บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 17 หน้า 2
“ทำไมคุณถึงเชื่อฉันล่ะ?”
“ผมรู้จักคุณดี ว่าคุณไม่ใช่คนแบบนั้นแน่ และสักวันป๊าม้า อาอี๊ ยัยหนก จะต้องเข้าใจ”
“อาจไม่มีวันนั้นก็ได้...”
“ใช่ อาจไม่มีวันนั้น ถ้าเราคนใดคนหนึ่งยอมแพ้ไปเสียก่อน”
ชยุติถือวิสาสะจับมือบัว...มองตาบัวด้วยความจริงใจ ดำเกิงขยับเข้ามาแอบมองอยู่มุมหนึ่งเงียบ ๆ แต่ในใจร้อนรุ่มวุ่นวายไปหมด
“กลับบ้านด้วยกันนะบัว... ขอโอกาสให้ผมอีกสักครั้ง ผมจะพยายามทำทุกทางให้ทุกอย่างดีขึ้น จะไม่ยอมให้คุณต้องเจ็บอย่างนี้อีก...”
บัวมองชยุติมีแววตื้นตันในแววตา ดำเกิงที่แอบดูอยู่ยิ่งเจ็บปวด
“คุณก็เจ็บเหมือนกัน...”
“เจ็บน่ะดีแล้ว ผมได้ได้สติ ว่ายังปกป้องคุณไม่ดีพอ ต้องขอบคุณเกิ่งที่ให้สติผม...ให้อากาสผมนะบัว”
บัวมองชยุตินิ่งไม่ตอบอะไร ดำเกิงนิ่งงัน...กดกลั้นความเจ็บปวดไว้ให้ลึกสุดใจ
โถงบ้านเจียง บัวกับชยุติไหว้ลาเจียงกับซินแสหลอ
“ป๊าไม่ต้องห่วงนะครับ หลังจากนี้ผมจะดูแลบัวให้ดีที่สุด ขอสัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชายครับ”
“ไม่ต้องสัญญา ถ้าผมไม่เชื่อใจคุณตี๋ ผมคงไม่ยกบัวให้ไปหรอก” บัวยิ้มบางๆ ขณะชยุติยิ้มร่าพออกพอใจ
“อาบัว...ลื้อแต่งงานออกเรือนแล้ว ก็เท่ากับโตเป็นผู้ใหญ่ไปอีกหนึ่งก้าว ต่อไปนี้ ถ้าคิดจะทำอะไร อย่าใช้อารมณ์ มีสติให้มาก อย่าให้ใครมาว่าได้ว่าเรามันเหยาะแหยะไม่มีน้ำยา”
“จ๊ะป๊า บัวขอโทษนะจ๊ะ ที่ทำให้ป๊าเป็นห่วง ต่อไปบัวจะสู้กับปัญหา จะไม่หนีปัญหาอีกแล้ว”
ดำเกิงทนไม่ไหว เอ่ยแทรกขึ้น “จะกลับไปอีกทำไมบัว จะกลับไปให้พวกมันเหยียบจมดินรึไง?!”
“กลับไปพิสูจน์ตัวเองต่างหากไอ้เกิ่ง”
“แต่คนที่เกลียดเรา เขาไม่ยอมฟังอะไรหรอกป๊า”
“ไม่ฟังก็ต้องทำให้พวกอีเห็น คำพูดไม่สำคัญเท่าการกระทำหรอก”
ดำเกิงย้ำกับชยุติ “ใช่ คำพูดจะไปมีความหมายอะไร ถ้าพูดแล้วทำไม่ได้!!” ชยุติก้าวเข้าไปหาดำเกิง
“ฉันจะทำให้ได้ คำพูดของฉันจะไม่ใช่แค่ลมปากแน่นอน” ดำเกิงจ้องหน้าชยุติไม่ลดละ เสียงฟ้าร้องดัง ครื้นนนน ซินแสหลอห่วง “ฝนจะตกแล้วรีบพาอาบัวกลับเถอะคุณติ”
“ครับซินแส...ผมไปนะครับอาป๊า”