บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 4
ที่ห้องรับแขกบ้านจุ๊บ จุ๊บมองสันติอย่างไม่พอใจ “นี่อาร์ตไม่เชื่อที่จุ๊บเล่าใช่มั้ย..”
“ไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่ที่จุ๊บเล่ามาในห้องก็ไม่มีใครนี่ ส่วนเสียงหัวเราะจุ๊บอาจจะโดนขังนานแล้วกลัวก็เลยหลอนไปเองมากกว่า”
“มันไม่ใช่แค่นั้นนะสิอาร์ต พอลุงภารโรงมาช่วยเปิดประตูให้จุ๊บออกมา”
จุ๊บพรวดออกมาจากห้องเก็บอุปกรณ์อย่างอิดโรย ลุงภารโรงมองงงๆ “เกือบไปแล้วมั้ยล่ะนี่ถ้าลุงไม่มาตรวจดูก่อนปิดตึกล่ะก็ สงสัยต้องอยู่ในนี้จนถึงเช้า”
“ขอบคุณมากนะคะลุง” จุ๊บยกมือไหว้ขอบคุณ
ลุงปิดล็อคห้อง “ไม่เป็นไร รีบกลับบ้านเถอะหนู” ลุงกับจุ๊บเดินไปตามทางเดินด้วยกัน เดินมาได้หน่อย เสียงเด็กหัวเราะเยาะดังมาน่ากลัวจากด้านหลัง จุ๊บตกใจรีบหันไปมอง หุ่นเด็กยืนอยู่หน้าห้องอุปกรณ์ตาแดงกลวงโบ๋หัวเราะปากโหว่ จุ๊บตะลึงยืนอึ้ง ลุงหันมามอง “มีอะไรเหรอหนู” จุ๊บหลับตาปี๋ชี้หน้าห้องตะกุกตะกัก พูดไม่ออก ลุงมองตามแต่ไม่เห็นอะไร ลุงถามซ้ำ “อะไรเหรอหนู”
“นะ..หน้า..ห้อง”
ลุงมองอีกที ส่ายหน้า “ไม่เห็นมีอะไรนี่”
จุ๊บค่อยๆลืมตามอง เห็นหน้าห้องว่างเปล่า จุ๊บเพ่งมองอีกทีก็ไม่มีอะไร จุ๊บรีบหันกลับโกยอ้าว ลุงงง
สันตินิ่งไป สีหน้าครุ่นคิด จุ๊บกอดแขนสันติ ร้อนรน “จุ๊บโดนผีหุ่นเด็กในห้องหุ่นหลอกจริงๆนะอาร์ต”
“เป็นไปไม่ได้”
“แต่มันเป็นไปแล้ว หน้าผีเด็กนั่นเหมือนหน้าหุ่นเด็กในห้องหุ่นไม่มีผิดเลย”
“ไม่ใช่หรอกน่าอาร์ตว่าจุ๊บคิดมากไป”
“โธ่ อาร์ต ทำไมไม่เชื่อกันบ้าง หุ่นในห้องหุ่นน่ะต้องมีชีวิตแน่จุ๊บรู้สึกได้หลายครั้งแล้ว”
“ไปกันใหญ่แล้วจุ๊บ ถ้าจุ๊บไม่สบายใจก็ไปทำบุญซะ อุทิศส่วนกุศลให้น้องเค้า อาร์ตว่าน้องเขาไม่มาหลอกจุ๊บหรอก จุ๊บไม่ได้คิดไปทำอะไรไม่ดีนี่จริงมั้ย หรือถ้าจุ๊บคิดจะทำก็รีบเปลี่ยนความคิดซะ” จุ๊บอึ้ง สันติหัวเราะ “อาร์ตล้อเล่นน่า..ทำหน้าซีเรียดไปได้ จุ๊บเป็นคนดีไม่เคยได้ยินเหรอเค้าว่าคนดีผีคุ้มนะ”
จุ๊บฝืนยิ้มเพื่อไม่ให้สันติสงสัย