อมเจ้าดิเรกดึงร่างริ้วทองมากอดแน่น ริ้วทองซบหน้ากับอกแข็งแรงของชายคนรักอย่างสุขใจเหลือเกิน
ริ้วทองยิ้มกับตัวเอง...อิ่มเอมกับความรักที่หม่อมเจ้าดิเรกมอบให้