บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 14 หน้า 3
เสียงวิทย์ดังขึ้นมาพอดี “เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอแม่พิมพ์.. คุยกับใครทำไมหน้าเครียดๆ” นมพิมพ์ตกใจหันมา เห็นวิทย์ยืนหน้าเข้ม “แล้วนี่ตาหนึ่งไปไหน ? ค่ำมืดแล้วทำไมยังไม่กลับอีก”
นมพิมพ์อึกอัก..ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี
รถอนวัชขับผ่านป้ายชลบุรี หทัยรัตน์เห็นป้ายแล้วตกใจ หน้าเสียนิดๆ “ชลบุรี”
อนวัชสังเกตเห็น พูดขึ้น “อีกไม่นานเธอก็จะรู้เองว่าทำไมฉันถึงต้องพาเธอมาถึงที่นี่”
หทัยรัตน์คิดเครียด
ทิพย์ สัทธา สุดา สุทธิ์ นั่งหน้าเครียดปรึกษากัน
“ไอ้หนึ่งพายัยปุ้มไปไหนนะ..ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังไม่กลับอีก”
“พ่อว่าเราอย่าเพิ่งด่วนสรุปว่าปุ้มอยู่กับหนึ่งเลยนะ ทั้งสองคนอาจจะแยกกันไปแล้วก็ได้ เพราะถ้าหนึ่งพาปุ้มไปจริงๆก็น่าจะบอกกล่าวให้เรารู้บ้าง..ไม่ใช่พากันหายไปเงียบๆแบบนี้”
“ผมไม่ได้ด่วนสรุปแต่มีลางสังหรณ์ว่าสิ่งที่ผมคิดจะเป็นความจริง” สัทธาฟันธงอย่างมั่นใจ
รถอนวัชขับอย่างเร็ว ท้องฟ้าเริ่มมืด ถนนเริ่มแคบ ทันใดนั้นฝนก็ตกลงมา ในรถหทัยรัตน์ยังนั่งนิ่งไม่พูดไม่เคลื่อนไหว อนวัชเพ่งมองไปข้างหน้า ฝนตกหนักแทบจะมองไม่เห็นถนน
“ทำไมฝนต้องตกลงมาด้วยนะ” หทัยรัตน์ยิ้มนิดๆ อนวัชเห็นและพูดขึ้นลอยๆอย่างจงใจ “แต่ไม่ต้องห่วง ถึงฝนจะตกหนักแค่ไหน ฉันก็ต้องพาเธอไปถึงจุดหมายให้ได้”
หทัยรัตน์หุบยิ้มและนั่งนิ่งไม่สนใจ ทันใดนั้นเสียงยางระเบิดก็ดังขึ้นอย่างแรง...ปัง!!!....รถอนวัชเสียหลัก..อนวัชตกใจรีบบังคับพวงมาลัยให้ตรงทาง “เฮ้ย..อะไรเนี่ย...” หทัยรัตน์ตกใจ เอามือจับรถไว้ รถอนวัชค่อยๆจอดนิ่งสนิทอยู่ข้างทาง..อนวัชหงุดหงิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “บ้าจริงๆ..!!!”
หทัยรัตน์ตกใจ..แต่ไม่ถาม นั่งนิ่งทั้งที่ในใจเริ่มกลัว อนวัชคิดและตัดสินใจเปิดประตูเดินลงไป หทัยรัตน์ตกใจ ปรายตามองตามนิดๆ แอบเป็นห่วงเพราะฝนตกแต่ไม่แสดงออก
นอกรถ ฝนตกกระหน่ำ อนวัชลงจากรถและมาดูยางหน้าที่แตกแบนแต๊ดแต๋ อนวัชเดินไปที่ท้ายรถ หทัยรัตน์นั่งอยู่ในรถแอบมองตาม อนวัชเปิดท้ายรถไม่มียางอะไหล่ อนวัชเซ็งสุดๆ เดินกลับมาที่รถ หทัยรัตน์มองดูอนวัชในใจแอบเป็นห่วงและอยากรู้ แต่พออนวัชเดินกลับมาที่รถรีบนั่งหลังตรงทำไม่สนใจ
อนวัชเข้ามานั่งในรถตัวเปียกซก “ยางล้อหน้าแตก..ยางอะไหล่ไม่มี..เราคงจะต้องเข็นรถไป”
“เรา ??? “
“คุณไม่ต้องเข็นหรอก..ผมเข็นเอง แต่คุณต้องจับพวงมาลัยให้ผม”
“ไม่..ฉันจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น..ฉันบอกแล้วว่าสิ่งเดียวที่ฉันจะทำคือกลับบ้าน”