บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 19 หน้า 4
“ไม่คิดงั้นเหรอ? ไม่คิดแล้วนี่อะไร? เอาอะไรมาให้คุณอนวัชกิน แอบใส่เสน่ห์ยาแฝดมาหล่ะสิ .. เอามานี่เลย ฉันไม่ให้กิน” นวลกระชากปิ่นโตของหทัยรัตน์มาอย่างแรง แล้วก็ขว้างทิ้งอย่างต่อหน้าต่อตา อย่างป่าเถื่อน หทัยรัตน์อึ้ง !! “ฉันไม่ยอมให้คุณอนวัชหลงเสน่ห์หล่อนจนต้องตรอมใจ “ตาย” ไปอีกคน”
หทัยรัตน์มองขนมที่ตกเกลื่อนอยู่ที่พื้น ด้วยความโกรธ.....
อนวัชชะงักได้ยินเสียงคนทะเลาะกันแว่วๆเข้ามา “เสียงอะไร ?”
“ดิฉันออกไปดูนะคะ”
“ไม่เป็นไร” อนวัชปิดแฟ้มเอกสาร “ฉันไปดูเอง” อนวัชส่งแฟ้มเอกสารให้เลขาแล้วเดินออกไป
หทัยรัตน์ทนไม่ไหว สวนกลับออกมาเลย “คำก็ “ตาย” สองคำก็ “ตาย” คุณไม่รู้จริงๆเหรอว่าใครกันแน่ที่เป็นต้นเหตุทำให้พี่พินิจต้องตาย”
“แกนั่นแหละเป็นต้นเหตุ พินิจตรอมใจตาย เพราะแก”
“พี่พินิจตรอมใจเพราะคิดว่าดิฉันไม่สนใจ เพราะเข้าใจผิดคิดว่าดิฉันรังเกียจ..ซึ่งความจริงมันไม่ใช่ .. คนที่ทำให้ฉันไม่อยากไปหา ไม่อยากไปเยี่ยมก็คือคุณนาย เพราะฉะนั้น..คนที่เป็นสาเหตุที่แท้จริง ที่ทำให้พี่นิจต้องตายก็คือคุณ”
นวลแทบกรี๊ดดด โกรธตัวสั่น ง้างมือขึ้น “นังปุ้ม!!“
นวลกำลังจะฟาดมือลงที่หน้าหทัยรัตน์ ทันใดนั้นมือหนึ่งก็มาจับไว้ นวลชะงักหันมา อนวัชยืนหน้าขรึม พูดเสียงเข้ม “พอเถอะครับคุณน้า ผมจะไม่ยอมให้คุณน้าทำร้ายร่างกายหทัยรัตน์อีกแล้ว”
หทัยรัตน์หันไป เห็นอนวัชยืนหน้าขรึมอย่างเท่ .. นวลชะงัก สะบัดมือจากมืออนวัช “คุณหนึ่งเป็นห่วงมันเหรอคะ? คุณหนึ่งเข้าข้างมัน เพราะหลงเสน่ห์มันเข้าแล้วใช่มั้ย? สรุปข่าวที่หมั้นกับมันเป็นความจริงใช่มั้ย”
หทัยรัตน์ยืนนิ่ง แต่ในใจรอลุ้นคำตอบ ว่าอนวัชจะกล้ารับหรือเปล่า
อนวัชยืดอก “ใช่ครับ ผมกับหทัยรัตน์เราหมั้นกันแล้ว”
หทัยรัตน์ชะงัก..แปลกใจกับคำตอบ แต่ลึกๆก็ดีใจ
นวลช็อค “แล้วพรรณีล่ะ..ที่คุณไปไหนมาไหนกับพรรณี มันคืออะไร หรือว่า..คุณหลอกน้า”
อนวัชมองรอบๆเห็นว่าคนเริ่มหันมาสนใจ อนวัชมาพูดกับนวลแบบได้ยินกันสองคน “ผมว่า..เราอย่ามาพูดเรื่องนี้ที่นี่เลยนะครับ พรรณีจะดูไม่ดี ถ้ามีอะไร..ผมยินดีจะไปคุยกับคุณน้าที่บ้านเป็นการส่วนตัว”
นวลมองไปรอบๆ เห็นคนสนใจจริงๆ เถียงไม่ออก ได้แต่แค้นใจ “ไม่ต้อง..น้าไม่มีอะไรจะคุยทั้งนั้น .. ในเมื่อน้ารู้ความจริงหมดแล้ว” นวลหันมาทางหทัยรัตน์ “ฉันจะถือว่า สิ้นบุญตานิจ แกกับฉันหมดเวรหมดกรรมกันไป อย่าได้มาเจอะเจอกันอีกเลย” แล้วหันมาพูดกับอนวัช “ที่เหลือก็ขอให้เป็นเวรกรรมของคุณกับมันก็แล้วกัน”
นวลสะบัดหน้าใส่อนวัช และเดินกระแทกออกไป ผ่านปิ่นโตและขนมที่ตกเกลือน นวลเหยียบย่ำและเตะปิ่นโตอย่างรังเกียจ
หทัยรัตน์มองแล้วก็ส่ายหน้า .. กำลังจะก้มลงเก็บ
อนวัชรีบมาห้าม “ไม่ต้อง...เดี๋ยวให้แม่บ้านมาเก็บ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเก็บเองได้” อนวัชไม่พูดแล้วเดินมาจูงมือหทัยรัตน์ไปเลย หทัยรัตน์ตกใจ “คุณอนวัช..ปล่อยฉันนะคะ “