บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 7 หน้า 4
“ดิฉันไม่ได้คิดแบบนั้นนะคะ แต่ถ้าคุณจะสรุปเอาเองก็ตามใจ”
“ถ้าเธอไม่คิด แล้วยิ้มทำไม? “
“อ้าว..ฉันก็ยิ้มให้กับต้นไม้ ใบหญ้าริมทาง...ไม่ได้เหรอคะ?”
อนวัชมองหทัยรัตน์ด้วยความไม่พอใจ เขาหันไปเห็นป้ายร้านอาหาร จึงตัดสินใจเลี้ยวรถเข้าร้านอาหารที่อยู่ข้างหน้า
หทัยรัตน์ตกใจ “คุณอนวัช..คุณจะไปไหน?”
“ฉันหิวข้าว จะแวะหาอะไรรับประทานสักหน่อย”
“แต่ดิฉันไม่หิว กรุณาจอดส่งฉันลงข้างทางตรงนี้ ดิฉันจะกลับเอง”
“ไม่ได้หรอก..ตอนนี้ดึกมากแล้ว ถ้าฉันปล่อยให้เธอกลับคนเดียว คุณอาจะว่าฉันได้ และจะพาลต่อว่ามาถึงคุณพ่อด้วย กินข้าวกับฉันแค่แป๊บเดียวไม่เสียเวลาเธอนักหรอก อยู่ในร้านเธอก็นั่งยิ้มกับโต๊ะกับเก้าอี้ ไปพลางๆ ก็ได้นี่..ชอบนั่งยิ้มให้กับสิ่งของรอบข้างไม่ใช่เหรอ..” อนวัชสวนยิ้มๆ
หทัยรัตน์หันขวับรู้ทัน อนวัชมองหน้าหทัยรัตน์ไม่ยอมแพ้
รถอนวัชจอดหน้าร้าน อนวัชเดินลงแต่หทัยรัตน์ไม่ยอมลง ชายหนุ่มชะงักและหันไปเห็นหทัยรัตน์นั่งอยู่ อนวัชเดินมาหา “ถึงแล้วทำไมไม่ลง?”
“ฉันจะนั่งรออยู่ในรถ”
“ไม่ได้ คนอื่นเห็นเข้าจะนึกว่าฉันใจร้าย ขังเธอไว้ในรถ ลงมาเถอะน่า..ฉันกินไม่นานหรอก” อนวัชเปิดประตูให้ หทัยรัตน์ยังนั่งอยู่ ไม่ต่อปากต่อคำ อนวัชขัดใจ ขยับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “จะลงมาดีๆ หรือจะให้อุ้ม “ หทัยรัตน์หันขวับ “เธอก็รู้ว่าฉันกล้าทำตามที่พูดเสมอ “
หทัยรัตน์ยังนิ่ง
“หนึ่ง....”
หทัยรัตน์เริ่มลังเล
“สอง...”
หทัยรัตน์เริ่มหวั่นไหว
“สาม..”
อนวัชขยับเข้ามาจะอุ้ม หทัยรัตน์รีบพูดขึ้น “ไม่ต้องค่ะ...ดิฉันเดินเองได้.. “
หทัยรัตน์สะบัดหางเสียง อนวัชขยับถอยห่าง หญิงสาวลงจากรถด้วยความไม่พอใจ อนวัชปิดประตูและเดินเข้าร้านไปด้วยความพอใจ อนวัชเปิดประตูร้านให้ หทัยรัตน์จำต้องเดินเข้าไปขัดใจสุดๆ ชายหนุ่มยิ้ม
ในร้านอาหารหรู มีคนนั่งเป็นคู่ๆ บรรยากาศโรแมนติก
หทัยรัตน์นั่งอยู่กับอนวัช อนวัชหยิบรายการอาหารมาสั่ง “เธอจะกินอะไร”