บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 19 หน้า 5
อนวัชบอกเลขา “บอกให้แม่บ้านมาทำความสะอาดด้วย”
“ค่ะ”
อนวัชลากหทัยรัตน์เข้าห้องทำงานไป
ประตูห้องถูกปิดลง .. อนวัชหันมาทางหทัยรัตน์ที่ยืนอยู่กลางห้อง “คุณอาโทรศัพท์มาบอกฉันเรื่องขนมแล้ว น่าเสียดายที่เกิดเรื่อง เลยไม่ได้กิน แต่ยังไงก็ฝากขอบคุณคุณอาด้วย”
“ค่ะ หมดเรื่องจะคุยแล้วใช่มั้ยคะ ดิฉันจะได้ขอตัวกลับ”
หทัยรัตน์ทำท่าจะกลับไป แต่อนวัชมายืนขวางเอาไว้ “ยัง..ธุระฉันยังไม่หมด ฉันมีของจะฝากให้คุณอา รอสักครู่”
อนวัชเดินไป หทัยรัตน์มองรอบๆห้อง เห็นรูปอนวัชที่ตั้งๆวางอยู่ หทัยรัตน์มองด้วยความสนใจ แล้วก็ชะงักกึกเมื่อเห็นรูปในวันหมั้นที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานของอนวัช
อนวัชเดินกลับมา “ฉันจะบอกว่า ... “ หทัยรัตน์รีบดึงสายตากลับ ยืนหลังตรง ทำเป็นมองไม่เห็น “ถ้าเมื่อยก็นั่งได้นะ เชิญตามสบาย”
หทัยรัตน์เสียงอ่อนลงนิดนึง “ขอบคุณค่ะ “
อนวัชเดินออกไปอีกครั้ง..หทัยรัตน์มองจนแน่ใจว่าไปแน่..แล้วก็คิดถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ตอนนวลจะตบและอนวัชมาช่วยไว้ .. และอนวัชบอกว่าเป็นคู่หมั้นกัน ..
“ผมจะไม่ยอมให้คุณน้าทำร้ายร่างกายหทัยรัตน์อีกแล้ว”
“คุณหนึ่งเป็นห่วงมันเหรอคะ? คุณหนึ่งเข้าข้างมัน เพราะหลงเสน่ห์มันเข้าแล้วใช่มั้ย? สรุปข่าวที่หมั้นกับมันเป็นความจริงใช่มั้ย”
“ใช่ครับ ผมกับหทัยรัตน์เราหมั้นกันแล้ว”
หทัยรัตน์รู้สึกอบอุ่นใจ ใจชื้นแปลกๆ หันมามองรูปตอนหมั้นที่วางไว้บนโต๊ะ แล้วก็ยิ้มนิดๆ แต่ทันใดนั้น...สายตาเจ้ากรรมดันปราดไปเห็นปิ่นโตของส่องแสงที่วางไว้ หทัยรัตน์เอะใจ ค่อยๆเดินเข้าไปดู เห็นกระดาษที่ติดอยู่บนปิ่นโต หทัยรัตน์มองซ้ายมองขวาอีกครั้งก่อนจะถือวิสาสะอ่าน
“ซุปหูฉลามชั้นหนึ่งสำหรับพี่หนึ่ง รับประทานเยอะๆนะคะ หายไข้แล้วจะได้พาส่องไปรับประทานอาหารตามที่สัญญาไว้ จาก ส่องแสง พิเศษกุล”
หทัยรัตน์ชะงักกึก...ความชุ่มชื่น หายไปจนหมด .. หน้าตึงขึ้นมาทันที
อนวัชเดินเข้ามา “นี่เป็นสมุนไพร เครื่องเทศ จากอินโดนีเซีย ฉันฝากไปให้คุณอาด้วย “
หทัยรัตน์รับมา เสียงดุ ห้วน “ได้ค่ะ ... ดิฉันขอตัวกลับก่อน”
“เดี๋ยวสิ เธอ..ไม่อยู่กินกลางวันกับฉันหน่อยเหรอ ?”
“ไม่ค่ะ ดิฉันไม่หิว!!” หทัยรัตน์กระแทกใส่ แล้วก็เดินออกไปเลย อนวัชงง ..
“เป็นอะไรของเค้า..” อนวัชส่ายหน้า “ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ ที่ช่วยไว้เมื่อกี๊ ขอบคุณสักคำก็ไม่มี”
ที่ท้องทุ่งกว้าง สวยงาม เขียวขจี เงียบ และ สงบ รถคุณชายประสาทพรจอดอยู่บนถนน ในรถ สุดากำพวงมาลัยแน่น เหงื่อตกด้วยความกลัวเพราะเพิ่งหัดขับรถ คุณชายประสาทพรนั่งข้างๆ เห็นอาการ
“คุณสุดาแน่ใจจริงๆนะครับ ว่าจะเรียนขับรถจริงๆ ผู้หญิงไทยสมัยนี้ไม่มีใครเค้าสนใจเรื่องขับรถกันนะครับ ถ้าผู้ใหญ่รู้อาจจะโดนดุเอาได้ ... ขอถามอีกครั้ง..แน่ใจนะครับ”
สุดากลืนน้ำลาย “แน่ใจค่ะ ดิฉันอยากขับรถเป็น“
“ทำไมครับ?”