บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 21
ที่บ้านเพชรลดา ส่องแสงโวยวายใส่หน้านมพิมพ์ “พี่หนึ่งไปไหน! ที่ทำงานก็ไม่ได้ไป ที่บ้านก็ไม่อยู่!”
“ดิฉันไม่ทราบค่ะ“
“โกหก! จะไม่รู้ได้ยังไง คนหายไปทั้งคน”
“คุณหนึ่งเป็นผู้ใหญ่แล้วสามารถไปไหนก็ได้โดยไม่ต้องบอกใคร ไม่ต้องรายงานใคร และดิฉันเช่นกัน ถ้าดิฉันทราบ..ดิฉันก็ไม่จำเป็นต้องรายงานคุณ”
“อย่ามายวน แกจงใจปิดบังฉัน!! คอยดูเถอะ ถ้าพี่หนึ่งกลับมา ฉันจะบอกให้ไล่ตะเพิดออกไปให้หมดเลย!!”
ส่องแสงสะบัดก้นเดินเชิดออกไป ตามประสาคุณหนูเอาแต่ใจ .. ใครขัดใจไม่ได้ นมพิมพ์เอือมระอา
ส่องแสงเดินกระฟัดกระเฟียดมาด้วยความหงุดหงิด “เบื่ออีพวกขี้ข้าจริงๆ ทำให้อารมณ์เสียแต่เช้า พี่หนึ่งก็พอกัน หายไปไหนของเค้านะ” ส่องแสงหัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินบ่น ด้วยความเซ็ง แล้วก็หันไปที่ร้านเพชร “ดูของสวยๆงามแก้เครียดดีกว่า” ส่องแสงยิ้มร่า...เอาวัตถุมากลบความทุกข์ในใจ
ส่องแสงเดินดูเครื่องเพชร หยิบแหวนมาดูด้วยความพอใจ แต่พอเห็นราคาก็เบ้หน้าในความแพง ส่องแสงจะเดินต่อไป เสียงของผู้ชายแปลกหน้าก็ดังขึ้น“คุณส่องแสงครับ”
ส่องแสงหันไป เห็นรวยยืนยิ้มอยู่ ส่องแสงชะงักนิดๆ คิดว่าใคร? และความทรงจำก็ย้อนมา ตอนเจอกันครั้งแรก และตอนที่ชุลีเอาของมาอวด ส่องแสงแว๊บคิดร้าย แววตาเจ้าเล่ห์นิดๆ แล้วก็ยิ้มหวาน “สวัสดีค่ะคุณรวย”
“คุณส่องแสงจำผมได้ด้วย โห..ผมดีใจมากๆเลยนะครับ รู้สึกเป็นเกียรติจริงๆ”
“จำได้สิคะ คุณรวยเป็นคนโดดเด่น น่าจดจำ ส่องไม่ลืมหรอกค่ะ”
รวยยิ้มกว้าง ใจพองโต “คุณส่องแสงก็สวยโดดเด่น น่าจดจำมากๆเช่นกันครับ”
ส่องแสงยิ้มอย่างรักษาท่าที รวยมองตาเยิ้ม “ขอบคุณค่ะ”
รวยนึกได้ “เอ้อ..เมื่อกี๊ผมเห็นคุณส่องดูแหวน..แล้วทำไมไม่ซื้อล่ะครับ..”
“อ้อ..คือ..เอ่อ..มัน” ส่องแสงไม่อยากบอกว่าแพง
รวยรีบบอก “ผมซื้อให้นะครับ..”
ส่องแสงตกใจหันมา “อะไรนะคะ” รวยยิ้มไม่พูด และเดินเข้าไปในร้าน ส่องแสงมองตามด้วยความประหลาดใจ “เอ่อ..คุณรวยคะ..คุณรวย“
ส่องแสงยืนอยู่ลุ้นๆ สักพักรวยเดินมาพร้อมยื่นถุงให้ส่องแสง “สำหรับคุณส่องครับ..ถือว่าเป็นของขวัญในการเจอกันอีกครั้ง”
“เอ่อ..แหม..คุณรวยไม่น่าลำบากซื้อให้ส่องก็ได้ค่ะ..ส่องเกรงใจ”