บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 2 หน้า 3

คืนนั้น พิไลมาหาเดชที่บ้าน เห็นบ้านเดชใหญ่โต ก็แอบดูอยู่ที่ประตูรั้ว ท่าทางลังเล สุดท้ายตัดสินใจไปกดกริ่ง พิไลรอไม่มีทีท่าว่าจะมีใครมาเปิด พิไลชะงักเมื่อเห็นหุ่นเด็กชายเดินอยู่ที่สนาม เธอตะโกนเรียก “หนู..หนูจ๋า..หนู” หุ่นเด็กค่อยหันมามองนิ่งๆ พิไลกวักมืออีก “หนูมานี่หน่อยเร็ว” หุ่นเด็กเดินช้าๆมาที่ประตู พิไลยิ้มแย้ม “หนูคงเป็นลูกพี่เดช” หุ่นเด็กไม่ตอบ “ฉันเป็น เอ้อ เป็นเพื่อนเก่าของพ่อหนูจ้ะ ช่วยเปิดประตูให้ทีสิ”

“กลับไป” พิไลชะงัก หุ่นเด็กมองหน้าบึ้ง “กลับไป”

“เอ๊ะ เป็นเด็กเป็นเล็กทำไมพูดจากับผู้ใหญ่แบบนี้ล่ะ”

จู่ๆลมพัดแรงมากเหมือนจะมีพายุ พิไลขัดใจมองท้องฟ้าเห็นเมฆดำทะมึนเคลื่อนบังดวงจันทร์ ลมแรงมากขึ้น พิไลหันมองซ้ายขวา หันกลับมา “เปิดประตูให้ฉันเร็ว..อ้าว” พิไลงงไม่มีหุ่นเด็กตรงหน้าแล้ว พิไลโมโห “ไอ้เด็กบ้า..ไปไหนแล้ว” ลมแรงมากขึ้นทุกที บรรยากาศเยือกเย็น “จะต้องมามีพายุอะไรตอนนี้ด้วยวะ” พิไลมองเข้าไปในบ้านเห็นไฟดับลง เสียงหมาหอนโหยหวนขึ้น พิไลสะดุ้งตกใจ “ไอ้หมาบ้า...จะหอนทำไมเนี่ย” พิไลมองรอบๆตัวสีหน้าหวาดๆ เลิ่กลั่กๆก่อนตัดสินใจวิ่งหนีไป

วันต่อมา ในห้องเล็กเชอร์มหาวิทยาลัยศิลปากร ในห้องเรียน เดชยืนอยู่หน้าห้องกับอ.ประกอบ

“นับเป็นโชคดีของคณะเรา ที่ได้รับเกียรติจากคุณเดช สัตยาภา  นักปั้นมือทองของประเทศ มาอาจารย์พิเศษช่วยดูแลโครงการที่มหา’ลัยจัดประกวดขึ้น เชิญคุณเดชพูดอะไรกับนักศึกษาหน่อยครับ”

นักศึกษาพากันปรบมือ สันติหันไปยิ้มกับอาทรอย่างดีใจ 

จุ๊บกระซิบสันติ “คนนี่นะเหรอที่อาร์ตเล่าให้จุ๊บฟัง”

“ใช่นี่ล่ะคุณอาเดชที่ปั้นหุ่นได้เหมือนคนมากๆ”

จุ๊บมองเดชอย่างทึ่งๆ

“ผมดีใจมากที่ได้มาร่วมงานกับนักศึกษาทุกคน อย่าคิดว่าผมเป็นอาจารย์เลยนะครับ คิดว่าเป็นรุ่นพี่คนหนึ่งก็แล้วกัน มีอะไรที่อยากรู้ก็ถามได้เลย” 

นักศึกษาพากันปรบมืออีกครั้ง จุ๊บยกมือ “ได้ยินว่าอาจารย์ปั้นหุ่นได้เหมือนกับคนจริงๆ มีเทคนิคอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะ”

“ผมปั้นหุ่นทุกตัวด้วยใจ ผมไม่เคยคิดว่าเขาเป็นแค่หุ่นแต่ผมคิดว่าเขาคือคนที่มีเลือดเนื้อและวิญญาณ“ สีหน้าเดชมีความรู้สึกอย่างที่พูดจริงๆ 

จุ๊บและนักศึกษาทุกคนมองเดชอย่างทึ่งๆ สันติมองเดชอย่างศรัทธามาก

ในห้องปั้นหุ่น มือเดชกำลังปั้นแจกันอย่างชำนาญมากๆ  สันติ อาทร จุ๊บนักศึกษาคนอื่นๆล้อมดูอย่างทึ่งๆกระซิบกระซาบกันอย่างตื่นเต้น ที่หน้าห้อง อัมรากับนุชนารถวิ่งมาแอบดูอยู่

“คุณพ่ออัมเก่งจังเลยนะปั้นเหมือนมากๆเลย”

อัมรายิ้มภูมิใจ “นี่แค่ของง่ายๆนะ ถ้าปั้นคนคุณพ่อยิ่งปั้นเหมือนจนแทบแยกไม่ออกเลยล่ะว่าคนหรือหุ่น”