บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 6 หน้า 11
วันต่อมา ที่เรือนสีฟ้า หทัยรัตน์สอนคุณหญิงอยู่ ดูนาฬิกาอีก 5 นาทีเที่ยง
เสียงอนวัชดังขึ้น “ดูเวลาจะรีบกลับหรือไงครับคุณครูหทัยรัตน์”
หทัยรัตน์ชะงัก กรกนกหันไปทางอนวัช “พี่หนึ่ง..สวัสดีค่ะ…ทำไมวันนี้มาเงียบๆ จัง”
“ต้องมาเงียบๆ สิครับ..ถ้าพี่หนึ่งมาแบบเอะอะ เดี๋ยวจะมีคนบางคนตื่นกลัวรีบหนีไปซะก่อน”
กรกนกยิ้มซื่อ “แหม..ไม่มีคนแบบนั้นหรอกค่ะ..หญิงว่ามีแต่คนดีใจที่พี่หนึ่งมาต่างหาก”
อนวัชลูบผมคุณหญิง “พี่หนึ่งมีธุระสำคัญกับคุณครูของคุณหญิง พี่หนึ่งจะขอตัวคุณครูไปที่ห้องรับแขกสักครู่นะครับ”
หทัยรัตน์รีบสวนก่อน “ไม่ได้หรอกค่ะ เพราะดิฉันยังสอนคุณหญิงไม่เสร็จ ถ้าออกไปตอนนี้จะถือว่าดิฉันทำหน้าที่บกพร่อง”
กรกนกรีบบอกความซื่อ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณครู พี่หนึ่งรีบมาหาคุณครูแบบนี้แสดงว่าคงจะเป็นธุระสำคัญ หญิงอนุญาตให้คุณครูออกก่อนเวลาได้ค่ะ”
“คุณหญิงเป็นคนมีเหตุผลจริงๆ พี่หนึ่งไม่ต้องพูดอะไรมากก็เข้าใจ” อนวัชหันมาทางหทัยรัตน์ “หวังว่าคุณหทัยรัตน์จะพอเข้าใจอะไรง่ายๆ เหมือนกับคุณหญิงนะครับ ถ้าคุณเข้าใจและขอเชิญตามผมไปที่ห้องรับแขก”
“ก่อนจะตามไป ดิฉันอยากทราบธุระของคุณ..เพื่อพิจารณาว่าสมควรหรือไม่”
อนวัชเชิดนิดๆ คิดว่าถือไพ่เหนือ “มีเพื่อนฉันคนนึง อยากพบเธอ ตอนนี้เขารออยู่ที่ห้องรับแขก”
“แต่ดิฉันอาจจะไม่ต้องการพบเพื่อนของคุณ”
อนวัชยิ้มกวน พูดเบาๆให้ได้ยินกันสองคน “เธอนี่ขี้ขลาดจริง ไม่กล้าพบเพื่อนของฉัน ตั้งแต่ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร”
หทัยรัตน์ลืมตัวพูดเสียงดัง “ดิฉันไม่ได้ขี้ขลาด !!” กรกนกงง หทัยรัตน์รู้สึกตัว นิ่งลง
“ถ้างั้นก็ขอเชิญไปที่ห้องรับแขก แล้วเธอจะรู้เองว่าเพื่อนของฉันเป็นใคร” อนวัชยิ้มกริ่มท้าทาย หทัยรัตน์เม้มปากแน่น คิดแค้น
พินิจอึ้งค้างตื่นเต้นดีใจ “ปุ้ม !!!!”
หทัยรัตน์ชะงักนิดๆ ที่เห็นพินิจรออยู่ ทั้งสามคนยืนอยู่ในห้องรับแขก อนวัชจับตามองหทัยรัตน์ หทัยรัตน์รู้ตัว พยายามสงบนิ่งไม่แสดงอาการใดๆ “พี่พินิจนั่นเอง ดิฉันนึกว่าใคร” หญิงสาวยกมือไหว้ “สวัสดี”
“พินิจเค้าอยากจะเจอและคุยกับเธอ ในฐานะที่เค้าเป็นเพื่อนรักของฉัน” หทัยรัตน์ขมวดคิ้วแปลกใจ “ฉันเลยทำให้ความต้องการของเพื่อนเป็นจริง ตามสบายนะพินิจ ไม่ต้องเกรงใจ” อนวัชมองหน้าหทัยรัตน์และยิ้มเยาะก่อนจะเดินออกไป
หทัยรัตน์ปรายตามองนิดๆ ด้วยความแค้นใจ รู้ว่ากำลังโดนแกล้ง
อนวัชเดินออกมาหน้าห้องรับแขก แล้วก็หยุดแอบฟัง .. อยากรู้ว่าสองคนจะคุยอะไรกัน
หทัยรัตน์ยังยืนอยู่ พินิจพูดเสียงอ่อน “นั่งก่อนสิปุ้ม..”