บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 12 หน้า 4
“งั้นค่ำๆพี่จะแวะมาใหม่แล้วกัน ตอนนี้ไม่อยากอยู่เป็นกอขอคอใคร” อาทรปากยิ้มแต่ตาเศร้าๆ อัมราหน้าแดง
สันติรีบปราม “พูดอะไรนะออย”
“ล้อเล่นน่า พี่ต้องรีบกลับก่อนครับเพราะคุณแม่จะใช้ให้ขับรถไปพาหุรัดหน่อย”
อัมราพยักหน้าเข้าใจ อาทรหันไปพยักหน้ากับสันติ ก่อนรีบไป สันติ กับอัมรามองตาม แล้วหันมามองหน้ากัน ต่างคนต่างเก้อ อัมรานึกได้ “ย่ามของพี่อาร์ตละคะ”
“จริงด้วย..สงสัยพี่คงลืมไว้ในห้องหุ่น งั้นพี่ขอไปเอาก่อนนะครับ”
“ไปสิคะอัมจะไปเป็นเพื่อน”
รูปปั้นหุ่นเพทาย เดชยืนมองอย่างลังเล ในมือถือเครื่องมืออุปกรณ์ปั้นหุ่น เดชเงื้อขึ้น
“คุณอา”
“คุณพ่อ”
เดชชะงักหันมามองอย่างตกใจเหมือนกัน เห็นสันติกับอัมรายืนมองอย่างตกใจ
สันติกับอัมรามองเดชอย่างไม่เข้าใจ
“คุณพ่อจะทำลายหุ่นคุณเพทายทำไมคะ”
เดชนิ่ง สันติเดินเข้าไปมองหุ่นเพทาย “หรือว่าคุณอาอยากจะแก้ไข แต่ผมว่าหุ่นนี้ก็สมบูรณ์ได้สัดส่วนดีอยู่แล้วนี่ครับ”
เดชมองสันติอย่างไม่แน่ใจก่อนจะพูดช้าๆ“อา..ยังไม่อยากให้หุ่นคุณเพทายเสร็จ”
สันติกับอัมรามองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ อัมรางง “ทำไมคะ”
“พ่อ..กลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย พ่อรู้สึกสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้”
“อัมเข้าใจแล้วค่ะ คุณแม่เคยเล่าให้อัมฟังถึงการตายของคนที่เป็นแบบให้คุณพ่อ แต่ทุกคนตายเพราะอุบัติเหตุทั้งนั้นนะคะ”
“นั่นสิครับ..คุณอาก็เคยเล่าให้ผมฟัง ผมว่ามันไม่เกี่ยวกับอาถรรพ์อะไรหรอกครับ คนเรามีเกิดก็ต้องมีแก่มีเจ็บมีตายมันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอครับคุณอา” เดชมองสองคนสีหน้ายังไม่ค่อยสบายใจ ลูบหน้าพยายามตัดความกังวล “หลวงตาสอนผมเสมอว่าให้อยู่กับปัจจุบันให้มากที่สุด อย่ายึดติดกับอดีต หรือกังวลกับอนาคตมากเกินไป บางทีสิ่งที่เราคิดอาจจะไม่เกิดขึ้นเลย หรือสิ่งที่เกิดขึ้นอาจจะเป็นสิ่งที่เราคาดไม่ถึงก็ได้”
“นี่อานึกว่าหลวงตามายืนเทศน์อยู่ตรงหน้าเลยนะเนี่ย”
“ขอโทษครับที่ผมพูดเหมือนสอนคุณอา”
เดชเข้ามาตบบ่าสันติเบาๆ “ไม่เป็นไร อาต้องขอบใจที่พูดเตือนสติอา อาเกือบทำอะไรที่ไม่เข้าท่าลงไป จริงของเธอ อากำลังยึดติดกับอดีตแล้วก็กังวลกับอนาคตมากเกินไป” เดชมองหุ่นเพทายอย่างพิจารณา