บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 21 หน้า 4
“คุณจะอยากรู้ไปทำไมคะ?”
“คนรักกัน ก็ต้องอยากได้ยินคำว่ารัก จากคนที่เรารักซิ..”
“คำคำเดียว มันมีค่ามากมายขนาดนั้นเลยเหรอคะ?”
“มันมีค่ามหาศาล ถ้ามันมาจากปากคนที่เรารัก...” บัวอึกอักเพราะรู้สึกเขินมากๆ ชยุติเห็นอาการบัวก็น้อยใจ
“ยกเว้นแต่ว่า บัวไม่เคยรักผม...” ชยุติแกล้งงอนเดินออกจากห้องไป
“คุณติ!” บัวรีบเดินตามออกไปทันที
ชยุติเดินออกมาที่ชายหาด บัวเดินตามออกมาไม่ห่าง
“คุณติจะไปไหนคะอย่าเล่นเป็นเด็ก ๆ สิคะ มันมืดค่ำแล้วนะ” ชยุติยังคงเดินต่อไป บัวจ้ำตามมาดักหน้า
“กลับเข้าบ้านเถอะค่ะ ลมแรงจะตาย”
“บัวอยากกลับ ก็กลับเข้าบ้านไปก่อนเลย”
“คุณจะอยู่ตากน้ำค้างได้ยังไง เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะคะ”
“คุณเป็นห่วงผมด้วยเหรอ?”
“อ้าว เป็นห่วงสิคะ ก็เราเป็น...”
“ไม่ต้องห่วงผมหรอกบัว คนไม่ได้รักกัน ไม่ต้องห่วงกันหรอก”
“เป็นผู้ชายหรือเปล่าคะ? ทำไมขี้น้อยใจขนาดนี้”
“ผมจะเป็นอะไรก็ช่างผมเถอะ ไม่ต้องมาสนใจหรอก”
ชยุติจะออกเดินต่อ บัวจะจ้ำตามอีก แต่จู่ๆก็ร้อง โอ้ย!!! ชยุติชะงักรีบวิ่งมาหาบัวด้วยความเป็นห่วง
“เป็นอะไรเหรอบัว? สะดุดเหรอบัว” ชยุติก้มลงจับเท้าบัว “เจ็บหรือเปล่า?”
“หายแล้ว”
“หายแล้วจริงเหรอบัว?” ชยุติยังคงจับข้อเท้าบัวดูอย่างเป็นห่วงมากมาย แต่บัวกลับมองชยุติแล้วยิ้มบางๆ
“หายแล้วจริงๆ” บัวยิ้ม “ใช่มั้ยคะคุณติ?”
ชยุติรู้ว่าบัวแกล้ง “บัว...นี่บัวหลอกผมเหรอเนี่ย?”
“ก็คุณอยากเชื่อบัวเองทำไม?”
“เพราะผมรักบัวไง...จะจริง หรือจะหลอก ผมก็เชื่อบัวทั้งนั้น...”
ชยุติพูดแล้วหันหลังให้บัวอย่างงอนๆ บัวยิ้มกว้าง ตัดสินใจพูดในสิ่งที่เก็บมานานทันที “บัวรักคุณ...”
ชยุติชะงักหันมาหาบัว “บัวว่าไงนะ?” บัวย้ำ “บัวบอกว่า บัวรักคุณ...”