บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 14
รถอนวัชแล่นไปอย่างเร็ว หทัยรัตน์นั่งอยู่บนรถด้วยความโกรธและวิตกยังคงโวยวายเสียงแข็ง “นี่มันจะออกจากกรุงเทพแล้วนะคะ”
“ฉันรู้!” อนวัชกวน
“คุณต้องการอะไรจากฉัน บอกมาเลยดีกว่า”
“ฉันไม่ต้องการอะไร..นอกจาก..ต้องการเอาชนะผู้หญิงอวดดี จองหอง และใจร้ายอย่างเธอ” อนวัชหันมามองหทัยรัตน์แววตาเข้ม และ แข้งกระด้าง..
หทัยรัตน์นิ่งอึ้งไปพูดสวนอย่างหนักแน่น “ฉันบอกได้เลย....คุณไม่มีวันจะได้สิ่งที่คุณต้องการ” หทัยรัตน์พูดจบก็สะบัดหน้าออกไปนอกหน้าต่างและไม่หันกลับมามองอนวัชอีกเลย
อนวัชปรายตามองหทัยรัตน์นิดๆ ต่างคนต่างไม่ยอม
ชุลีกำลังขับรถอยู่และเห็นรถของอนวัชขับเข้ามาใกล้ชุลีมองแล้วจำได้ “นี่มันรถคุณอนวัชนี่” ชุลีเพ่งมองรถอนวัชขับสวนไป ในรถเห็นอนวัชนั่งอยู่กับหทัยรัตน์ ชุลีแปลกใจ..“คุณอนวัชกับเด็กปุ้ม..” ชุลีรีบหันมาดูนาฬิกา ที่นาฬิกาข้อมือ 6 โมงเย็น ชุลีเงยหน้าขึ้นและสงสัย
พรรณีเช็ดตัวให้พินิจ แต่พินิจยังตัวแดง ไข้ขึ้นสูง “ตัวร้อนจี๋เลย...ณีว่า..เราไปหาหมอกันก่อนดีมั้ยคะ.. ณีพยายามเช็ดตัวให้ แต่ไข้ไม่ลดเลย”
“ไม่..พี่ไม่ไปไหน ณีบอกพี่เองว่าไม่ให้พี่ไปไหน ..ให้พี่อยู่ที่นี่”
“แต่เราไปหาหมอไม่นานนะคะ กลับมาก็น่าจะทัน”
“ไม่..พี่จะรอปุ้ม..ณีไม่ต้องห่วง..พี่จะไม่เป็นอะไรจนกว่าจะได้เห็นหน้าปุ้ม..พี่จะอยู่ที่นี่..อยู่รอเธอ..หทัยรัตน์..ฉัน..ฉันจะรอเธอ” พินิจเริ่มเพ้อ ตัวสั่นเพราะพิษไข้ “หทัยรัตน์...”
พินิจหายใจอย่างช้าๆ พรรณีเห็นและยิ่งสงสาร
เวลาใกล้ค่ำ ที่บ้านเดือนประดับ ทิพย์เดินไปมาด้วยความร้อนใจ สุทธิ์ และ สัทธา นั่งอยู่ข้าง ๆ ร้อนใจพอกัน สุดาเดินเข้ามา ทิพย์รีบถาม “ว่ายังไงบ้างแป้น..มีใครเห็นปุ้มบ้างมั้ย”
“ไม่มีค่ะ ตาบุญบอกว่าทำสวนอยู่ตั้งแต่บ่ายก็ยังไม่เห็นปุ้มกลับมา”
“ยัยปุ้มหายไปไหนของเค้านะ หกโมงกว่าแล้ว ธรรมดาไม่เคยกลับผิดเวลาแบบนี้ “
“แป้นลองโทรศัพท์ไปถามที่เพชรลดาดูสิ เผื่อว่าปุ้มจะยังอยู่ที่นั่น”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย