บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 5
หทัยรัตน์ยืนมองรอบๆ บ้านกนกพร เฟอร์นิเจอร์ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว คุณชายประสาทพรเดินเข้ามาเห็นหทัยรัตน์ ก็หยุด แล้วยืนมองพร้อมอมยิ้มอบอุ่น แววตาชื่นชมเห็นได้ชัด
หทัยรัตน์หันมาเจอกับคุณชายประสาทพรก็ตกใจ “อุ๊ย !!”
“ขอโทษครับที่ทำให้ตกใจ..ผมแค่อยากยืนมองคุณให้นานที่สุด ก่อนจะไม่ได้เห็นอีกตั้งนาน”
“เวลา..ถ้าลืมๆไปบ้างมันก็ไม่นานหรอกค่ะ แป๊บเดียวก็เดือน ประเดี๋ยวเดียวก็ปี”
“แต่ถ้าไม่ลืมกว่าจะวินาที..กว่าจะนาที..กว่าจะวัน มันแสนยาวนานไม่ใช่เหรอครับ”
หทัยรัตน์อายๆ รีบเฉไฉไปเรื่องอื่น “คุณชายมีธุระอะไรกับดิฉันหรือเปล่าคะ ?”
“วันพรุ่งนี้คุณพอมีเวลาว่างไปส่งผมหรือเปล่าครับ ?”
หทัยรัตน์ก้มหน้าด้วยความเกรงใจ “ดิฉันมีเวลาว่างค่ะ แต่..ดิฉันต้องขอโทษที่ไปส่งคุณชายไม่ได้”
คุณชายประสาทพรเศร้า “ทำไมล่ะครับ ?”
“คุณชายจะออกเดินทางตั้งเกือบสามทุ่ม ดิฉันเดินทางกลับบ้านคนเดียวค่อนข้างลำบาก”
“ผมเข้าใจครับ..ผมเองก็ไม่ต้องการทำให้คุณต้องลำบากทั้งใจและกาย ในเมื่อคุณไปส่งผมไม่ได้..วันนี้ผมขออนุญาตไปส่งคุณที่เดือนประดับได้มั้ยครับ ?”
หทัยรัตน์ชะงัก..มองคุณชายประสาทพรที่ส่งสายตาอ้อนวอน หทัยรัตน์ถึงกับพูดไม่ออก “เอ่อ..”
รถคุณชายประสาทพรแล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านเดือนประดับ หทัยรัตน์ลงจากรถ คุณชายประสาทพรลงตามมา
“ขอบคุณคุณชายมากนะคะ ที่ขับรถมาส่ง”
“คุณหทัยรัตน์ครับ ถ้าผมจะเขียนจดหมายมาคุยกับคุณบ้าง คุณจะตอบจดหมายของผมหรือเปล่าครับ ?”
“ตอบซิคะ เพราะอย่างน้อยดิฉันต้องเขียนรายงานผลการสอนของดิฉันให้คุณชายทราบ คุณชายจะได้พิจารณาว่าควรจะเลิกจ้างดิฉันหรือว่าจะจ้างต่อไป”
“ผมจะจ้างคุณหทัยรัตน์ตลอดไปแน่นอนครับ ไม่มีอะไรที่จะมาเปลี่ยนใจผมได้”
หทัยรัตน์ไม่สบตาแต่อมยิ้มอย่างมีมารยาท “ดิฉันขอให้คุณชายเดินทางไปถึงจุดหมายปลายทางโดยปลอดภัยค่ะ”
“ขอบคุณครับ ผมฝากให้คุณดูแลหญิงแทนผมด้วยนะครับ..”
“คุณชายไม่ต้องห่วงค่ะ ดิฉันรักคุณหญิง และไม่มีวันที่จะทอดทิ้งเธอค่ะ” หทัยรัตน์ยิ้มให้อย่างสดใส คุณชายประสาทพรยิ้มตอบแม้จะเศร้าแต่ก็อบอุ่นใจ “สวัสดีค่ะ” หทัยรัตน์ยกมือไหว้คุณชายประสาทพรและหันหลังเดินเข้าบ้านไป
คุณชายประสาทพรได้แต่มองตามหทัยรัตน์ไปด้วยความอาลัย ... อนวัชยืนแอบดูอยู่ที่หน้าต่าง เขามองคุณชายประสาทพรด้วยความเห็นใจ และมองตามหทัยรัตน์ที่เดินเข้ามาในบ้านด้วยความไม่พอใจ...ขวางสุดๆ