บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 12 หน้า 5
อาทรเดินมาสีหน้าเปลี่ยนเป็นเศร้าๆ เสียงพรรณรายเรียกดังเข้ามา “พี่ออยคะพี่ออย” อาทรชะงักมองไปทางสนาม อาทรเห็นพรรณรายวิ่งเหยาะๆลัดสนามมา พรรณรายวิ่งเข้ามาจับแขนอาทรไว้ “พี่ออยจะกลับแล้วเหรอคะ”
“ครับ”
พิไลเดินมาจากด้านหนึ่ง รีบแอบดูสองคนอย่างสนใจ “เอ๊ะยัยอัมไม่ได้บอกพี่ออยเหรอคะว่าพรรณอยากคุยด้วย”
“บอกครับ แต่พอดีพี่มีธุระเลยจะรีบกลับก่อน”
“ไม่เอาพรรณไม่อยากให้พี่ออยกลับนี่คะ ช่วงเนี่ยพรรณไม่ค่อยได้เจอพี่ออยเลย พรรณอยากให้พี่ออยพาไปเที่ยวนะคะน้า วันนี้พรรณก็โดนบังคับให้อยู่ในห้องตั้งครึ่งค่อนวันแล้ว นะคะไปวันนี้เลยนะ”
อาทรค่อยๆปลดมือพรรณรายออก “พี่ไปไม่ได้จริงๆครับ”
“แหมพาพรรณไปหน่อยไม่ได้เหรอคะ เราไปดูหนังกินไอติมกันนะคะน้า”
“ไว้วันหลังนะน้องพรรณ วันนี้พี่ต้องรีบกลับก่อน นะครับ”
“พรรณขออะไรพี่ออยไม่เคยตามใจเลย ทีกับยัยอัมพี่ออยไม่เคยขัดใจซักครั้ง พรรณโกรธพี่ออยแล้วด้วย” พรรณรายสะบัดไปอย่างโมโห อาทรถอนใจส่ายหน้า แล้วเดินออกไป พรรณรายเดินไปสักพักคิดว่าอาทรจะง้อ แต่ไม่เห็นตามมา พรรณรายหยุดหันมามอง พรรณรายแทบเต้นที่เห็นอาทรออกจากรั้วบ้านไปแล้ว “ดูเค้าทำ หึนึกว่าจะตามมาง้อ พี่ออยบ้าๆๆๆ” พรรณรายโมโห ดึงทึ้งใบไม้ออกมาขว้างแล้วเหยียบอย่างเจ้าอารมณ์ก่อนวิ่งขึ้นตึกไป
พิไลออกมาจากที่แอบ สีหน้าแววตาครุ่นคิดอย่างเจ้าแผนการ พึมพำ “ฉันคิดอะไรดีๆออกแล้ว”
อัมราเดินออกมาส่งสันติ “ขอบคุณพี่อาร์ตมากนะคะที่ช่วยพูดให้คุณพ่อสบายใจขึ้น”
สันติยิ้มมองหน้าอัมราที่ค่อนข้างเครียด สันติแปลกใจ “แต่พี่ว่าตอนนี้คนที่ไม่สบายใจดูเหมือนจะเป็นน้องอัมมากกว่านะครับ”
“ค่ะ..อัมกลัวว่าถ้าคุณเพทายเกิดเป็นอะไรไปช่วงนี้คุณพ่อต้องโทษตัวเองแน่ๆ แล้วคุณพ่อก็จะต้องไม่กล้าปั้นหุ่นอีกต่อไป”
สันติจับมืออัมราอย่างสุภาพ บีบเบาๆปลอบโยน “อย่ากังวลไปเลยครับน้องอัม ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกครับ ทำใจให้สบายนะ พี่เคยอ่านในหนังสือเค้าว่าผู้หญิงถ้าเครียดหรือกังวลมากๆหน้าจะแก่เร็วนะครับ โอ๊ะ..” สันติปล่อยมือจ้องหน้าอัมรา
อัมราแปลกใจ “อะไรคะ...หน้าอัมมีอะไรคะ หรือว่า” อัมราตกใจรีบจับหน้าตัวเอง สันติหัวเราะ อัมรารู้ว่าโดนหลอก ตีสันติอย่างเขินๆ “พี่อาร์ตเนี่ยแกล้งอัมจนได้ ตกใจหมดเลยนึกว่าหน้าตัวเองแก่ซะอีก”
สันติหยุดหัวเราะจ้องอัมรา พูดอ่อนโยน “แต่พี่ก็อยากเห็นหน้าน้องอัมตอนแก่นะครับ”
“ไม่เอาล่ะค่ะ น่าเกลียดแย่เลย”
“ไม่หรอกครับ น้องอัมแก่พี่ก็แก่..เราจะแก่ไปด้วยกัน” น้ำเสียงสันติลึกซึ้ง หนักแน่น อัมราชะงักมองสันติ สันติมองตอบแววตาบ่งบอกความในใจ อัมราเขิน สันติได้สติแกล้งทำเสียงคนแก่ “แต่ตอนนี้ตาแก่คงต้องกลับบ้านซะที”
อัมรานึกสนุกเล่นด้วยทำเสียงแก่ “ยายแก่จะไปส่งตาเองนะ”