บทละครโทรทัศน์ หนึ่งในทรวง ตอนที่ 10 หน้า 3
กรกนกตอบเสียงใส “พร้อมแล้วค่ะ “
“ลุงขอบใจปุ๊ แป้น ปุ้มมาก ที่มาเที่ยวเล่นเป็นเพื่อนหลานหญิง”
สัทธากล่าวแทนน้องๆ “พวกเราต้องขอบพระคุณคุณลุงมากกว่า ที่อนุญาตให้พวกเรามาที่นี่ สนุกมากๆเลยครับ”
“ดี ถ้าชอบ คราวหน้ามากันอีกนะ ชวนหนึ่งมาด้วย พวกเราก๊วนเดิม”
สัทธา สุดารีบตอบ “ครับ / ค่ะ”
หทัยรัตน์เงียบ..แว่บคิดถึงอนวัชแล้วภายในไม่อยากมา จนสุดาต้องสะกิดให้ตอบ หทัยรัตน์จำใจตอบ “ค่ะ” พลางยิ้มแห้งๆ
วิทย์ยิ้มรับ ไม่ผิดสังเกต “แล้วนี่จะกลับกันเลยหรือเปล่า? จะได้ขับตามๆกันไป”
“ยังค่ะ แป้นชวนพี่ปุ๊กับปุ้มไปเดินเล่นที่ตลาดน่ะค่ะ อยากแวะซื้อของไปฝากคุณพ่อคุณแม่ด้วย”
“แบบนี้ล่ะครับ นิสัยผู้หญิง...เห็นตลาดไม่ได้ ต้องแวะซื้อทุกที เหมือนโดนสะกดจิตน่ะครับ” สัทธาจิกกัดน้อง ๆ วิทย์ กรกนก ฟังแล้วก็ขำๆ
ที่ตลาดหัวหิน สัทธาเอื้อมหยิบผลไม้ส่งให้แม่ค้าอย่างสนุกสนาน (ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง) ข้างหลังเป็นสุดากับหทัยรัตน์ยืนมองอึ้งๆ
ที่ร้านของที่ระลึก ของฝาก สุดาเลือกหยิบโปสการ์ดที่เป็นรูปทะเล หญิงสาวมองแล้วคิดถึงคุณชายประสาทพร
สุดาถือโปสการ์ดอยู่หนึ่งแผ่น แต่ข้างๆเห็นสัทธาหยิบของฝากมือเป็นระวิงพวงกุญแจ กรอบรูป สร้อยหอย สุดาหันไปมองด้วยความเหวอ.. “โห..เยอะ”
ที่ร้านขนมไทยหทัยรัตน์กับสุดาเลือกคนละชิ้นสองชิ้น แต่สัทธากวาดเพียบหยิบมาเต็มสองมือ หทัยรัตน์กับสุดาหันมามอง.. อึ้ง!
ของฝากมากมายวางกองไว้ที่หลังรถ กว้างเห็นสัทธา หทัยรัตน์ สุดายืนอยู่ หทัยรัตน์ สุดามองด้วยความแปลกใจ
สุดาแซว “ตกลง..ผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่ ที่เห็นตลาดแล้วอดใจไม่ไหว ซื้อของอย่างกับโดนสะกดจิต”
สัทธาขำแห้งๆ แหะๆ
หทัยรัตน์อยากรู้ “นั่นสิคะ..พี่ปุ๊ซื้อของตั้งมากมาย เอาไปฝากใครคะ?”
สัทธาไม่ตอบแต่ยิ้มอายนิดๆ ในใจคิดถึงพรรณี
วันต่อมา ที่โรงเรียนพรรณี พรรณีมองของที่วางอยู่ตรงหน้าด้วยความเกรงใจ “พี่ปุ๊ให้ณีหมดนี่เลยเหรอคะ ?”
สัทธาเลื่อนให้ พร้อมยิ้มแป้น “ใช่ครับ..มีทั้งของณี ของพินิจ แล้วก็...ฝากให้คุณแม่ด้วย อย่าลืมบอกว่าเป็นของพี่..เผื่อท่านจะเห็นน้ำใจ เอ็นดูพี่บ้าง” พรรณีมองหน้าสัทธา..ทั้งสงสาร ทั้งอึดอัด สัทธาย้ำ “ณีอย่าลืมบอกคุณแม่นะครับ”
พรรณีหลบตา “ค่ะ ..”