บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 21 หน้า 5
“หื้มมมม?”
“ไม่เชื่อบัวเหรอคะ?”
“ไม่เชื่อ...”
“อ้าว ไหนบอกคุณรักบัว เชื่อบัวทุกอย่างไงคะ?”
“ที่ผมไม่เชื่อ เพราะผมได้ยินไม่ถนัด ถ้าบัวพูดเต็มเสียง ให้ความรู้สึกหนักแน่นกว่านี้ ผมต้องเชื่อบัวแน่”
บัวยิ้มให้กับความกะล่อนของชยุติ แล้วพูดอีกครั้งอย่างหนักแน่นกว่าเดิม “ฉันรักคุณ...”
“หนักแน่อีกนิดได้มั้ย?”
“ฉัน...รัก...คุณ...”
“ดังกว่านี้อีกหน่อย” บัวเสียงดังขึ้น “ฉันรักคุณ!!”
“ใกล้เคียงแล้ว แต่ขอจริงว่านี้อีกนิด”
“พอแล้วค่ะ ถ้าบัวพูดขนาดนี้แล้ว คุณยังไม่เชื่ออีกก็แล้วแต่คุณ”
บัวจะเดินกลับ ชยุติคว้ามือบัวไว้ ดึงให้บัวกลับมาเผชิญหน้าในระยะใกล้ฝุดๆ
“ผมเชื่อบัว ตั้งแต่เราสบตากันครั้งแรกที่โรงงิ้วแล้ว...” ย้อนตอนบัวเล่นงิ้ว สบตาชยุติที่มองอย่างตกตะลึง
ปัจจุบัน ชยุติสบตากับบัวอย่างลึกซึ้ง แล้วค่อยๆจูบหน้าผากบัวอย่างทะนุถนอม
“ผมรักบัว และผมก็ดีใจที่สุดที่วันนี้ผมได้ยินคำว่า รัก...จากปากของบัว...”
บัวเอียงอาย ชยุติกอดบัวแน่น ทั้งสองมองทอดสายตาออกไปไกลในทะเล
“ในวันนี้ที่ผมมีทุกอย่างน้อยที่สุด แต่วันนี้วินาทีนี้ ผมเชื่อว่าผมเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่มีความสุขมากที่สุด” ชยุติตะโกน “ผมมีความสุขที่สุดเลย!!”
บัวเอามือปิดปากชยุติ “คุณทำอะไรน่ะคะอายคนอื่นเขา!!” ชยุติแกะมือบัวออกมาแล้วกุมไว้แน่
“เรามีความสุขทำไมต้องอายละบัว คนอื่นต่างหากต้องอิจฉาเรา!!”
พูดจบชยุติก็หอมมือบัวฟ้อดใหญ่!! แล้วรวบตัวบัวขึ้นอุ้มด้วยความรัก บัวตกใจ
“ว้าย!! คุณติ คุณจะทำอะไรคะ?!!”
“ก็เรามาดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ ก็ต้องเข้าหอซิจ๊ะ เมียรัก...”
ขาดคำชยุติก็วิ่งทั้งอุ้มบัวตรงกลับบ้าน บัวกอดคอชยุติแน่นเพราะกลัวตก ทั้งสองต่างมีความสุข หัวเราะและยิ้มได้กว้างที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา
บ้านชยุติ วลีนั่งนิ่งๆอยู่ในห้องชยุติ หน้าเครียด จิตใจทั้งมวนทั้งครุ่นคิดอยากได้ตัวชยุติกลับมา วลีน้ำตาคลอเบ้า ขณะที่ไชโยก้าวเข้ามา “คุณวลี...”