บทละครโทรทัศน์ ห้องหุ่น ตอนที่ 2 หน้า 5
“อ๋อค้า..คือ..เอ้อดิฉันอ๋อจะไปเที่ยวทะเลนะคะเลยมาถามว่าคุณพี่บุญเรือนอยากได้อะไรบ้างหรือเปล่าจะได้ซื้อมาฝาก” อารีย์พยักหน้าเข้าใจ ผอบเข้ามาจับตัวอัมราอย่างเอ็นดู “จริงสิ ..พี่พงษ์เค้าก็ว่าจะซื้อของฝากมาให้หนูอัมราด้วยนะจ้ะ แหมดีจังที่เจอตัวพอดี หนูอยากได้อะไรบอกป้ามาได้เลยนะ”
“ขอบคุณค่ะแต่อัมไม่อยากได้อะไรเลยค่ะ”
“แหม ไม่ต้องเกรงใจนะของนิดหน่อยแค่นี้สบายมากจ้ะป้าเองก็เอ็นดูหนูเหมือนลูกสาวคนหนึ่งเลยนะ”
“ขอบคุณมากค่ะ แต่เห็นจะไม่รบกวน ถ้ายังไงดิฉันขอตัวเข้าไปพบคุณพี่บุญเรือนก่อนนะคะ” อารีย์รีบยกมือไหว้ตัดบท อัมราไหว้ตาม
ผอบรับไหว้มองสองแม่ลูกที่เดินเข้าไปอย่างหมายมาด
ในห้องนั่งเล่นบ้านผอบ พงษ์นอนกระดิกเท้าฟังเพลงอ่านหนังสือดาราเพลิดเพลิน
ผอบเข้ามากระชากหนังสือออกไป “สบายใจจริงนะแก”
พงษ์ลุกขึ้นนั่งมองรำคาญ “อารมณ์เสียอะไรมาอีกล่ะแม่”
“ก็นังบุญเรือนนะสิเค็มชะมัด”
“อย่าบอกนะว่าแม่ไปยืมเงินเค้าอีก”
“ถ้าไม่ยืมแล้วแกกะฉันจะเอาที่ไหนกินเข้าไปล่ะ”
พงษ์รีบแบมือ “งั้นก็แบ่งผมมั้งสิอยู่แต่บ้านเบื่อจะตายผมจะได้ออกไปเปิดหูเปิดตากะเค้าบ้าง”
“ได้มาซะที่ไหนล่ะมันว่าของเก่าก็ยังไม่หมด ดอกมันก็ไม่ได้คิดถ้าจะยืมใหม่ก็ต้องใช้ของเก่าให้หมดซะก่อน ชะอีเกลือ..อย่าให้ฉันรวยขึ้นมาบ้างก็แล้วกัน” พงษ์เซ็ง ผอบนึกได้ “เออ แม่เจอคุณอารีย์กับลูกสาวด้วย ทำไมแกไม่รีบๆจีบนังเด็กสองคนนั่นให้ติดล่ะคนไหนก็ได้ พ่อแม่มันรวยซะขนาดนั้นแกกะแม่จะได้สบายไง”
“แม่ก็หาเงินมาให้ผมสิ ไม่มีเงินสักบาทจะไปจีบเค้าได้ไง จะตกปลาตัวโตทั้งที่มันก็ต้องใช้เหยื่อที่ดูดีหน่อยไม่ใช่เหรอแม่”
“ก็จริงของแก เดี๋ยวนะขอแม่คิดหน่อยว่าจะไปยืมใครได้อีก”
วันต่อมา ในห้องหุ่น บ้านเดช จุ๊บสะพ่ายย่ามไล่ดูหุ่นแต่ละตัวอย่างทึ่งๆ “เหมือนคนมากๆเลยค่ะคุณอา”
เดชยืนอยู่กับสันติ เดชยิ้ม “เชื่อหรือยังว่าอาร์ตไม่ได้พูดเกินความจริงเลย”
จุ๊บวางย่ามไว้ที่โต๊ะในห้องหุ่น เดินไปที่หุ่นเด็กแตะตัวอย่างสนใจ “หล่อจัง...เด็กคนนี้คุณอาปั้นนานหรือยังคะ”
“สิบกว่าปีได้แล้วล่ะ”
“งั้นป่านนี้ก็คงโตเป็นหนุ่มแล้วสิคะ หน้าตาคงหล่อมากนะคะขนาดเป็นเด็กยังหล่อขนาดนี้ “
“น้าเองก็ไม่รู้” เดชพูด้วยสีหน้าเศร้า จุ๊บกับสันติได้แต่แปลกใจ
เดชมองหุ่นเด็กแล้วนึกถึงเหตุการณ์ในอดีต