บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 4 หน้า 5
ในห้องหุ่น เดชนั่งเงียบ หุ่นแต่ละตัวเหมือนจ้องมองเดชที่นั่งเครียดนึกถึงเหตุการณ์ที่เจอพิไล
“ฉันคิดถึงพี่ฉันคิดถึงลูกตลอดเวลา ฉันอยากเจอลูก พรรณรายลูกเราไงจ้ะ”
มืออารีย์เข้ามาจับบ่า เดชสะดุ้ง หันไปมอง อารีย์นั่งลงใกล้ๆ “ทำไมยังไม่นอนล่ะคะกลุ้มเรื่องยัยพรรณกับยัยอัมอยู่หรือเปล่า”
“อ๋อ..ก็ใช่”
“อย่ากลุ้มไปเลยค่ะเด็กๆก็ยังงี้เดี๋ยวก็ทะเลาะกันเดี๋ยวก็ดีกัน”
“แต่ครั้งนี้พรรณรายทำเกินไป”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ยัยพรรณก็โมโหร้ายหงุดหงิดง่ายแบบนี้ล่ะค่ะ นี่ก็ดีกันแล้ว”
“จริงเหรอ”
“ค่ะ ฉันถึงบอกพี่ไงว่าไม่ต้องกลุ้ม เสียสุขภาพเปล่าๆ”
“พี่ไม่อยากให้พรรณรายมีนิสัยเหมือนพิไล”
“พี่เดชจะพูดถึงพิไลขึ้นมาอีกทำไมค่ะ พิไลกับเราต่างคนต่างอยู่มานานแล้ว และก็ไม่มีวันจะกลับมาเจอกันอีก ถ้าพี่หลุดปากบ่อยๆ ฉันกลัวพรรณรายจะได้ยินเข้าสักวัน”
“ก็ได้พี่จะไม่พูดอีก ว่าแต่ว่าพรุ่งนี้จะไปรับตาอ๊อดที่โรงเรียนประจำด้วยกันมั้ย แต่พี่ต้องเลยไปสอนที่มหา’ลัยด้วย”
“ไม่ดีกว่าค่ะ พี่เดชไปคนเดียวก็แล้วกัน”
เดชพยักหน้าตามใจ สองคนพากันออกไปจากห้องหุ่น ในห้องหุ่นแต่ละตัวนิ่งแต่ดูน่ากลัว
โรงพยาบาลตอนกลางคืน ในห้อง พิไลกระสับกระส่าย “พี่เดชนะ พี่เดช ใจแข็งเป็นบ้าไม่มาดูดำดูดีฉันอีกเลย งี่เง่าชะมัด”
นางพยาบาลพิเศษเดินเข้ามาหา “คุณอยากได้อะไรมั้ยคะฉันเป็นพยาบาลพิเศษที่คุณเดชจ้างให้ดูแลคุณคืนนี้”
“เหรอ..งั้นช่วยไปซื้ออะไรให้กินหน่อยได้มั้ย ฉันชักหิวอาหารโรงพยาบาลเมื่อเย็นนิดเดียวกินไม่อิ่มเลย”
“ได้ค่ะ” พิไลหยิบเงินให้ แต่ก่อนที่นางพยาบาลจะไปพิไลจิกใช้ “เดี๋ยว..รินน้ำให้ฉันก่อน คอแห้ง” นางพยาบาลรินน้ำมาส่งให้ พิไล พิไลพอใจ พอนางพยาบาลออกไป พิไลดี๊ด๊า “เฮ้อ..ดีจ้างนางพยาบาลไว้ให้ ขอเป็นคุณนายนอนสบายๆ ในห้องแอร์สักวันก็ยังดี เผื่อหัวจะแล่นคิดแผนอะไรดีๆ ออก” พิไลนอนไขว่ห้างกระดิกเท้าครุ่นคิด
ประตูเปิดเข้ามาอีก นางพยาบาลเข้ามาหันหลังปิดประตู “อ้าว..ทำไมไม่รีบไปล่ะ” นางพยาบาลหันกลับมาเป็นพรรณี พิไลตะลึง “ว้าย..ผีหลอก..ผี..” พิไลกระโดดลงจากเตียงวิ่งไปซุกมุมห้อง “อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลย ฉันจะทำบุญไปให้” มือนางพยาบาลเข้ามาจับพิไล พิไลสะดุ้งเฮือกร้องลั่น “ว้าย..กลัวแล้วจ้ากลัวแล้ว”
“คุณพิไลคะคุณ..นี่ฉันเองคุณเป็นอะไรไปคะ” พิไลชะงักค่อยๆเงยหน้ามอง นางพยาบาลยืนมองงง “คุณตกใจอะไรคะ ฉันเองพยาบาลที่คอยดูแลคุณไงฉันลืมถามไปว่าคุณจะทานอะไร” พิไลงงค่อยๆลุกขึ้น มองรอบๆหวาดๆ “คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะให้ฉันตามหมอมั้ย”
“ไม่ต้องๆเธอออกไปได้แล้ว ของก็ไม่ต้องซื้อ แล้วก็ไม่ต้องเข้ามาอีกนะฉันเห็นชุดเธอแล้วหวาดๆ ไปเถอะ ไปสิ”