บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 11 หน้า 3
ที่บ้านพนัสพงษ์ นวลคาดคั้น ตาโต เสียงดัง เหมือนยักษ์จริงๆด้วย “ตกลงว่านังปุ้มเป็นครูของคุณหญิงกรกนกหรือเปล่า เราสองคนรู้เห็นกันใช่มั๊ย ?” นวลโวยวายใส่พินิจกับพรรณีที่นั่งนิ่งไม่ยอมพูด “ไม่ตอบก็แปลว่ายอมรับ”
“ไม่ใช่นะคะ ณี..ไม่รู้เรื่องปุ้มจริงๆ “
“ผมก็ไม่ทราบครับ..เราสองคนก็เพิ่งได้ยินเรื่องที่ปุ้มไปเป็นครูคุณหญิงวันนี้เหมือนกัน”
นวลหรี่ตาไม่เชื่อ พรรณีกับพินิจก้มหน้างุด “แม่เลี้ยงพวกแกมาตั้งแต่เล็กจนโต คิดว่าฉันจะไม่รู้เหรอว่าพูดความจริงหรือโกหก แต่ก็เอาเถอะ ในเมื่อจับไม่ได้คาหนังคาเขา ก็ไม่อยากจะหาความ .. แต่นับจากนี้ไป ถ้าแม่รู้ว่าเราสองคนแอบไปคบหาสมาคมกับนังเด็กกำพร้านั่น ไม่ว่ามันทำงานอยู่ที่ไหน แม่จะตามไปอาละวาดให้เปิดเปิง” พรรณีกับพินิจหน้าเสีย..เครียด “และถ้ามันทำงานอยู่ในบ้านคุณหนึ่งจริง แม่จะทำให้คุณหนึ่งไล่มันออกให้ได้ !! ไม่เชื่อก็คอยดู !!”
อนวัชยืนอยู่ที่ระเบียง..คิดถึงเหตุการณ์กลางวัน..ตอนหทัยรัตน์ตกลงมาจากตู้ และเลือดไหล อนวัชคิดแล้วเป็นห่วง นมพิมพ์เดินนำเด็กรับใช้เข้ามาเงียบๆ เด็กถือพวงแก้วน้ำส้มและน้ำเปล่าตามมา นมพิมพ์ให้วางเบาๆ
จวกเดินเข้ามาพอดี อนวัชหันไปเห็นก็รีบถาม “จวก!”
“ครับ !”
อนวัชมีฟอร์มนิดๆ “ไปส่ง..คุณครูของคุณหญิงถึงบ้านหรือเปล่า? เรียบร้อยดีมั๊ย?”
นมพิมพ์แอบอมยิ้ม...รู้ว่าอนวัชเป็นห่วง
“เรียบร้อยดีครับ ผมส่งคุณครูถึงหน้าบ้านเดือนประดับเลยครับ”
อนวัชพยักหน้ารับ “แล้ว..มือที่เป็นแผล เขาบ่นอะไรหรือเปล่า?”
“คุณครูไม่ได้บ่นนะครับ ไม่ได้พูดอะไรเลยครับ”
“ไม่พูดอะไรเลย..ไม่ฝากขอบคุณฉันด้วยเหรอ ?” นมพิมพ์ถึงกับจะหัวเราะออกมาต้องรีบกลั้นไว้ แต่เสียงก็เล็ดลอดออกมา อนวัชหันไปเห็นพิมพ์ยืนอยู่ก็เขินๆ “นมพิมพ์มาตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมไม่ส่งเสียงบอกคุณหนึ่งเลย”
นมพิมพ์พยักหน้าให้จวกกับเด็กรับใช้เดินออกไป แล้วก็เดินมาหาอนวัช “ถ้าพิมพ์ส่งเสียง..ก็คงไม่รู้ว่าหนึ่งเป็นห่วงคุณปุ้มมากแค่ไหน”
อนวัชเถียง “ไม่จริง คุณหนึ่งไม่ได้ห่วงเด็กนั่นสักหน่อย”
“ไม่ห่วง แล้วจะซักละเอียดแบบเมื่อกี๊ทำไมคะ?”
อนวัชชะงัก “ก็..คุณชายฝากให้ดูแล คุณหนึ่งก็แค่ทำตามหน้าที่”
นมพิมพ์ยิ้ม รู้ทันว่าอนวัชเก๊ก ไม่ยอมรับ “ค่า..ทำตามหน้าที่.. แต่พิมพ์คิดว่า..ถ้าคุณหนึ่งอยากรู้อาการคุณครูน่าจะโทรศัพท์ไปถามเจ้าตัวเองดีกว่านะคะ”
“ ไม่ !! คุณหนึ่งไม่อยากคุยกับเด็กดื้อ!!!” อนวัชเสียงแข็ง..หนักแน่นมาก