บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 6 หน้า 13
หทัยรัตน์โกรธ เชิดหน้าขึ้น “เช่นเดียวกันค่ะ ถ้าดิฉันรู้ว่าเค้าเป็นเพื่อนของคุณ ดิฉันคงจะไม่เข้าไปข้องเกี่ยวด้วยตั้งแต่แรก.. เสียดายที่มารู้เมื่อสายเกินไป!!!” หทัยรัตน์หยิบของและเดินออกไปเลย
อนวัชได้แต่มองตามด้วยความแค้นที่โดนย้อน
“เค้าพูดขนาดนี้.....แกยังจะรักผู้หญิงคนนี้ต่อไปอีกเหรอ ??”
พินิจหันมาพยักหน้ารับเศร้าๆ “ใช่..และฉันจะพยายามทำทุกอย่างให้เค้าเห็นใจ ฉันจะพิสูจน์ให้เค้าเห็นว่า นอกจากเค้าแล้ว ฉันจะไม่รักผู้หญิงคนอื่นเป็นอันขาด” พินิจพูดด้วยความมั่นใจ อนวัชมองด้วยความไม่เข้าใจ พินิจหันมาจับไหล่หนึ่ง “ขอบใจมากที่พาฉันมาพบกับปุ้ม .. แค่ได้เห็นหน้าเค้า ถึงจะคุยกันไม่นาน .. แต่ฉันก็ดีใจมากๆ ขอบใจแกจริงๆ” พินิจยิ้มอย่างจริงใจ
อนวัชยิ่งมองยิ่งสงสารจับใจ
ที่บ้านเดือนประดับ หทัยรัตน์โวยให้สุดาฟังด้วยความกลุ้มใจและหงุดหงิด “เค้าต้องการจะแกล้งปุ้ม เค้าคงคิดว่าปุ้มจะตกใจหรือดีใจที่เห็นหน้าคุณพินิจ..ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน ทำตัวเจ้ากี้เจ้าการไม่เข้าท่า”
“ใจเย็นๆ พี่หนึ่งคงไม่มีเจตนาร้าย”
“จะไม่ร้ายได้ยังไงคะ คุณอนวัชก็ยังขู่ปุ้มด้วยนะคะ พูดทำนองเค้ารู้เรื่องของปุ้มกับพี่พินิจหมดแล้ว..นึกเหรอว่าปุ้มจะสนใจ เค้าจะรู้อะไรก็เรื่องของเค้า”
“ทำไมพี่หนึ่งพูดแบบนั้น..หรือว่าคุณนายนวลจะเป่าหูพี่หนึ่ง ไม่ได้แล้ว พี่ไปบอกความจริงให้พี่หนึ่งรู้ก่อนที่จะเข้าใจผิดมากไปกว่านี้ดีกว่า”
หทัยรัตน์รีบห้าม “อย่านะคะพี่แป้น ไม่ต้องอธิบายอะไรให้เค้าฟังทั้งนั้น พูดไปก็เหมือนแก้ตัว ปุ้มไม่ได้เป็นอย่างที่คนอื่นพูด ปุ้มไม่กลัวหรอกค่ะ ความจริงมันก็เป็นความจริงวันยังค่ำ เค้าจะคิดยังไงก็เรื่องของเค้า..เค้าอยากจะโกรธ เกลียดยังไงก็ตามใจ ความรู้สึกของเค้าไม่มีผลใดๆกับชีวิตของปุ้ม!!” หญิงสาวยืนยันเสียงแข็ง
“เฮ่อ..พี่ไม่ชอบเลย การปิดบัง พูดความจริงแค่ครึ่งเดียว อีกครึ่งไปเดากันเอาเอง ทั้งเรื่องพี่นิจ เรื่องพรรณี เวลาที่พี่สัทธามาถามเรื่องณีพี่ก็พูดไม่ได้ว่าแม่เค้าเป็นคนยังไง ส่วนพี่หนึ่งเข้าใจผิดปุ้ม พี่ก็พูดอธิบายความจริงไม่ได้อีก..เฮ่ออออ อึดอัด” สุดาโวยวายด้วยความเซ็งจิต
หทัยรัตน์ได้แต่มองด้วยความสงสาร พร้อมกับส่งสายตา “ปริบ .. ปริบ” แล้วก็กอดอ้อนนนนนน จนสุดาใจอ่อน ยอมอึดอัดต่อไป...ก็ได้!!
กรกนกนั่งอยู่บนรถเข็นหน้าเรือนสีฟ้า กรกนกมองไปข้างนอกด้วยแววตาเหงาและรอคอย
แม่โอเดินมาหา “คุณหญิงนั่งคิดอะไรอยู่คะ? แม่โอเห็นคุณหญิงนั่งเหม่ออยู่ตั้งนานแล้ว”
“หญิงคิดถึงพี่ชาย ไม่รู้ว่าพี่ชายจะเป็นยังไงบ้าง ไม่เห็นส่งข่าวมาเลย แล้วหญิงก็คิดถึงท่านพ่อ..ตั้งแต่หญิงย้ายมาอยู่ที่นี่ ท่านพ่อไม่เห็นมาเยี่ยมหญิงเลย..ท่านพ่อคงจะลืมหญิงไปแล้ว”