บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 13 หน้า 2
“เดี่ยวสิคะพี่นิจ “
“หยุดคุยกันก่อนพ่อนิจ”
พินิจหยุด หันมา “ผมอยากอยู่คนเดียว” เขาเดินไปเลย
“ยัยณีรีบไปเค้นมาให้ได้ว่าพี่เราไปไหนมา และเป็นอะไร ? “
“แต่พี่นิจบอกว่าอยากอยู่คนเดียว”
“ฉันบอกให้ไป ก็ไป ไปสิ !!!”
พรรณีสะดุ้ง “ค่ะ” พรรณีจำใจต้องเดินตามพินิจไป ด้วยความไม่เห็นด้วย
พินิจเดินเข้ามาในห้อง และนั่งลงอย่างเศร้าสร้อย
พรรณีรีบเดินตามเข้ามาและปิดประตู “พี่นิจ..พี่ไปไหนมา แล้วมันเกิดอะไรขึ้น”
พินิจหันมา..เห็นพรรณียืนอยู่คนเดียว ก็ตอบออกมาอย่างเศร้า “พี่ไปหาปุ้มมา..”
“แล้ว..เป็นยังไงบ้างคะ ?”
“ปุ้มเค้าบอกว่า..เค้าไม่เคยรักพี่ และไม่มีวันที่เค้าจะรักพี่..ไม่มีวันที่เค้าจะแต่งงานกับพี่” พินิจน้ำตาร่วง “พี่ไม่มีความหวังอะไรอีกแล้ว .. ไม่มีอะไรให้หวังอีกแล้ว .. “ พินิจเศร้า
พรรณีเห็นพี่ชายแล้วเศร้าใจตามไปด้วย ..
นวลโพล่งออกมา “ตานิจไปขอนังเด็กกำพร้าแต่งงาน !!! “
พรรณีได้ยินคำนี้แล้วจี๊ด ความเก็บกดที่เฝ้าทับไว้ ระเบิดออกมา “คุณแม่คะ เลิกเรียกปุ้มแบบนั้นได้มั้ยคะ”
“นี่เรากล้าขึ้นเสียงกับแม่เหรอยัยณี..นังเด็กนั่นมันมีดีอะไร เราถึงกล้าตวาดแม่เพื่อปกป้องมัน”
“ปุ้มเค้าไม่ได้มีอะไรดีหรอกค่ะ แต่ณีทนไม่ได้อีกแล้ว ปุ้มไม่ได้เป็นอย่างที่คุณแม่คิด และสิ่งที่คุณแม่ต่อว่าปุ้มในวันนั้น มันไม่จริงแม้แต่นิดเดียว” พรรณีชะงักเพราะหลุดปาก
นวลสงสัย “วันนั้น..วันไหน ?”
พรรณี..เหลืออดจริงๆ ความหลังย้อนกลับมา
พรรณีพูดกับพินิจและสุดา“ณีเปลี่ยนใจแล้ว..พี่แป้นกับพี่นิจไปกันสองคนนะคะ ณีขออยู่ช่วยปุ้มในครัวดีกว่าค่ะ”
สุดาและพินิจพยักหน้ารับ พรรณีเดินกลับเข้าไปในบ้าน .. ที่หน้าห้องครัว พรรณีเดินมาได้ยินเสียงนวลดังออกมาพอดี
“ตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่แล้ว ฉันจะไม่อ้อมค้อม พูดกันตรงๆเลยก็แล้วกัน อย่าเอาความทะเยอทะยานของหล่อน มาทำลายอนาคตของลูกชายฉัน”
พรรณีชะงักเท้า หน้าชา .. รีบหลบเพราะกลัวแม่เห็น พรรณีแอบฟัง
ส่วนหทัยรัตน์ยืนงงกับคำพูดอยู่ “หมายความยังไงคะ?“