บทละครโทรทัศน์ กำไลมาศ ตอนที่ 24

หม่อมเจ้าดิเรกนอนกุมขมับปวดหัวดิ้นทุรนทุรายอยู่บนเตียง 

ล้อมเพชรพยายามจับตัวหม่อมเจ้าดิเรกให้นอนนิ่งๆ “ท่านชายอยู่นิ่งๆ สิเพคะ  !”   

หม่อมเจ้าดิเรกยังหลับตา “ใคร? ใครพูด ริ้วทองเหรอ”   

ล้อมเพชรจำใจต้องโกหก “ใช่เพคะ..ริ้วเอง ท่านชายนอนนิ่งๆเถอะนะเพคะ อย่าร้องไป เดี๋ยวคนอื่นจะแตกตื่น ประเดี๋ยวหม่อมชั้นจะไปหายามาให้เสวย”  

หม่อมเจ้าดิเรกนอนหลับตานิ่งๆ ล้อมเพชรค่อยๆ โน้มหน้าลงใกล้กับหน้าของหม่อมเจ้าดิเรก....กำลังจะท่องคาถาใส่ แต่อยู่ๆ หม่อมเจ้าดิเรกลืมตาขึ้นเต็มตาจึงเห็นว่าเป็นล้อมเพชร ล้อมเพชรก็ตะลึงตกใจที่อยู่ๆ เขาก็ลืมตาขึ้น  แต่ยังไม่ทันทำอะไร หม่อมเจ้าดิเรกก็เป็นฝ่ายอาละวาด...ผลักล้อมเพชรออกจากตัว ล้อมเพชรกระเด็นออกไป  

“ไม่ใช่ริ้ว! เธอมาทำอะไรที่นี่”    

“เอ่อะ...หม่อมชั้นมาดูแลท่านชายแทนริ้วทองมังคะ”  

“ริ้วอยู่ที่ไหน ชั้นจะหาริ้วทอง” เขาตะโกนและลุกขึ้นไปที่ประตู “ริ้ว! ริ้วอยู่ไหน !”   

“ท่านชาย!”   

หม่อมเจ้าดิเรกลุกไปที่ประตู...มือจับประตูเปิดออกได้แล้ว แต่ยังไม่ทันได้ก้าวออกไป  ล้อมเพชรตามมากระชากตัวของหม่อมเจ้าดิเรกมาอย่างแรง แรงกระชากทำให้ทั้งสองล้มลงไปบนพื้น    

หน้าห้อง...หม่อมเจ้าหญิงรัมภาเดินเร็วๆ ไปที่ห้องของหม่อมเจ้าดิเรกเพราะเป็นห่วงอาการไม่สบายของเขา แล้วได้ยินเสียงดังโครมครามเข้า หม่อมเจ้าหญิงรัมภาหยุดชะงักก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ประตู หญิงสาวเห็นภาพเหตุการณ์ในห้องผ่านช่องประตูที่เปิดแง้มเอาไว้    

ล้อมเพชรคร่อมร่างของหม่อมเจ้าดิเรก แล้วเอาปากประกบกับปากของหม่อมเจ้าดิเรก หลับตาท่องคาถาในใจ “โอม...สิทธิฟ้าฟื้นจำเริญศรี ศรีเจ้างามคือฟ้าหน้ากูงาม ให้แขนกูดั่งนางบุษบา ดวงตาสุกใสดั่งจันทร์ฉาย... ชายเห็นก็ทนอยู่มิได้ ไปแห่งใดใจรำพึงถึงเพียงกู กินข้าวอยู่ในคอก็ลืมกลืน  ให้สะอื้นถึงเจ้าอยู่ทุกเวลาและราตรี”    

ฤทธิ์ของคาถาได้ผลและยิ่งเข้าสู่ร่างกายของหม่อมเจ้าดิเรกหนักขึ้น ทำให้ร่างของเขากระตุกอย่างแรงพร้อมกับที่ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำ ก่อนที่หม่อมเจ้าดิเรกจะหมดสติ