บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 7 หน้า 5
“ดิฉันไม่หิว !!!”
อนวัชมองหน้า “งั้นเธอเอาข้าวต้มกุ้งแล้วกัน” เอ๊ะ..หทัยรัตน์หันมามอง..อนวัชยิ้ม พนักงานเดินมาหา “ผมรับข้าวต้มทะเล ส่วนคุณผู้หญิงข้าวต้มกุ้ง “
“ครับ” พนักงานเดินไป
อนวัชหันมาทางหทัยรัตน์ ที่นั่งเชิดอยู่ “นี่เธอนั่งแบบนี้ไม่เมื่อยคอบ้างหรือไง อยู่กับฉันไม่ต้องเชิดมากขนาดนี้ก็ได้นะ คอจะเคล็ดเปล่าๆ”
หทัยรัตน์ไม่โต้ตอบยังนั่งท่าเดิม และเชิดมากขึ้นกว่าเดิม 1 เซ็นติเมตร อนวัชยิ้มขำ
ที่บ้านเดือนประดับ สัทธาวางเครื่องแบบไว้บนโต๊ะในห้องรับแขก เขาเพิ่งกลับจากเข้าเวร สัทธาถามด้วยความเป็นห่วง “ปุ้มยังไม่กลับมาอีกเหรอ?”
“ค่ะ..เมื่อครู่คุณลุงวิทย์โทรศัพท์มาบอกว่า พี่อนวัชกำลังขับรถมาส่ง แต่นี่ก็...เกือบชั่วโมงแล้ว ยังไม่ถึงเลยค่ะ”
“นานไปนะ ปกติแค่สี่สิบนาทีก็ถึงแล้ว ..เอ..จะมีอุบัติเหตุหรือเปล่า ?”
“แป้นไม่กลัวอุบัติเหตุหรอกค่ะ .. กลัวว่าจะไปทะเลาะกันระหว่างทางซะมากกว่า”
“เออจริง !”
สัทธากับสุดาสรุปด้วยความเป็นห่วงทั้งอนวัชและหทัยรัตน์
ชามข้าวต้มของอนวัชเกือบหมดแล้ว อนวัชมองไปที่ชามของหทัยรัตน์ที่ยังเหลืออยู่เต็มอืดอยู่ หทัยรัตน์นั่งนิ่ง อนวัชเอาดอกไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะมาเขี่ยๆ ที่หน้าหทัยรัตน์
หทัยรัตน์ตกใจ โวย “คุณทำอะไร?”
“พูดได้ด้วยเหรอ..ฉันนึกว่าเธอกลายเป็นหินไปแล้ว เห็นนั่งนิ่งไม่กระดุกกระดิกอยู่ตั้งนาน..” หทัยรัตน์สะบัดหน้าหนี “ไม่กินเหรอ..”
“ดิฉันบอกคุณไปแล้วนี่คะ ว่าไม่...!! แต่คุณอยากเอาชนะด้วยการสั่งมันมา ตอนนี้ดิฉันไม่กินคุณจะเอาข้าวต้มกรอกปาก เพื่อเอาชนะดิฉันหรือเปล่าคะ?”
“ถ้าเธอเป็นเด็กเหมือนเมื่อก่อนฉันคงทำ.. แต่ไม่สิ..ถ้าเธอเป็นยัยกระปุกตั้งฉ่ายฉันคงจะไม่ต้องทำอะไรเพราะเธอคงจะกินมันหมดไปนานแล้ว เผลอๆป่านนี้คงจะตะกรุมตะกรามกินชามที่สอง สาม สี่ อยู่ก็ได้” อนวัชพูดจบก็ขำ หทัยรัตน์เชิดหน้าขึ้น “ฉันอยากรู้จริงๆ ถ้าหนุ่มๆ ที่หลงชอบเธอ ได้เห็นเธอตอนเด็กๆ อ้วนๆ มอมแมม ไม่ชอบอาบน้ำ วิ่งหัวกระเซิง ตัวเหม็น..พวกเค้ายังจะชอบเธออยู่หรือเปล่า?” อนวัชพูดจบก็หันไปกินต่อ
หทัยรัตน์พูดสวนขึ้นนิ่มๆ “ดิฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าสาวๆ ที่ชอบคุณอนวัชมารู้ว่าจริงๆ แล้วตั้งแต่เด็กจนโต เค้าเป็นคนที่ชอบเอาชนะ เอาแต่ใจตัวเอง และชอบดูถูกคนอื่น..พวกเธอยังจะชอบกันอยู่หรือเปล่า”
อนวัชชะงักไปเลย..เงยหน้ามองหทัยรัตน์ หทัยรัตน์เชิดนิ่งอมยิ้มอย่างได้ใจ