บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 9 หน้า 5
“น้องขอโทษ...” วลัยเปลี่ยนทันที “แต่น้องเชื่อว่าทุกอย่างมีทางแก้นะคะ”
“ต้องแก้แน่นอน ฉันไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนี้หรอก”
กนกวิภากลับจากมหาวิทยาลัยได้ยินพอดี ก็เข้ามาสำทับ
“เราก็ทำให้พี่เห็นซิคะ ว่ามีอะไรตั้งหลายอย่างที่น่าสนใจกว่าพวกงิ้วนั่น”
“แกจะทำอะไรยัยหนก?”
“เชื่อหนกเถอะค่ะ หนกจะให้พี่จันทร์ช่วยอีกแรง” กนกวิภาทำหน้าตามีแผน วลีกับวลัยมองอย่างอยากรู้
ห้องทำงาน โรงน้ำปลา ไชโยคุยโทรศัพท์กับวลี ตาก็เหล่มองชยุติที่กำลังตั้งใจศึกษางานไปด้วย
“อ้อ...เหรอๆ ได้ๆ เดี๋ยวผมจัดการให้” ไชโยวางสาย แล้วเดินมาหาชยุติ
“ไอ้ตี๋ หยุดทำงานแล้วกลับบ้านไปได้แล้ว”
“อีกนิดนึงป๊า กำลังดูบัญชีถึงปีล่าสุดแล้วครับ”
“ไว้ดูปีหน้าก็ได้ แต่ตอนนี้กลับบ้านไปหาม้าแกก่อน”
“ทำไม มีอะไรเหรอครับ?”
“มีเรื่องด่วน!!” ชยุติมองไชโยหน้าเครียด
หลังโรงงิ้ว ดำเกิงกำลังหันหลัง ซ่อมรถเข็นอย่างขะมักขะเม่น บัวก้าวเข้ามา “เกิ่งป๊าให้มาตามไปกินข้าวได้แล้ว”
“อีกนิดเดียวบัว...”
“เกิ่งหยุดมือก่อนเถอะ ไปกินข้าวก่อน”
ดำเกิงหยุดมือ แล้วหันมาหาบัวยิ้มกว้าง แม้เหงื่อจะโทรมไปทั้งตัว “หยุดก็ได้”
ดำเกิงก้าวออก เผยให้เห็นรถเข็นขายก๋วยเตี๋ยวที่ถูกซ่อมเรียบร้อย กลายเป็นรถเข็นคันใหม่ที่สมบูรณ์พร้อมใช้ไง บัวตะลึง “เกิ่ง” บัวเดินไปดูรถเข็น “เกิ่งซ่อมเสร็จแล้ว!! เหมือนคันใหม่เลย”
บัวน้ำตาจะไหล “เกิ่งเก่งจัง”
“ขอบคุณนะบัว... ตอนนี้เกิ่งพร้อมจะขายบะหมี่หาเงินช่วยป๊าแล้ว”
บัวจับมือดำเกิงแน่น “บัวจะช่วยเกิ่งอีกแรงนะ” ดำเกิงรู้สึกดีมากอย่างบอกไม่ถูก จับมือบัวกลับไปแน่นเช่นกัน
“อย่าเลยบัว จะเหนื่อยเพิ่มขึ้นเปล่าๆ เราทำเองได้”
“ไม่ได้ โบราณว่า สองหัว ดีกว่าหัวเดียว สองแรง ก็ต้องดีกว่าแรงเดียวแน่นอน”
ดำเกิงซาบซึ้ง “ได้ๆ งั้นเราช่วยกัน” ดำเกิงคิดๆ “เริ่มจากอะไรก่อนดี...”