บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 15 หน้า 3
“พี่น่ะไม่ลำบากหรอก เรื่องแค่นี้ พี่ทนได้ เพื่อพินิจ...จะห่วงก็แต่ ... “ อนวัชคิดถึงหทัยรัตน์
หทัยรัตน์นั่งนิ่ง หน้าเครียด พรรณีถือแก้วน้ำมาให้พร้อมกับผ้าเช็ดตัว เสื้อผ้า ผ้าห่ม และหมอน “ปุ้ม..นี่จ้ะน้ำดื่ม ผ้าเช็ดตัว แล้วก็เสื้อผ้าของฉันถ้าเธอต้องการจะเปลี่ยน ส่วนนี่ก็ผ้าห่ม กับหมอน เธอพักในห้องนี้ตามสบายนะ มีอะไรที่เธอต้องการอีกหรือเปล่า?”
หทัยรัตน์หันมาพูดเสียงนิ่งๆ กังวล น่าสงสาร “ฉันต้องการกลับบ้าน..” พรรณีอึ้งไป “ฉันไม่ต้องการมาที่นี่ และฉันก็ไม่ต้องการพักที่นี่..ขอโทษนะพรรณีที่ฉันต้องพูดตรงๆ แต่ฉันต้องการกลับบ้านจริงๆ ฉันไม่ได้บอกใครที่เดือนประดับเลย ป่านนี้ไม่รู้ว่าคุณลุงคุณป้าพี่ปุ๊พี่แป้นจะเป็นห่วงฉันแค่ไหน”
“ฉันเข้าใจปุ้ม..แต่ฉันขอโทษที่ทำตามไม่ได้..เพราะต้องรอให้คนขับรถฉันกลับมาก่อนถึงจะพาเธอกลับบ้านได้..ซึ่งอาจจะเป็นพรุ่งนี้เช้า..โทรศัพท์ที่นี่ก็เสีย ฉันเองก็จนปัญญา คืนนี้คงต้องรบกวนให้เธอค้างที่นี่” หทัยรัตน์สะอึกไป.. “เธอคงจะไม่โกรธนะปุ้ม”
หทัยรัตน์อึ้ง...รู้สึกจุกในคอ เสียใจ น้อยใจในโชคชะตา อนวัชเดินมาหน้าห้อง ... ชะงักเท้าและแอบฟัง หทัยรัตน์ตอบด้วยความเศร้าใจในโชคชะตา “ฉันจะไปโกรธใครได้นอกจากโกรธตัวเอง..ที่ทำตัวเป็นผู้หญิงเหลวไหล ค่ำมืดดึกดื่นก็ยังไม่กลับบ้าน ถ้าคนอื่นรู้ว่าฉันมากับผู้ชายคนนึง เพื่อมาหาผู้ชายอีกคน เค้าจะคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงยังไง”
พรรณีปลอบ “ปุ้ม ... อย่าคิดมากเลยนะ”
อนวัชฟังแล้วคิดตาม เริ่มรู้สึกไม่ดีกับสิ่งที่ทำ
หทัยรัตน์เครียด...เสียใจ น้ำตาตก “ฉันก็ไม่อยากคิดมาก .. ถ้าฉันไม่ใช่เด็กในการปกครองของคุณลุง คุณป้า..ท่านทั้งสองเลี้ยงดูฉันมาอย่างดี แต่สิ่งที่มันเกิดขึ้นกับฉัน กำลังทำให้ท่านต้องเสื่อมเสีย .. แล้วแบบนี้เธอจะไม่ให้ฉันคิดมากได้ยังไง” หทัยรัตน์คิดถึงป้า ลุง แล้วก็ยิ่งเสียใจ “ที่ผ่านมา ..ฉันพยายามทำตัวอยู่ในกรอบปฎิบัติอันดี แต่วันนี้..ทุกคนทำเหมือนฉันไม่มีชีวิต ไม่มีจิตใจ จะจูงไปไหน จะสั่งให้ทำอะไรก็ได้..ไม่มีใครคิดถึงใจฉันเลย แล้วสุดท้ายเมื่อทุกคนได้ในสิ่งที่ต้องการ .. ทุกคนพอใจ แต่คนที่ต้องเสียใจ คนที่โดนดูถูกก็คือฉัน..คนเดียวเท่านั้น”
หทัยรัตน์ร้องไห้ พรรณีได้แต่เศร้า หน้าห้องที่อนวัชยืนอยู่ ได้ยินหทัยรัตน์พูดแล้วอึ้งไป..ด้วยความสำนึกผิดที่ค่อยๆผุดขึ้น
อนวัชออกมาที่ห้องรับแขก สีหน้าเครียด ...รู้สึกผิดเบาๆ
ที่โรงพยาบาลต่างจังหวัด กลางคืนแสงไฟสลัว หมอ พยาบาล วิ่งวุ่น เข้าออกห้องฉุกเฉิน พยาบาลวิ่งมาหาคนรถที่ยืนรออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน “คุณเป็นคนขับรถของคนไข้ชื่อพินิจ พนัสพงษ์ใช่มั้ยคะ “
“ครับ”
“ตอนนี้คนไข้อาการหนักมากนะคะ คุณติดต่อกับญาติผู้ป่วยได้มั้ยคะ?“
คนรถหน้าเหวอไป...ทำยังไงดี