บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 12 หน้า 4
สัทธาอยู่ในชุดเครื่องแบบเพิ่งกลับเข้ามา สัทธากำลังเดินไปที่ห้องพัก ได้ยินเสียงหทัยรัตน์ดังมาจากห้องรับแขก สัทธาชะงัก..หันไปมองด้วยความสนใจ
อนวัชลอยหน้าลอยตา ไม่ได้สนใจคำข่มขู่ของหทัยรัตน์แม้แต่น้อย
“ตาบวม แดงก่ำแบบนี้ เมื่อคืนเธอคงร้องไห้และคิดมากจนไม่ได้หลับไม่ได้นอนหล่ะสิ”
หทัยรัตน์ลุกขึ้น “ฉันจะไม่ฟังแล้วนะคะ..”
“ฉันยินดีที่จะทำทุกอย่าง เพื่อชดใช้ให้กับความเสียหายของเธอ”
“ดิฉันขอตัว” หทัยรัตน์จะเดินไป
อนวัชพูดต่อ เสียงดังขึ้น “เธอจะให้ฉันแต่งงานกับเธอก็ได้นะ...”
ได้ผล..คำพูดอนวัชทำให้หทัยรัตน์หยุดชะงักยืนนิ่ง
สัทธาชักสีหน้า...แปลกใจ... “แต่งงาน ??”
อนวัชยิ้มกวนๆ พูดเหมือนงานแต่งงานเป็นเรื่องเล่นๆ ในขณะที่หทัยรัตน์เชิดหน้า...ไม่ได้ดีใจด้วยแม้แต่น้อย
“ฉันเป็นสุภาพบุรุษมากพอ ไม่ต้องการเอาเปรียบผู้หญิง ถึงแม้ฉันจะทำไปด้วยอารมณ์ ฉันก็จะรับผิดชอบอารมณ์ของตัวเอง ฉันมีเวลาให้เธอคิดไม่มากนักนะ.. เธอจะเอายังไงก็ว่ามา..???”
“คุณคิดว่าข้อเสนอของคุณจะทำให้ฉันตาโตและรีบรับมันอย่างหน้าชื่นตาบานอย่างนั้นเหรอ ? รู้เอาไว้ซะด้วยว่าฉันไม่ได้ดีใจแม้แต่น้อยกับคำขอแต่งงานของคุณ .. เพราะฉันเกลียดคุณ..และไม่มีวันที่ฉันจะแต่งงานกับคนที่ฉันเกลียดเป็นอันขาด” อนวัชสะอึกไปรู้สึกร้อนวูบไปทั้งใบหน้า “สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ฉันจะคิดซะว่ามันเป็นฝันร้าย และตอนนี้ฉันก็ตื่นแล้ว ฉันจะลืมมันไปให้หมด..”
อนวัชแค้นสุด..ไม่เคยมีใครพูดแบบนี้ หทัยรัตน์หันหลังจะเดินออกไป อนวัชคว้าข้อมือไว้ เค้นเสียงพูดแบบได้ยินกันแค่สองคน “ถึงเธอลืม แต่ฉันไม่ลืม..ยิ่งเธอเกลียดฉันมากเท่าไหร่ ฉันยิ่งอยากแต่งงานกับเธอมากเท่านั้น..รู้ไว้ด้วย ฉันก็ไม่ได้แต่งเพราะความรัก ฉันแค่อยากเอาชนะผู้หญิงจองหองอย่างเธอ และเธอจะต้องแพ้ฉัน”
หทัยรัตน์แทบกรี๊ด..อนวัชยิ้มอย่างพอใจและเดินออกไป หทัยรัตน์ทั้งโกรธทั้งอาย อยากจะกรี๊ดให้ดังลั่น..สนั่นบ้านแต่ก็กรี๊ดไม่ออก
สัทธายืนหลบอยู่ที่เดิม..สัทธาทั้งงง ทั้งอยากรู้ ... “นี่มันเรื่องอะไรกัน?”