บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 9 หน้า 4
“จะทำไม?” ตรึงจิตจะเอาเรื่องดำเกิงนกขมิ้นห้ามไว้ “ไม่เอาน่าตรึงจิต เสียพลังงาน”
ตรึงจิตยอมหยุด “ฝากไว้ก่อนนะมึงไอ้เกิ่ง ถ้าไม่ติดว่าช่วงนี้กูต้องหายใจเบาๆละก็โดนแน่!!”
นกขมิ้นพาตรึงจิตออกไป ดำเกิงมองตามกวนๆ แล้วรีบหันกลับไปดึงผ้าที่คลุมรถเข็นคันเก่าที่ซ่อนไว้ออก
“เกิ่งจะไม่ยอมให้ป๊าต้องไปขอเงินเพิ่มเด็ดขาด!!” ดำเกิงมองรถเข็นด้วยแววตามุ่งมั่น
ถนนในซอยโรงิ้ว ชยุติเดินประคองมาลัยมาด้วยสีหน้าไม่สบายใจ เพราะรู้สึกกับครอบครัวของบัว
“ทำยังไงดีครับอาม่า เถ้าแก่เจียงไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากเราเลย แล้วเขาจะไปเอาเงินจากที่ไหน?”
“ไม่ว่าจะเป็นใคร อีก็คงไม่รับทั้งนั้นแหละ อาม่าชื่นชมอีก็ตรงนี้ ถึงจะจนแต่ก็มีศักดิ์ศรี”
“นิสัยนี้ก็เลยส่งมาถึงลูกสาวอย่างบัวด้วย”
“ไม่ดีหรือไง เป็นผู้ชายเจอผู้หญิงดีๆ ชีวิตก็จะมีแต่เรื่องมงคล”
ชยุติเขิน “แหม...อาม่าก็ผมกับบัวไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”
“แล้วอยากเป็นมั้ยละ? อิๆๆๆๆ” มาลัยขำ ชยุติเขินที่มาลัยรู้ทัน ชยุติประคองมาลัยเดินไป จ๊าดที่ยืนซื้อของอยู่ข้างทางหันกลับมามองตามชยุติและมาลัย “เรื่องนี้ถึงหูคุณวลีแน่!!!”
โถงบ้านชยุติ จ๊าดมารายงานวลี วลีตบพัดในมือ พึ่บพับ ไม่พอใจ
“นี่ตาติกับอาม้าถึงขั้นเอาเงินไปให้พวกมันเชียวเหรอ?”
“ใช่ค่ะ ถึงจ๊าดจะไม่ได้เห็นมากับตา แต่ก็ได้ยินมากับหูเลยนะคะคุณวลี”
“ตายแล้วคุณพี่ นี่สองคนนั้นจะหลงไอ้พวกงิ้วจนบ้ากันไปใหญ่แล้ว!!”
“จ๊าดว่า ไม่ได้หลงพวกงิ้วหรอกค่ะ แต่หลงนังนางเอกงิ้วมากกว่า...”
“แกหมายความว่ายังไงนังจ๊าด?”
“ก็จ๊าดได้ยินอาม่าแซวคุณติว่า...”
“ว่าอะไร?!! รีบพูดมาซิ”
“อาม่าแซวคุณติว่า อยากมีอะไรๆๆกับนังเด็กบัวนั่นน่ะค่ะ”
วลี/วลัย “หา?!!!!” วลีกับวลัยมองหน้ากัน โดยเฉพาะวลีไม่พอใจมาก
ระเบียงบ้านชยุติ วลีเดินร้อนใจเข้ามา วลัยตามมาติดๆ “ใจเย็นๆนะคุณพี่”
“จะเย็นได้ยังไง เห็นๆอยู่ว่าไอ้พวกงิ้วชั้นต่ำนั่นพยายามจะให้ลูกสาวมันมาจับตาติ”
“แล้วตาติก็ดันยอมให้จับซะด้วย...” วลีมองดุ “นี่!!”