บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 11

ที่มหาวิทยาลัย จุ๊บเดินมองหาสันติ จุ๊บชะงักเห็นสันตินั่งครุ่นคิดอยู่มุมเงียบๆ สีหน้าจุ๊บไม่พอใจ แต่แกล้งปรับเป็นปกติ ก่อนเดินเข้าไปหา ถามยิ้มๆ “คิดอะไรเหรออาร์ต”

สันติเงยมอง ฝืนยิ้ม “เปล่า..ไม่ได้คิดอะไร”

จุ๊บนั่งลงใกล้ๆ “อย่ามาหลอกกันหน่อยเลย คิดเรื่องน้องอัมใช่มั้ยล่ะ” สันติมองจุ๊บอย่างคาดเดาความคิด จุ๊บยิ้มอ่อนโยน “จุ๊บรู้นะว่าอาร์ตชอบน้องอัม...ที่จริงน้องอัมเค้าน่ารักดีนะถ้าจุ๊บเป็นผู้ชายจุ๊บก็คงชอบ” สันติแปลกใจมากขึ้น จุ๊บมองแล้วหัวเราะ “อาร์ตคงแปลกใจใช่มั้ยที่จุ๊บพูดแบบนี้ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเหมือนจุ๊บจะไม่พอใจ”

สันติพยักหน้า “ที่จุ๊บทำแบบนั้นก็เพราะจุ๊บไม่อยากให้อาร์ตกับน้องอัมเป็นแฟนกัน”

“ทำไมล่ะ”

“อย่าโกรธนะถ้าจุ๊บจะพูดจริงๆ”

“พูดมาเลย เราเป็นเพื่อนรักกันไม่ใช่เหรอ”

จุ๊บหน้าเสียไปนิดหนึ่ง “ใช่ เราเป็นเพื่อนรักกัน จุ๊บถึงไม่อยากเห็นเพื่อนเจ็บ..ถ้าจะเปรียบน้องอัมเค้าเหมือนดอกฟ้า...”

จุ๊บทำอึกอัก สันติฝืนยิ้มต่อเสียเอง “แต่อาร์ตเหมือนหมาวัดใช่มั้ย”

“ขอโทษนะ”

“ไม่ต้องขอโทษหรอก อาร์ตเองก็รู้ตัวดี”

“อาร์ตนะเป็นคนดี แต่สังคมของพวกคนรวยแค่เป็นคนดีคงไม่พอหรอก” สันตินิ่ง จุ๊บแอบมองพอใจ ลุกขึ้นตบบ่าสันติเบาๆแบบให้กำลังใจ “อาร์ตลองกลับไปคิดดูดีๆก็แล้วกัน จุ๊บกลับก่อนนะ”

สันติพยักหน้าซึมๆ จุ๊บเดินออกไปแล้วแต่สันติยังคงนั่งนิ่ง

หลวงตาออกมาจากห้อง เห็นสันติกำลังถูพื้นกุฏิไปๆมาๆอยู่ สีหน้าสันติคิดหนัก หลวงตาเดินออกมาจากห้องยืนมองอยู่ครู่หนึ่ง พูดลอยๆ“ไม้กระดานแผ่นนั้นมันจะเปื่อยยุ่ยซะหมดแล้วนะเจ้าอาร์ต” สันติสะดุ้งทำหน้างงๆ หลวงตาเดินมานั่งลง สันติรีบคลานมายกถาดน้ำชารินส่งให้ “มีอะไรหนักอกหนักใจมากนักรึ” สันติยิ้มเก้อๆไม่ตอบ รีบหันกลับไปไล่ถูทางอื่นแข็งขัน หลวงตาหัวเราะ พูดลอยๆรู้ทัน “สงสัยจะไปหลงรักใครเข้าละสิ”

สันติหยุดถู หันมามองหลวงตาอย่างละอายใจ “ผมแย่มากใช่มั้ยครับหลวงตา ตัวเองยังเอาไม่รอดริจะมีความรัก”

“ความรักไม่ใช่เรื่องแย่ ถ้ารู้จักรักให้เป็น เจ้าเองก็ไม่ใช่เด็ก จะเรียนจบอยู่ปีนี้แล้วถ้าไม่รู้จักรักใครเลยนะสิถึงจะแปลก”