บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 5 หน้า 2
หทัยรัตน์เดินเข้ามาในบ้าน ผ่านห้องรับแขก เสียงอนวัชดังขึ้น “เธอนี่เป็นลูกจ้างกิตติมศักดิ์จริงๆ !!” หทัยรัตน์ชะงักกึก หันมาที่ต้นเสียง เห็นอนวัชเดินมาดักอยู่ หทัยรัตน์ยืนตัวตรง ตั้งรับ “นายจ้างจะเดินทางไปต่างประเทศวันพรุ่งนี้ วันนี้ยังต้องขับรถมาส่งถึงที่บ้าน”
หทัยรัตน์นิ่งไม่โต้ตอบ “คุณอนวัชมาหาคุณลุง คุณป้า หรือพี่ปุ๊พี่แป้นคะ ดิฉันจะได้ให้เด็กไปตาม”
“ไม่ต้อง..เพราะฉันมาที่นี่เพื่อมาหาเธอ”
หทัยรัตน์เชิดโดยอัตโนมัติ “คุณมีธุระอะไรกับดิฉันไม่ทราบคะ ?”
“ไม่มีอะไรมาก ฉันแค่อยากมาดูว่าเธอทำใจไปถึงไหนแล้ว กับการที่ต้องไปสอนคุณหญิงที่บ้านฉัน” อนวัชยิ้มเยาะที่มุมปาก
หทัยรัตน์เชิดใส่ รู้ว่ากำลังโดนยั่วโมโห “คุณอนวัชไม่ต้องห่วงค่ะ ดิฉันโตพอที่จะแยกแยะระหว่างเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว ถึงดิฉันต้องฝืนใจในการไปบ้านคุณ แต่เพื่องานดิฉันทนได้ค่ะ”
“คิดได้แบบนี้ก็ดี เพราะเธอจะต้องฝืนใจไปอีกตั้งนานกว่าคุณชายจะกลับ ฉันหวังว่าเธอคงจะใจแข็งพอที่จะไม่เลิกสอนท่านหญิงกลางครัน”
“ดิฉันมีความรับผิดชอบมากพอ ที่จะไม่ยกเลิกงานเพียงเรื่องขัดใจเล็กๆน้อยๆแบบนี้...” หทัยรัตน์เชิดขึ้นอย่างไม่กลัว อนวัชมองท้าด้วยสายตาที่บ่งบอกว่า “แล้วฉันจะคอยดู !!!”
หทัยรัตน์กับอนวัชประสานสายตาไม่มีใครยอมใคร
หน้าบ้านกนกพรกลางคืน บรรยากาศเงียบเหงา คุณชายประสาทพรจัดของชุดสุดท้ายและยกกระเป๋าลงจากเตียงเตรียมเดินทาง
กรกนกเข็นรถเข้ามาในห้อง “พี่ชายจัดของเรียบร้อยแล้วหรือยังคะ ?”
คุณชายประสาทพรหันมาและเดินมานั่งลงข้างๆ “เรียบร้อยแล้วครับ..นี่ดึกแล้วหญิงยังไม่นอนอีกเหรอครับ”
“หญิงนอนไม่หลับค่ะพี่ชาย.. “ กรกนกน้ำตาซึม “พรุ่งนี้แล้วสิคะ ที่หญิงจะไม่ได้เจอพี่ชายอีกตั้งนาน”
“ถึงจะไม่ได้เจอกัน แต่หญิงมั่นใจได้ พี่ชายจะคิดถึงหญิงเสมอนะครับ”
“หญิงก็คิดถึงพี่ชายค่ะ..”
กรกนกโผเข้ากอดคุณชายประสาทพร..ทั้งสองคนกอดกัน กรกนกร้องไห้ คุณชายประสาทพรพยายามใจแข็ง ไม่ให้น้ำตาไหลออกมา..
วันต่อมา บ้านกนกพรหน้าต่างปิด และประตูปิดเรียบร้อย สุดานั่งรออยู่ คุณชายประสาทพรเดินเข้ามา
“สวัสดีครับ”