บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 6 หน้า 12
หทัยรัตน์หันมาเห็นแววตาอ้อนวอนของพินิจ หทัยรัตน์จำต้องนั่งลง
“ปุ้มสบายดีหรือเปล่าครับ”
“คนอย่างปุ้มมีงานทำ มีเงินพอใช้สอยบ้างเล็กน้อยก็ถือว่าสบายดีแล้วค่ะ”
พินิจใจเหี่ยว “พี่รู้สึกสบายใจที่เห็นปุ้มสบายดี และมีความสุข”
“ขอบคุณค่ะ”
“พี่ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอปุ้มจริงๆ พี่กับหนึ่งรู้จักกันตั้งแต่สมัยเป็นเด็ก วันนี้พี่แวะไปเยี่ยมเค้าที่กระทรวง เค้าเลยชวนให้มาที่นี่ ดีใจจริง” พินิจยิ้มอย่างมีความสุข
หทัยรัตน์อึดอัดและถามอย่างสุภาพ “พี่พินิจมีธุระอะไรกับปุ้มหรือเปล่าคะ?”
“ไม่มีธุระอะไรนอกจาก..คิดถึง”
หน้าห้องอนวัชรอฟังคำตอบ หทัยรัตน์ตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวสงสาร แต่ต้องใจแข็ง “ถ้าพี่พินิจไม่มีอะไรแล้ว ปุ้มขอตัวนะคะ ตอนนี้ยังไม่หมดเวลางาน ปุ้มไม่อยากบกพร่องต่อหน้าที่” เธอลุกขึ้น
ด้านหน้าห้อง อนวัชเห็นหทัยรัตน์จะเดินออกมา รีบขยับเดินหลบไปรอที่ห้องเรียน
ในห้องพินิจลุกขึ้น และรีบถาม “ปุ้ม พี่มาเยี่ยมปุ้มที่นี่อีกจะได้หรือเปล่า?”
“ไม่เหมาะหรอกค่ะ เพราะปุ้มถูกจ้างให้มาสอนหนังสือคุณหญิง ปุ้มต้องอยู่ดูแลเธออย่างใกล้ชิด”
“แต่พี่ไม่ได้มาหาทุกวัน แล้วหนึ่งคงจะไม่ว่าอะไร”
หทัยรัตน์รีบบอก “แต่คุณอนวัชไม่ใช่เจ้านายปุ้ม เขาไม่มีสิทธิ์ว่าปุ้มอยู่แล้ว”
พินิจชะงักในท่าทีแข็งกร้าวของหทัยรัตน์เวลาพูดถึงอนวัช หทัยรัตน์รู้ตัวเลยฝืนยิ้มนิดๆ
“ปุ้มขอตัวไปดูคุณหญิงนะคะ” หทัยรัตน์เดินออกไป
พินิจอยากจะรั้งไว้ แต่ไม่รู้จะรั้งยังไง ต้องปล่อยไปด้วยความเศร้า
หทัยรัตน์เดินเข้ามาในห้องเรียน เห็นแต่อนวัชนั่งอยู่ที่เก้าอี้ของเธอ กรกนกไม่อยู่แล้ว
“ฉันให้แม่โอพาคุณหญิงไปรับประทานของว่าง ไม่อยากให้เธอต้องเก้อเขิน .. เวลาเธอขอบคุณฉัน ที่ฉันพาพินิจมาหาเธอ”
หทัยรัตน์สวน “ไม่ต้องกลัวค่ะ เพราะฉันก็ไม่คิดว่าต้องขอบคุณคุณอยู่แล้ว การพบพี่พินิจไม่ได้ทำให้ดิฉันรู้สึกซาบซึ้งใจจนต้องพูดคำว่า “ขอบคุณ””
“ไม่ต้องมาทำเล่นละคร ฉันรู้เรื่องของเธอกับพินิจหมดแล้ว”
“คุณรู้ไม่หมด..เพราะถ้ารู้หมด จะไม่ทำแบบนี้”
“มีอะไรที่ฉันไม่รู้ ?”
“ดิฉันเพิ่งรู้ว่าคุณก็สนใจเรื่องคนอื่นที่ไม่ใช่เรื่องตัวเองเหมือนกัน”
“สำหรับฉันพินิจไม่ใช่คนอื่น.. เค้าเป็นเพื่อนฉัน ถ้าฉันรู้ว่าเค้าจะมาข้องเกี่ยวกับเธอ ฉันคงจะห้ามตั้งแต่แรก แต่เสียดายที่มารู้เมื่อสายเกินไป”