บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 11 หน้า 2
สันติสีหน้าดีขึ้น “จริงเหรอครับหลวงตา”
“ว่าแต่ลูกสาวบ้านไหนล่ะที่เอาชนะใจเจ้าได้ หลวงตารู้จักมั้ย”
สันติลังเลแล้วตอบอ้อมแอ้ม “น้องอัมราลูกคุณอาเดชครับ”
“ฮึ่ม..เป็นเด็กดี น่ารัก เรียบร้อย มิน่าล่ะ”
“แต่ผมรู้ตัวดีว่าไม่คู่ควรกับเธอเลย”
หลวงตาพยักหน้าช้าๆ สันติจ๋อย “ใช่..ถ้าพูดถึงเรื่องทรัพย์สินเงินทอง แต่ของเหล่านี้เจ้าสามารถหามาได้ถ้าเจ้ารู้จักทำมาหากิน ขยันขันแข็ง มีมานะอดทน คนอย่างเจ้าคงสร้างเนื้อสร้างตัวได้ไม่ยาก”
“แต่คุณอาทั้งสองอาจไม่คิดแบบหลวงตา”
“โยมเดชกับโยมอารีย์สองคนนี่หลวงตาเห็นมานาน เชื่อว่าเขาคงต้องการคนดีมาดูแลลูกเค้ามากกว่าคนร่ำรวยแน่ๆ ถ้ารักเขาจริงก็จงพิสูจน์ให้เขาเห็นสิ”
สันติคิดตามท่าทางตัดสินใจได้ ยกมือไหว้หลวงตา “ขอบคุณมากครับหลวงตาที่ชี้ทางสว่างให้ผม” สันติรีบถูพื้นต่ออย่างว่องไว ครู่เดียวเสร็จรีบบอกหลวงตาหอบๆ “ผมทำงานในวัดเสร็จหมดแล้ว ผมขอออกไปเยี่ยมคุณอาอารีย์ที่โรงพยาบาลนะครับ”
“อ้าว โยมอารีย์ไม่สบายอีกแล้วเหรอ เออไปเถอะ หลวงตาฝากเยี่ยมด้วยนะ” สันติรีบออกไป หลวงตาชะงัก หลับตาทำสมาธินิ่งๆอยู่ครู่หนึ่ง ลืมตาพึมพำคนเดียว “คนเราไม่ว่าจะรวยหรือยากจนก็หนีความตายไม่พ้นจริงๆ”
ในห้องคนป่วย ชิ้นจัดของกินเทจากกระทงใบตองใส่จานอยู่มุมหนึ่ง อารีย์นอนอยู่บนเตียง หมออยู่ข้างๆ “โรคหัวใจอาการจะกำเริบได้ทุกเวลา โชคยังดีที่มาถึงมือหมอทัน”
“ฉันคงอายุไม่ยืนแน่ใช่มั้ยคะ”
“มันขึ้นอยู่กับตัวคุณเอง ถึงคุณจะทานยาตามหมอสั่ง แต่ถ้าเอาแต่เครียด คิดมากอาการมันก็กำเริบได้ทุกเมื่อ”
“ค่ะ..ฉันจะระวังตัวให้มากกว่านี้ ขอบคุณมากนะคะหมอ”
พรรณรายกับอัมราเข้ามา พรรณรายโวยวาย “ไม่รู้จะติดบ้าติดบออะไรนักหนา”
หมอยิ้ม “ลูกๆมากันแล้ว งั้นหมอขอตัวก่อนครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
พอหมอออกไป พรรณรายเข้ามานั่งหน้าบูดบึ้ง อัมราเขยกๆเข้ามากอดอารีย์ “คุณแม่เป็นไงบ้างคะ”
“แม่หายแล้วจ้ะ แต่อัมละขาเป็นอะไรไป”
พรรณรายพูดแทนหงุดหงิด “มาช้าเพราะรถติดก็หงุดหงิดพออยู่แล้ว ยังจะต้องมาเดินรอยัยอัมเขยกๆเหมือนคนพิการอยู่ได้ โตจะตายยังจะเดินหกล้มอีกน่ารำคาญ น่าจะขาหักให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย”
“ตายจริงทำไมว่าน้องแบบนั้นละลูก”
“ก็มันจริงนี่คะ เดินประสาอะไรก็ไม่รู้ โอ๊ย พรรณหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว”
“หิวก็ไปทานสิลูก นั่นไงน้าชิ้นลงไปซื้อของหน้าโรงพยาบาลมาตั้งหลายอย่าง”