บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 12 หน้า 2
“คงจะนอนไม่พอด้วยมั้งคะ..ตาเลยช้ำๆ”
“แล้วจะไปสอนไหวมั้ยเนี่ย”
“ไม่ไหวค่ะ ปุ้มโทร.ไปลาคุณหญิงเรียบร้อยแล้ว”
สุดาพยายามจับสังเกตแต่หทัยรัตน์นิ่งๆ สุดาตัดบท “งั้นปุ้มก็นอนพักผ่อน ถ้ายังไม่ดีขึ้นหรืออยากไปหาหมอก็บอกนะ”
“ขอบคุณค่ะ “
สุดาเดินออกไป หทัยรัตน์พลิกตัว และกลับสู่ห้วงความคำนึงที่เต็มไปด้วยความแค้นต่อ
ที่เรือนสีฟ้า กรกนกตอบอนวัชซื่อๆ “วันนี้คุณครูไม่ได้มาสอนค่ะ”
อนวัชสะอึกแแอบใจหายนิดๆ ร้อนตัวว่าจะเป็นต้นเหตุ .. อนวัชถือกระเป๋าหทัยรัตน์ไว้ในมือ “อ้าวทำไมล่ะครับ..หรือว่าลาออกจะไม่สอนแล้ว”
“เปล่าค่ะ คุณครูโทร.มาบอกว่าวันนี้คุณครูป่วยค่ะ มาสอนหญิงไม่ไหว เลยขอลาหนึ่งวันค่ะ ลาป่วยค่ะ ไม่ใช่ลาออก”
อนวัชโล่งอกแต่ยังคงอยากรู้และเป็นห่วง อนวัชมองดูกระเป๋าในมือแล้วคิด
ที่บ้านเดือนประดับ หทัยรัตน์หากระเป๋าแต่หาไม่เจอ พยายามรื้อค้น บนโต๊ะ ใต้โต๊ะ ใต้เตียง ก็ไม่เห็น หทัยรัตน์คิด.. “กระเป๋าหายไปไหนนะ”
อนวัชยื่นกระเป๋าถือของหทัยรัตน์ให้สุดา “ปุ้มเค้าลืมไว้บนรถพี่เมื่อคืนนี้จ้ะ..ฝากคืนด้วยนะ”
“ปุ้มนี่ยังไม่แก่สักหน่อยหลงๆ ลืมๆ ซะแล้ว กระเป๋าใบเบ้อเร่อลืมไปได้”
“เมื่อคืนคงจะรีบมากไปหน่อยมั้ง ?”
สุดาสงสัย “รีบ ? มาถึงบ้านแล้วไม่เห็นจะต้องรีบไปไหนนี่คะ”
อนวัชอึ้ง คิดแก้ตัว “ก็..คงรีบไปนอน..เพราะมันดึกมากแล้ว”
“อ๋อ..กลับดึกนี่เอง ถึงได้นอนซม บ่นปวดหัวไม่ค่อยสบาย” อนวัชชะงักนิดๆ แอบเป็นห่วง “เออพี่หนึ่งคะ..รีบไปไหนหรือเปล่าคะ ถ้าไม่รีบคุณพ่อคุณแม่ชวนให้อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะคะ”
อนวัชยังไม่ตอบแต่ในใจอยากอยู่สุดๆ
หทัยรัตน์เดินเข้ามาในห้องกินข้าวเห็นอนวัชนั่งหันหลังอยู่ หทัยรัตน์ชะงักและหลบวูบไปด้วยสัญชาตญาณ หทัยรัตน์กำลังจะหันหลังเดินออกไป ซวยที่สุทธิ์เหลือบมาเห็น “อ้าวปุ้ม...”
หทัยรัตน์ชะงัก ทิพย์ สุดา อนวัช หันมาที่หทัยรัตน์เป็นตาเดียว