บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 15 หน้า 4
หทัยรัตน์นั่งอยู่บนเตียงในชุดเดิม ใบหน้าหมองเศร้าและคิดมาก เสียงเคาะประตูดังขึ้น หทัยรัตน์หันไปถาม “ใครคะ?”
เสียงอนวัชดังเข้ามา “ฉันเอง”
หทัยรัตน์ลุกขึ้นยืดหลังตรง และตอบกลับเสียงนิ่ง “ฉันต้องการพักผ่อนไม่อยากเจอใครทั้งนั้น..กรุณาอย่ามายุ่งกับฉัน”
อนวัชชะงัก คิด และพูดกลับไปเสียงอ่อนโยน “ถ้างั้นก็..พักผ่อนให้สบายนะ ฉันเปลี่ยนยางรถได้เมื่อไหร่ ฉันจะรีบไปส่งเธอที่บ้าน แต่ระหว่างทางฉันจะขอแวะเยี่ยมพินิจที่โรงพยาบาล..” เขาอึกอักนิดๆ “ส่วนเธอจะขึ้นไปเยี่ยมหรือไม่..ก็ตามแต่ใจ” อนวัชอ่อนลง แต่หทัยรัตน์ก็ไม่รู้สึกดีขึ้นแม้แต่น้อย
“ขอบคุณค่ะ..ที่ยัง “อุตส่าห์” ให้ดิฉันมีสิทธิ์ในการกำหนดชีวิตของฉันเอง”
อนวัชมองด้วยความรู้สึกผิด อยากจะพูดขอโทษ..แต่มันไม่ออกมาจากปาก “หทัยรัตน์...ฉัน” หทัยรัตน์รอฟัง อนวัชตัดสินใจไม่พูด “ไม่มีอะไรแล้ว..ราตรีสวัสดิ์” อนวัชตัดใจ เดินกลับออกไป
หทัยรัตน์แปลกใจที่อนวัชยอมไปแต่โดยดี..หทัยรัตน์นั่งลงเหมือนเดิมและถอนหายใจเบาๆ ด้วยความกลุ้ม
อนวัชนอนอยู่ที่ห้องรับแขก ฝนนอกบ้านตกโปรยปราย
หทัยรัตน์เอนหลังอยู่บนเตียงนอนไม่หลับ
สายฝนที่ตกอยู่ข้างนอก อากาศเย็นสบาย แต่ในใจกลับร้อนรนวุ่นวายทั้งสองคน
เช้าวันต่อมา เป็นเช้าหลังฝนที่อากาศสดชื่น รถของพรรณีขับเข้ามา อนวัชยืนรออยู่ แววตามีหวัง
พรรณีเคาะประตูหน้าห้องหทัยรัตน์ “ปุ้ม..ฉันเองนะ..ตื่นหรือยัง ?” หทัยรัตน์เปิดประตูออกมา หน้าซีดเซียว พรรณีทัก “ปุ้ม..นอนไม่หลับเหรอ ? “
“มีอะไรเหรอ ?”
“คุณอนวัชเปลี่ยนยางรถเรียบร้อยแล้ว..ให้ฉันมาตามเธอลงไป”
“ขอบใจนะ..” หทัยรัตน์จะเดินไป
พรรณีเรียกไว้ “ปุ้ม” หทัยรัตน์หันมา พรรณีเดินมาหาและพูดด้วยความสำนึกผิด “ฉันขอโทษสำหรับทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทั้งเรื่องพี่นิจและเรื่องคุณแม่ คำขอโทษของฉันอาจจะไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรให้มันดีขึ้น แต่ฉันอยากให้เธอรู้ว่า..เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน..ดีจนบางครั้ง..ฉันคิดว่าตัวเองไม่ดีพอที่จะเป็นเพื่อนกับเธอ”
พรรณีร้องไห้.. หทัยรัตน์เข้าใจ จับมือพรรณี “ณี ... อย่าคิดแบบนั้น เราสองคนไม่ได้มีใครดีไปกว่าใคร เราต่างมีหน้าที่ มีสิ่งที่เราต้องรับผิดชอบ แต่ไม่ว่าเราจะอยู่ในบทบาทอะไร .. อยากให้ณีจำไว้ว่าเรายังเป็นเพื่อนกันเสมอ มันจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง” หทัยรัตน์ยิ้มให้นิดๆ
พรรณียิ้มรับทั้งน้ำตาและจับมือหทัยรัตน์ไว้แน่น “ขอบใจมากปุ้ม..”